UCHWAŁY
Uchwała Nr ZO 109/15 w sprawie reklamy firmy Best Film Co Sp. z o.o.
Uchwała Nr ZO 109/15
z dnia 3 sierpnia 2015 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/69/15
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Paweł Wiśniewski – przewodniczący,
2) Mikołaj Janicki – członek,
3) Andrzej Garapich – członek,
na posiedzeniu w dniu 3 sierpnia 2015 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/69/15 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie zewnętrznej firmy Best Film Co Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony)
postanawia uznać, że reklama narusza normy Kodeksu Etyki Reklamy.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/69/15
Przedmiotem skargi była reklama zewnętrzna filmu pt. DUFF.
Skarżąca w prawidłowo złożonej skardze podniosła, iż:
„opis reklamy: Reklama zewnętrzna jest plakatem zachęcającym do obejrzenia filmu DUFF, oprócz głównej bohaterki pojawiają się 3 inne postaci-nastolatki. 2 chłopaków i dziewczyna. każdemu przypisana jest ksywka/przezwisko. Strzałce kierującej na dziewczynę towarzyszy napis SUCZ.
Treść skargi: Reklama jest obraźliwa względem kobiet. Co gorsza umieszczenie napisu „SUCZ” jako opisu-etykietki nastolatki jest obraźliwe, wulgarne i prowadzi do jej uprzedmiotowienia oraz sprowadzenia jej istnienia do roli seksualnego obiektu. Drugim problemem jest osąd nastolatki. Treść plakatu kierowana jest do ludzi młodych, dopiero kształtujących swój światopogląd, a tego typu nomenklatura może zachęcać do społecznego wykluczenia jednostki.”. – pisownia oryginalna
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy, z uwagi na to, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z dobrymi obyczajami.
Ponadto, wniósł o uznanie reklamy za niezgodną z art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy nie mogą zawierać elementów, które zawierają treści dyskryminujące, w szczególności ze względu na rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość.”.
Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, zgodnie z którym „reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.”.
Arbiter-referent poinformował również, że zgodnie z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy, „przepisy zawarte w art. 22-31 stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej.”.
Skarżony nie uczestniczył w posiedzeniu.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę o następującej treści:
„Działając w imieniu Mojego Mandanta – spółki Best Film Co Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (odpis pełnomocnictwa – w załączeniu), niniejszym zajmuję następujące stanowisko wobec pisma Rady Reklamy z dnia 10 lipca 2015 r. doręczonego bezpośrednio do spółki Best Film Co Sp. z o.o. w dniu 13 lipca 2015 r. :
I. Uprzejmie informuję, że Mój Klient nie należy do stowarzyszeń lub innych osób prawnych, które mogą być uznane za grupujące lub reprezentujące uczestników rynku reklamowego w rozumieniu postanowień § 6 ust. 1 Statutu Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy.
2. Uprzejmie informuję, że reklama zewnętrzna będąca przedmiotem skargi rozpatrywanej w sprawie o podanej wyżej sygnaturze akt była przygotowana we własnym zakresie przez Mojego Klienta oraz na podstawie i w oparciu o oryginalne materiały reklamowe przygotowane z kolei przez producenta utworu audiowizualnego pod tytułem „DUFF”.
3. W konsekwencji powyższego wskazuję, że Związek Stowarzyszeń Rada Reklamy nie ma umocowania do wszczęcia i prowadzenia postępowania ze skargi na reklamę wobec Mojego Mandanta, zaś takowe wszczęte postępowanie winno być zakończone poprzez odrzucenie skargi na podstawie pkt 37 podpkt. 1 lit. a) Regulaminu Rozpatrywania Skarg uchwalonego przez Radę Reklamy, jako nie podlegającej rozpatrzeniu przez Komisję Etyki Reklamy.
4. Niezależenie od powyższego uprzejmie informuję, że Mój Mandant z uwagą pochylił się nad treścią przekazanej mu skargi – jednakże nie podziela on zawartych w niej opinii i ocen.
W powyższym względzie warto wskazać, że istotą i przesłaniem w/w utworu audiowizualnego jest pokazanie negatywnych skutków etykietowania przez nastolatków swoich kolegów i koleżanek, a zatem i negatywnych skutków uproszczonego i pobieżnego oceniania ludzi dokonywanego wyłącznie poprzez pryzmat płaskich i miałkich kryteriów. Innymi słowy, w/w utwór audiowizualny pokazuje, ze w/w etykiety nadawane przez nastolatków rówieśnikom są złe, zaś ich stosowanie wprowadza między nastolatkami niepotrzebne bariery, a także, że warto i można się ich pozbyć oraz być ponad nie.
Jednakże, aby powyższy przekaz był czytelny dla nastoletniego odbiorcy (a do niego w głównej mierze skierowany jest w/w utwór audiowizualny), to musi być on podany w sposób przyswajalny dla nastolatków, a to zaś implikuje konieczność używania form językowych i idących za nimi kodów pojęciowych rozumianych i używanych przez młodzież w kontaktach pomiędzy nimi – bez hipokryzji w tym względzie, z uwagi na nadrzędny cel opisany powyżej.”- pisownia oryginalna
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający dopatrzył się naruszenia dobrych obyczajów i uznał, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej, gdyż w reklamie promowane są określenia wulgarne.
W opinii Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama w obecnej postaci nie uwzględnia stopnia rozwoju dzieci i młodzieży i może zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi. Zdaniem Zespołu Orzekającego reklamy umieszczone na billboardach, powinny być znacznie bardziej wyważone, gdyż odbiorcami tego typu reklam są, chcąc nie chcąc, również dzieci.
Zespół Orzekający podkreślił, że używanie w przestrzeni publicznej wulgarnego słownictwa jest niedopuszczalne.
Jednocześnie, Zespół Orzekający oddalił zarzut dyskryminacji, gdyż nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie elementów dyskryminujących kobiety.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit c) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 listopada 2014r., Stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
