Uchwała Nr ZO 102/15 w sprawie reklamy firmy Deutsche Bank Polska SA
Uchwała Nr ZO 102/15
z dnia 23 lipca 2015 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/58/15
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Igor Kaleński – przewodniczący,
2) Krystyna Jarosz – członek,
3) Joanna Łodygowska – członek,
na posiedzeniu w dniu 23 lipca 2015 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/58/15 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie internetowej firmy Deutsche Bank Polska SA z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony)
postanawia uznać, że w reklamie powinny być wprowadzone zmiany, aby reklama nie naruszała norm Kodeksu Etyki Reklamy.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/58/15
Przedmiotem skargi była reklama internetowa karty kredytowej.
Skarżąca w prawidłowo złożonej skardze podniosła, iż:
„miejsce emisji: Strona internetowa Deutsche Bank
produkt: Reklama karty kredytowej Deutsche Bank Polska S.A.
opis reklamy: Reklama internetowa Deutsche Bank Polska S.A. informująca o nieoprocentowanym kredycie na 56 dni, a niezawierająca informacji wymaganych ustawą o kredycie konsumenckim.
Treść skargi: Wskazana reklama jest niezgodna z:
1. Art. 10 ust. 1 lit a i b Kodeksu Etyki Reklamy (dalej KER),
2. Art. 14 KER,
3. Art. 15 KER,
4. Art. 17 KER
Reklama pod następującym adresem: https://lp.deutschebank.pl/karta-kredytowa/karta_kredytowa_na_oswiadczenie/
Reklama wprowadza w błąd bowiem wspomina jedynie o nieoprocentowanym kredycie na 56 dni, nie zawiera natomiast informacji wymaganych art. 7 ustawy o kredycie konsumenckim.”.
– pisownia oryginalna
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 10 ust.1 a) i b) Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego reklamy nie mogą wprowadzać w błąd jej odbiorców, w szczególności w odniesieniu do:
a) istotnych cech, w tym właściwości, składu, metody, daty produkcji, przydatności, ilości, pochodzenia (w tym geograficznego) reklamowanego produktu;
b) wartości produktu i jego rzeczywistej ceny oraz warunków płatności, w szczególności takich jak sprzedaż ratalna, leasing, sprzedaż na kredyt, sprzedaż okazyjna;
Ponadto, zarzucił niezgodność reklamy z art. 14 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „przedstawienie w reklamie warunków sprzedaży ratalnej, sprzedaży na kredyt lub innych form kredytu konsumenckiego musi być dokonane w taki sposób, by nie rodziła wątpliwości rzeczywista końcowa cena reklamowanego produktu, a także kwota płacona gotówką, wysokość zaliczki, wysokość oprocentowania, terminy spłat rat kredytu oraz inne warunki związane z tą formą sprzedaży”.
Zarzucił także niezgodność reklamy z art. 15 Kodeksu Etyki Reklamy, zgodnie z którym „reklamy informujące o ofertach pożyczki nie mogą zawierać stwierdzeń mogących wprowadzić odbiorców w błąd w szczególności co do ich rodzaju, niezbędnych zabezpieczeń, terminów spłat, rzeczywistych kosztów odsetek oraz możliwych innych opłat”.
Wniósł również o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 17 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „nie można stosować reklamy mogącej stworzyć u odbiorcy wrażenia, że nie istnieje obowiązek zapłaty za produkt, o ile nie jest on istotnie bezpłatny.”.
Poinformował również o treści art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2014.1497 z późn. zm.) zgodnie z którym:
„Art. 7. 1. Kredytodawca lub pośrednik kredytowy w reklamach dotyczących kredytu konsumenckiego zawierających dane dotyczące kosztu kredytu konsumenckiego podaje konsumentowi w sposób jednoznaczny, zrozumiały i widoczny:
1) stopę oprocentowania kredytu wraz z wyodrębnieniem opłat uwzględnianych w całkowitym koszcie kredytu;
2) całkowitą kwotę kredytu;
3) rzeczywistą roczną stopę oprocentowania.
2. Kredytodawca lub pośrednik kredytowy, w stosownych przypadkach, dodatkowo podaje konsumentowi:
1) czas obowiązywania umowy;
2) całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta oraz wysokość rat;
3) cenę towaru lub usługi oraz kwotę wszystkich zaliczek w przypadku umowy o kredyt przewidującej odroczenie płatności.”.
Skarżony uczestniczył w posiedzeniu.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę o następującej treści:
„w odpowiedzi na pismo Związku Stowarzyszeń Rady Reklamy z dnia 25 czerwca 2015 r., Deutsche Bank Polska S.A. niniejszym informuje, że wskazana witryna internetowa zawierała jedynie propozycję wypełniania formularza dla klienta.
Szczegółowa oferta była przekazywana każdorazowo przez konsultanta za pośrednictwem nagrywanego połączenia telefonicznego.
Jednocześnie Bank pragnie zauważyć, że przedstawione poniżej wyjaśnienia mogą okazać się w trakcie rozpoznawania sprawy niepełne i niewyczerpujące. Spowodowane jest to faktem, iż Bankowi, jako stronie prowadzonego w jego sprawie postępowania odmówiono prawa wglądu do akt, co powoduje, że Bank może się ustosunkować jedynie do lakonicznego zarzutu postawionego przez Klienta.
Na uwagę również zasługuje fakt, że w piśmie z dnia 25 czerwca 2015 r. wskazane zostały artykuły kodeksu Etyki, których naruszenie zarzucono Bankowi, bez wskazania, jakie zachowania lub brak zachowań Banku wypełniają znamiona nieetycznych zachowań. W opinii Banku skarżona reklama nie narusza zacytowanych przepisów Kodeksu Etyki, jednak w związku z nieprzedstawieniem konkretnych zarzutów Bank nie ma możliwości ustosunkowania się do nich.
Niezależnie jednak od powyższego, w opinii Banku, nie zostały naruszone:
– art. 10 Kodeksu Etyki Reklamy – reklama Banku nie zawiera informacji, które nie byłyby zgodne z prawdą, 56 – dniowy okres bezodsetkowy jest immanentną cechą każdej karty kredytowej.
– art. 14 i 17 Kodeksu Etyki Reklamy – Bank przedstawił ofertę w sposób niebudzący wątpliwości, wszelkie wymagane informacje dostępne były po „kliknięciu” na link do szczegółów oferty lub u konsultanta. Reklama internetowa ze swej natury jest narzędziem, które pozwala zapoznać się z jej treścią po wykonaniu pewnej aktywności przez odbiorcę. Niezasadnym jest, w opinii Banku, czynienie mu zarzutu, który sprowadza się do kwestionowania natury narzędzia, przy użyciu, którego reklama jest przedstawiana.
– art. 15 Kodeksu Etyki Reklamy – Bank przedstawił zgodne z prawdą informacje dotyczące rzeczywistych opłat i kosztów. Wskazał przede wszystkim 56 – dniowy okres bezodsetkowy, który jest cechą karty kredytowej. Nie jest zasadnym czynienie Bankowi zarzutu z faktu, iż przedstawia rzeczywiste cechy produktu.
Nie wyłączając powyższego Deutsche Bank Polska S.A. pragnie wskazać, że opisana strona internetowa dotycząca karty kredytowej została zmieniona w dniu 11 czerwca 2015 r.
W załączeniu, Bank przekazuje aktualny materiał reklamowy.”. – pisownia oryginalna
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający podzielił zarzut Skarżącego, uznając, że oceniana reklama narusza Kodeks Etyki Reklamy ponieważ nie zawiera informacji w zakresie kosztu kredytu konsumenckiego.
Zespół Orzekający, biorąc pod uwagę krąg osób, do których reklama jest skierowana, stwierdził, że przekaz reklamowy jest niepełny.
Podsumowując, Zespół Orzekający podkreślił, że produkty finansowe powinny być prezentowane w reklamie w sposób przejrzysty, jednoznaczny i zrozumiały.
Jednocześnie Zespół Orzekający docenił działania reklamodawcy, który po otrzymaniu informacji o skardze zmodyfikował przekaz reklamowy, aby nie budził wątpliwości wśród odbiorców.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit d) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 listopada 2014r., Stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
