Uchwała Nr ZO 131/13 w sprawie reklamy firmy United International Pictures Sp. z. o.o.

Uchwała Nr ZO 131/13
z dnia 12 grudnia 2013 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/99/13/01-02

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Wojciech Piwocki – przewodniczący,
2) Melania Popiel – członek,
3) Teresa Wierzbowska – członek,

na posiedzeniu w dniu 12 grudnia 2013 roku, po rozpatrzeniu skarg o sygnaturze akt K/99/13/01-02 złożonych, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumentów (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko United International Pictures Sp. z. o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczących reklamy zewnętrznej

postanawia oddalić skargi.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęły skargi o sygn. K/99/13/01-02.
Przedmiotem skarg była reklama zewnętrzna filmu pt. „Sztanga i Cash nie dają, to sam bierz”.

Skarżący w prawidłowo złożonych skargach podnieśli:
„Plakat reklamowy filmu „Sztanga i cash” to modelowy przykład seksistowskiej, uprzedmiatawiającej kobiety reklamy, który przez swoją wymowę wpisuje się w kulturę gwałtu. W tym przypadku skojarzenie z seksem jest oczywiste (kobieta mocno eksponująca swoją seksualność i hasło: jak nie dają, bierz sam) i o to też chodziło wybitnym twórcom tego plakatu, bo amerykański plakat i podpis były zbyt mało seksistowskie aby przyciągnąć uwagę?(tutaj link do oryginału: http://www.movieguide.org/wp-content/uploads/2013/04/pain_and_gain.jpg.) Komunikat „bierz sam” (forma męskoosobowa) wskazuje, że tym, który bierze jest mężczyzna, w kontekście naszej kultury, która seksualność traktuje jako coś co kobieta „daje” mężczyźnie (choćby „suka nie da, pies nie weźmie), plakat ten wręcz zachęca do wykorzystania seksualnego kobiet. Twórcy tej reklamy potraktowali kobietę jak przedmiot, coś z którego zdaniem nie trzeba się liczyć, bo można posłużyć się przemocą aby to zdobyć. Oczywiście jestem świadoma, że będą oni bronić się mówiąc, że chodziło im o ziemniaki, a ja tutaj że o kobietę i jej uprzedmiotowienie, o przemoc seksualną, ale odwołuję się w tym miejscu do zdrowego rozsądku członków Rady Reklamy, bo intencje twórców były oczywiste, zwłaszcza kiedy porówna się polski plakat z tym oryginalnym. Jest to coś obrzydliwego. Takie traktowanie kobiet. Gdzie odpowiedzialność społeczna biznesu?”-pisownia oryginalna

„Hasło zamieszczone pod tytułem filmu: „Nie dają, to bierz sam” umieszczone w sąsiedztwie kobiety nosi wszelkie znamiona, niezbędne, aby uznać ten plakat za potencjalne propagowanie zachowań agresywnych seksualnie takich jak gwałty. Reklama jest ogólnodostępna i wystawiona na ogląd publiczny, mają więc do niej dostęp także dzieci i młodzież. Są oni tym sami wystawieni na przekaz, że gwałt jest czymś „męskim”, „fajnym” i normalnym w naszej kulturze.” ?”-pisownia oryginalna

W czasie posiedzenia skargi przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej, co jest niezgodne z art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy.

Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy nie mogą zawierać elementów, które zawierają treści dyskryminujące, w szczególności ze względu na rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość.”.

Skarżony nie uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony nie złożył pisemnej odpowiedzi na skargi.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie podzielił zarzutów Skarżących, uznając, że przedmiotowa reklama nie zawiera treści dyskryminujących kobiety.
Zdaniem Zespołu Orzekającego w przedmiotowej reklamie nie przekroczono dopuszczalnych granic obyczajowości.
Zespół Orzekający uznał, że przedmiotowa reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 16 maja 2012r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.