Uchwała Nr ZO 13/09 w sprawie reklamy firmy Commercial Union Polska Towarzystwo Ubezpieczeń Ogólnych S.A.

Uchwała Nr ZO 13/09 z dnia 11 marca 2009 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/05/09

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Mikołaj Janicki — przewodniczący,
2) Melania Popiel — członek,
3) Katarzyna łakińska — członek,

na posiedzeniu w dniu 11 marca 2009 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/05/09 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Commercial Union Polska Towarzystwo Ubezpieczeń Ogólnych S.A., z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej

postanawia

skargę oddalić

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o Sygn. K/05/09.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna usług ubezpieczeniowych Commercial Union.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podnosił, że „w najnowszej reklamie Commercial Union przedstawieni są kierowcy, jest ich około 20, a wśród nich sami mężczyźni i ani jednej kobiety! Reklama jest seksistowska, dyskryminująca ze względu na płeć a tym samym sprzeczna z dobrymi obyczajami w reklamie oraz wprowadza w błąd”.
Skarżący poprosił „aby reklama w takiej, szkodliwej społecznie postaci nie była emitowana w telewizji”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

Wniósł również o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy w myśl którego „reklamy nie mogą zawierać treści dyskryminujących, w szczególności ze względu na rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość”.

Arbiter-referent wniósł również o uznanie reklamy za niezgodna z art. 10 ust. pkt. a) w myśl którego „ reklamy nie mogą wprowadzać w błąd jej odbiorców, w szczególności w odniesieniu do:
a) istotnych cech, w tym właściwości, składu, metody, daty produkcji, przydatności, ilości, pochodzenia (w tym geograficznego) reklamowanego produktu;”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony poinformował, że skarga dotyczy telewizyjnej reklamy Commercial Union Direct komunikującej promocję dla kierowców w wieku od 35 do 70 lat. Akcja spotu osadzona jest w abstrakcyjnej przestrzeni i polega na tym, że osoba na pierwszym planie opowiada o warunkach ww. promocji, a w tle pojawia się ok. 20 innych postaci oraz samochody. Hasłem przewodnim spotu jest zdanie „Dwoimy się i troimy, aby każdy dobry kierowca dostał jak najlepszą ofertę”.
Skarżony poinformował, że z promocji mogli korzystać kierowcy (zarówno mężczyźni jak i kobiety) w wieku od 35 do 70 lat.
Skarżony wyjaśnił, że w skardze zarzucono, że „reklama jest seksistowska, dyskryminująca ze względu na płeć, a tym samym sprzeczna z dobrymi obyczajami, ponieważ w reklamie tej „przedstawieni są kierowcy, jest ich około 20 a wśród nich sami mężczyźni i ani jednej kobiety”. (Naruszenie art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy).
W odpowiedzi na ten zarzut Skarżony wyjaśnił, iż:
• osoba na pierwszym planie, opowiadająca o promocji, to telewizyjny motoekspert (znany m. in. z audycji nadawanych w stacji TVN Turbo) Kuba Bielak, który jest twarzą całej kampanii reklamowej Commercial Union Direct;
• wszystkie postacie pojawiające się w tle spotu to także Kuba Bielak, który został odpowiednio przebrany i ucharakteryzowany na różnych mężczyzn w różnym wieku;
• taka konstrukcja spotu jest wizualizacją padającego w nim hasła „Dwoimy się i troimy…” , a postać głównego bohatera zmultiplikowano tak samo, jak pojawiające się w spocie samochody, po to, aby w ten sposób podkreślić treść hasła wypowiadanego przez p. Kubę Bielaka;
• wykorzystanie wizerunku tylko jednej osoby, która jako twarz kampanii pojawia się we wszystkich spotach reklamowych Commercial Union Direct, było uzasadnione zachowaniem jak największej spójności kampanii.
W związku z powyższym jasne jest, że w przedmiotowym spocie pojawili się sami mężczyźni, a w rzeczywistości jeden, ucharakteryzowany na wiele sposobów. Nie wynika to w żadnym przypadku z zamiaru umyślnego pomijania kobiet. Wręcz przeciwnie – przy akceptowaniu koncepcji tej reklamy wzięliśmy pod uwagę fakt, że sytuacja, w której aktor wystąpiłby w niej przebrany za kobietę lub kilka różnych kobiet, stwarzałaby o wiele bardziej
realne zagrożenie urażenia czyichś uczuć, czy przekonań. Zarzut dyskryminacji ze względu na płeć, poprzez pominięcie w danej reklamie kobiet, jest naszym zdaniem całkowicie nieuzasadniony.
Dodatkowo Skarżony zwrócił uwagę, że „zarzut „seksizmu” został postawiony w całkowitym oderwaniu od kontekstu reklamy, całej jej treści i wydźwięku całej kampanii reklamowej. Należy zwrócić uwagę, że w treści reklamy zniżki odmówiono nie kobiecie lecz mężczyźnie, z uwagi na to, że jest za młody, a zatem za mało doświadczony. W tym przypadku nie można mówić o jakiejkolwiek dyskryminacji, gdyż podmiot oferujący ubezpieczenia komunikacyjne ma prawo swobodnie kształtować swoją ofertę i kierować ją do doświadczonych kierowców.
Skarżony poinformował, że „w skardze zarzucono ponadto, że przedmiotowa reklama „wprowadza w błąd”.
W opinii Skarżonego twierdzenie to jest całkowicie nieprawdziwe i nie poparte jakimkolwiek uzasadnieniem ani wyjaśnieniem na czym ów błąd miałby polegać.
W opinii Skarżonego, „w całym spocie nie ma żadnego elementu, który naruszałby postanowienia art. 10 Kodeksu Etyki Reklamy, jak również jakichkolwiek przepisów prawa dotyczących reklamy wprowadzającej w błąd”.

Podsumowując Skarżony wyraził nadzieję, że przedstawione przez niego wyjaśnienia stanowić będą wystarczająca podstawę do oddalenia skargi.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie dopatrzył się naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy.

Zespół Orzekający stwierdził, że reklama mieści się w konwencji żartu i nikogo nie dyskryminuje.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 lit b Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 czerwca 2008r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.