Uchwała Nr ZO 102/14 w sprawie reklamy firmy Park Wodny Bania Sp. z o.o.

Uchwała Nr ZO 102/14
z dnia 16 grudnia 2014 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/96/14

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Bohdan Pawłowicz – przewodniczący,
2) Marta Macke – członek,
3) Paweł Wiśniewski – członek,

na posiedzeniu w dniu 16 grudnia 2014 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/96/14 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie radiowej firmy Park Wodny Bania Sp. z o.o. z siedzibą w Białce Tatrzańskiej (dalej: Skarżony)

postanawia oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga – sygn. K/96/14.
Przedmiotem skargi była reklama radiowa Term w Parku Wodnym Bania.

Skarżąca w prawidłowo złożonej skardze podniosła, iż:
„produkt: Termy w Białce Tatrzańskiej
opis reklamy: Reklama zachęca do spędzenia czasu w termach. Zaleca by w czasie Mistrzostw Świata w piłce nożnej przyjechać tam z babą, swoją, ale lepiej z obcą, żeby odpocząć…
Treść skargi: Promowanie negatywnych wzorców zachowania wśród młodzieży. (Sugerowanie, jakoby zdrada małżeńska była normą i czymś „fajnym” z czego wypada się pośmiać.)”- pisownia oryginalna.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.

Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z artykułem 25 Kodeksu Etyki Reklamy, z uwagi na to, że „reklamy muszą uwzględniać stopień rozwoju dzieci lub młodzieży oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.

Arbiter-referent poinformował również, że zgodnie z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy „Przepisy zawarte w art. 22-31 stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej.”.

Skarżony nie uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę o następującej treści:
„Działając w imieniu i na zlecenie Parku Wodnego Bania sp. z o.o. jako jej pełnomocnik, w odpowiedzi na otrzymaną w dniu 29 września 2014 roku skargę konsumencką, poniżej składam wyjaśnienia do zarzutów sformułowanych na podstawie skargi przez arbitra-referenta.
W pierwszej kolejności pragnę jednak przekazać wyrazy uznania dla działalności Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy oraz docenić wkład Rady Reklamy w podnoszenie standardów reklamy w Polsce oraz w ochronę konsumentów i konkurencji przed nieuczciwym i nieetycznym przekazem reklamowym. Park Wodny Bania sp. z o.o. w całości podziela propagowaną przez Radę Reklamy ideę samoregulacji i w swojej działalności promocyjnej w pełni stosuje się do zapisów Kodeksu Etyki Reklamy.
Z tym większym zaskoczeniem moja Mocodawczym przyjęła wiadomość, iż do Rady Reklamy wpłynęła skarga konsumencka na emitowaną rzekomo w dniu 30 maja 2014 roku reklamę radiową zachęcającą do skorzystania z oferowanych przez Park Wodny Bania atrakcji.
Park Wodny Bania sp. z o.o. sprzeciwia się stanowczo zawartej w skardze tezie jakoby materiał promocyjny emitowany w Programie Trzecim Polskiego Radia był niezgodny z dobrymi obyczajami, czy też naruszał inne postanowienia zawarte w Kodeksie Etyki Reklamy.
Przede wszystkim wskazać należy, że zawarty w skardze opis spotu reklamowego jest nierzetelny. W treści spotu brak jest bowiem jakichkolwiek odniesień do Mistrzostw Świata w piłce nożnej, jak również sugestii, iż zdrada małżeńska jest normą. Spot zawiera jedynie zachętę do odwiedzenia Parku Wodnego Bania w wolnym czasie.
Zaznaczam, iż spot nie był nawet emitowany o wskazanej w skardze godzinie w dniu 30 maja 2014 r. w Programie Trzecim Polskiego Radia. Powyższe świadczyć może o tym, że skarżący nie zrozumiał treści reklamy, a być może nawet pomylił i połączył ze sobą kilka zasłyszanych w owym czasie reklam.
Skarga złożona została bez jakiejkolwiek refleksji i analizy całości tekstu ze strony skarżącego. Oparcie skargi na jednym zwrocie, wyrwanym z całego, trwającego 30 sekund spotu, uznać należy za nadużycie i działanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
W naszej ocenie przekaz reklamowy promujący wypoczynek w Parku Wodnym Bania nie narusza w żadnej mierze prawa, jak również dobrych obyczajów. Stwierdzenie, że reklama propaguje wśród młodzieży negatywne wzorce zachowania poprzez „sugerowanie, jakoby zdrada małżeńska była czymś fajnym z czego wypada się pośmiać” stanowi swoistego rodzaju nadinterpretację wyrwanego z kontekstu fragmentu reklamy.
Ponadto, przedmiotowy materiał reklamowy winien być oceniany jako całość. Skarga obejmuje natomiast wyrwany z kontekstu zwrot. Pragnę zwrócić uwagę, że reklama w pierwszej kolejności zachęca do odwiedzenia Parku Wodnego Bania z rodziną, w której skład niewątpliwie wchodzą oboje małżonkowie.
Wysnuty przez skarżącego wniosek, że reklama zachęca do zdrady małżeńskiej jest zbyt daleko idący, sprzeczny z logiką a nawet niedorzeczny a Park Wodny Bania sp. z o.o. kategorycznie sprzeciwia się przyjętej interpretacji.
Intencją Parku Wodnego Bania sp. z o.o. przy podejmowaniu decyzji o emisji przedmiotowego materiału nie było w żadnej mierze propagowanie wśród odbiorców nieuczciwości małżeńskiej, i tego rodzaju interpretacja tekstu spotu reklamowego jest nie do przyjęcia.
Park Wodny Bania sp. z o.o. nie podziela sformułowanego przez arbitra-referenta na podstawie skargi zarzutu, iż spot reklamowy narusza art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy. Reklama Parku Wodnego Bania nie mogła bowiem zagrażać fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi dzieci i młodzieży ponieważ ani dzieci ani młodzież nie były jej adresatami.
Słuchaczami Programu Trzeciego Polskiego Radia ze względu na tematykę tam poruszaną są w większości osoby dorosłe. Zatem art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy także nie może znaleźć zastosowania w tym przypadku.
Materiał reklamowy będący przedmiotem skargi emitowany był przez okres dziesięciu dni od dnia 20 maja 2014 r. do dnia 30 maja 2014 roku. W trakcie trwania kampanii reklamowej, ani po jej zakończeniu Park Wodny Bania sp. z o.o. nie otrzymał żadnych negatywnych komentarzy ani tym bardziej skarg na temat przedmiotowego spotu reklamowego. Wręcz przeciwnie reklamy spotkały się z pozytywnym odzewem.
Uznać zatem należy, że osoba skarżąca stanowi odosobniony przypadek doszukujący się rzekomych naruszeń we wszelkiego rodzaju reklamach. Inni odbiorcy reklamy nie poczuli się dotknięci treścią materiału reklamowego.
W związku z powyższym, Park Wodny Bania sp. z o.o. nie poczuwa się do naruszenia Kodeksu Etyki Reklamy i uważa skargę, która wpłynęła do Rady Reklamy za całkowicie nieuzasadnioną.” – pisownia oryginalna

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu zarzucanych przez Skarżącą.

W opinii Zespołu Orzekającego reklama nie narusza dobrych obyczajów i była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

Zdaniem Zespołu Orzekającego, reklama nie zawiera treści zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi dzieci lub młodzieży.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 listopada 2014r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.

Zdanie odrębne do Uchwały Nr ZO 102/14
z dnia 16 grudnia 2014 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt: K/96/14

Członek Zespołu Orzekającego Pan Paweł Wiśniewski, który zgłosił votum separatum, stwierdził, że przedmiotowa reklama narusza normy etyki w ten sposób, że próbuje trywializować zjawisko zdrady małżeńskiej przedstawiając ją z uśmiechem, jako zjawisko pozytywne i wesołe. Taki sposób przedstawiania negatywnego zjawiska jest niewłaściwe ponieważ sugeruje, że w zachowaniu takim nie ma nic złego. Ponieważ przekaz reklamowy kształtuje opinię społeczną, to jego twórcy powinni być szczególnie wrażliwi i uważać, aby swoimi przekazami nie zacierać granicy pomiędzy negatywnymi i pozytywnymi zachowaniami społecznymi. Opierając się na treści odpowiedzi Skarżonego, wnioskuję, że nie miał on takiego zamiaru. Niemniej, ponieważ finalny przekaz reklamy jest sprzeczny z opisanymi zamierzeniami Skarżonego, tym bardziej powinien on zostać zmieniony.