Uchwała Nr ZO 05/14 w sprawie reklamy firmy Modehpolmo II Sp. z o.o.

Uchwała Nr ZO 05/14
z dnia 28 stycznia 2014 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/151/13

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Przemysław Częstochowski – przewodniczący,
2) Bohdan Pawłowicz – członek,
3) Jarosław Sobolewski – członek,

na posiedzeniu w dniu 28 stycznia 2014 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/151/13 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Modehpolmo II Sp. z o.o. z siedzibą w Szczecinie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy radiowej

postanawia uznać, że reklama narusza normy Kodeksu Etyki Reklamy.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/151/13.
Przedmiotem skargi była reklama radiowa sprzedaży mieszkań i lokali usługowych.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż „opis reklamy: Opis produktu – sprzedaży mieszkań/lokali usługowych
Treść skargi: Reklama zawiera – wyciszone – wulgaryzmy, wypowiadane przez osobę niepełnoletnią.
Reklama nie jest ani śmieszna ani smaczna. Zgłoszenie nie ma na celu zaszkodzenie konkretnej instytucji a jedynie zwrócenie uwagi na fakt, że taka forma reklamy jest po prostu nieprawidłowa.”- pisownia oryginalna

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej, co jest niezgodne z art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy.

Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.”.
Poinformował również, że zgodnie z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy, „przepisy zawarte w art. 22-31 stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej.”.
Ponadto, arbiter-referent poinformował, że zgodnie z art. 3. ust. 1 pkt. 1 i 2) ustawy z dnia 7 października 1999r. o języku polskim (DZ. U. z 1999r. nr 90, poz. 999) „Ochrona języka polskiego polega w szczególności na:
1) dbaniu o poprawne używanie języka i doskonaleniu sprawności językowej jego użytkowników oraz na stwarzaniu warunków do właściwego rozwoju języka jako narzędzia międzyludzkiej komunikacji,
2) przeciwdziałaniu jego wulgaryzacji”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.

W związku z doręczeniem Spółce w dniu 14 stycznia zawiadomienia Rady Reklamy sygn.akt: K/151/13 o wszczęciu postępowania przed Zespołem Orzekającym Komisji Etyki Reklamy w sprawie ze skargi konsumenckiej na formę reklamy naszej Spółki i zarzutów naruszenia przez Spółkę art. 2 i art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, Spółka ustosunkowując się do zarzutów wywodzi co następuje:
Zarzut naruszenia art. 2 KET, jest bezprzedmiotowy bowiem treść reklamy nie narusza ani dobrych obyczajów ani też zasad uczciwej konkurenci w rozumieniu ustawy o zakazie nieuczciwej konkurencji, bowiem kwestionowana reklama Spółki nie ma charakteru oczerniającego konkurencję, ani też nie zastosowano w reklamie nieprawdziwych twierdzeń co do cen oferowanego produktu, czym można by było uzasadniać naruszenie zasad uczciwej konkurencji.

Spółka wskazuje, że naruszeniem dobrego obyczaju w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 1 u.z.n.k. jest stosowanie reklamy o charakterze oczerniającym, w celu deprecjonowania konkurenta. Czyn taki (oczernianie, deprecjonowanie) jest zbliżony do obrazy czci, która jednak nie zagraża pozycji moralnej (osobistej) danego podmiotu, ale jego pozycji komercyjnej.

Zważywszy natomiast, że podstawową cechą reklamy jest konieczność przekazywania informacji o produkcie lub usłudze oraz zachęta do jego nabycia wskazanie w reklamie na fakt wysokiej atrakcyjności ceny produktu w stosunku do cen innych nieokreślonych personalnie konkurentów – nie można uznać z uwagi na istotę reklamy, za zabieg nieuczciwy. Cechą bowiem charakterystyczną reklamy gospodarczej jest posługiwanie się superlatywami w celu wyeksponowania zalet reklamowanej oferty.

Nie może się również ostać zarzut naruszenia art. 25 KER w zw. z art. 32 KER, bowiem nawet przy założeniu, że stacja radiowa „Złote Przeboje” jest słuchana przez dzieci i młodzież, treść reklamy nie zagraża ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi. W reklamie nie zostały bowiem użyte wprost żadne wulgaryzmy. Użycie natomiast pierwszych liter „jakiegoś słowa”, sugerującego osobom dorosłym określony w języku polskim wulgaryzm, nie jest jednoznaczne z jego użyciem w tej reklamie, zaś taki zabieg nie przesądza, że tekst ten zostanie odebrany przez dzieci jako wulgaryzm.

Natomiast, zdaniem Spółki poza oceną Komisji Etyki pozostaje kwestia dobrego gustu reklamodawcy czy wrażliwość artystyczna twórców kwestionowanej reklamy, której treść subiektywnie może być odebrana jako nieetyczna lub naruszająca dobre obyczaje, chociaż zgodna jest z aktualnie obowiązującym w tym zakresie prawem.
Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi o odrzucenie skargi, jako bezpodstawnej. – pisownia oryginalna

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy zarzucanych przez Skarżącego.

Zespół Orzekający uznał, że przedmiotowa reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z dobrymi obyczajami.

Zdaniem Zespołu Orzekającego, przedmiotowa reklama może zagrażać fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi dzieci lub młodzieży.

Jednocześnie, Zespół Orzekający zaapelował do reklamodawców, aby w trosce o ochronę języka polskiego nie używali wulgaryzmów w reklamach, nawet jeśli są one „wypikane”.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit c) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 16 maja 2012r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.