Uchwała Nr ZO 14/12 w sprawie reklamy firmy Katowickie Przedsiębiorstwo Meblowe „AGATA” S.A.

Uchwała Nr ZO 14/12 z dnia 7 lutego 2012 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/140/11

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Paweł Wiśniewski — przewodniczący,
2) Małgorzata Augustyniak — członek,
3) Andrzej Garapich — członek,

na posiedzeniu w dniu 7 lutego 2012 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/139/11 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Katowickiemu Przedsiębiorstwu Meblowemu „AGATA” S.A. z siedzibą w Katowicach (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej

postanawia oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/140/11/01.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna Mebli Agata, w której młoda kobieta niszczy meble i inne sprzęty w pokoju.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podnosił, iż „jest głęboko zbulwersowany najnowszą reklamą telewizyjną firmy Meble Agata, w której młoda kobieta niszczy meble i inne sprzęty w pokoju. Skarżący obawia się, że może ona oburzyć ludzi o minimalnej choćby wrażliwości społecznej. Starych mebli, będących ciągle w dobrym stanie, nie trzeba niszczyć. Jest wiele ubogich rodzin, które z wdzięcznością mogą pozbawić takiego „kłopotu”. Skarżący prosi o zbadanie, czy reklama ta nie narusza zasad Kodeksu Etyki Reklamy. Z pewnością nie zachęca ona do przemocy w sposób bezpośredni, ale, w przekonaniu Skarżącego, propaguje zachowania bezmyślne i aspołeczne.”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.

Wniósł także o uznanie reklamy za niezgodną z art. 5 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy nie mogą zawierać elementów, które zachęcają do aktów przemocy.”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.

W odpowiedzi na skargę Skarżony poinformował, że wnosi o oddalenie skargi w całości, jako bezzasadnej.

Skarżony odnosząc się do ewentualnego naruszenia przepisu art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy, zgodnie z którym działania objęte postanowieniami Kodeksu będą wykonywane z należytą starannością, zgodnie z dobrymi obyczajami, prowadzone w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji, podniósł, iż forma, treść czy przekaz reklamy polegającej na zaprezentowaniu wizerunku młodej kobiety niszczącej znajdujące się w pokoju meble w następstwie otrzymanej wiadomości „sms” (co spuentowane zostało hasłem reklamowym: „każdy powód jest dobry żeby zmienić meble na lepsze”), nie narusza powyższego przepisu.
W szczególności wyemitowana reklama była, w opinii Skarżonego, zgodna z dobrymi obyczajami. Pojęcie „dobrych obyczajów” stanowi klauzulę generalną, która w żadnej regulacji prawnej nie ma swojej legalnej definicji. W opinii Skarżonego, próbując zatem zdefiniować powyższe pojęcie należy odnieść się wyłączenie do dorobku doktryny i orzecznictwa. W oparciu o powyższe, o naruszeniu „dobrych obyczajów” można mówić wyłącznie, gdy przekaz reklamowy, z uwagi na treść czy zastosowaną formę, godzi w podstawowe wartości właściwe dla danego społeczeństwa, w danym czasie. Dobre obyczaje z punktu widzenia ogólnych zasad etyczno-moralnych, to przestrzeganie tych norm dla których istotnym kryterium stanowi poczucie godności ogółu ludzi, myślących sprawiedliwie i słusznie.
Skarżony poinformował, że założeniem wyemitowanej reklamy było odwołanie się do elementu humoru, którego głównym założeniem był przewrotny żart z zaskakującą puentą, która miała uzmysłowić odbiorcy, że każda, nawet najbardziej absurdalna i zaskakująca sytuacja czy zbieg okoliczności (w tym przypadku otrzymanie wiadomości tekstowej „sms”), mogą być świetnym argumentem do dokonania zmian w wyposażeniu swojego mieszkania.
W wyemitowanej reklamie, w ocenie Skarżonego, nie doszło do naruszenia jakichkolwiek zasad etyczno-moralnych, w szczególności nie zawierała ona żadnych przekazów lub treści, które mogłyby uchybić godności człowiek lub eksponować inne naganne moralnie zachowania.
W odniesieniu do drugiego ze stawianych zarzutów, w ocenie Skarżonego trudno jest przypisać reklamie naruszenie wskazane w art. 5 Kodeksu Etyki Reklamy. Powołany przepis stanowi, iż „reklamy nie mogą zawierać elementów, które zachęcają do aktów przemocy”. Sam Skarżący stwierdza: „z pewnością nie zachęca ona do przemocy w sposób bezpośredni, ale, w moim przekonaniu, propaguje zachowania bezmyślne i aspołeczne”.
Skarżony stwierdził, że na gruncie omawianego przepisu nie jest przedmiotem ocena wrażliwości czy estetyki, a wyłącznie ewentualne naruszenie z zakresu objętego hipotezą przepisu, czyli zachęcanie do przemocy. Zgodnie z powszechnie przyjętą definicją przemocy, przemoc to wywieranie wpływu na proces myślowy, zachowanie lub stan fizyczny osoby pomimo braku przyzwolenia tej osoby na taki wpływ, przy czym wpływ ten może być wywierany poprzez przemoc fizyczną lub przemoc psychiczną.

Zdaniem Skarżonego, przedmiotowa reklama nie zawiera żadnych treści nakłaniających do przemocy lub propagujących przemoc, a nadto nie przedstawia jako aprobowanej, godnej naśladowania czy zalecanej jakiejkolwiek innej sytuacji, która może mieć społecznie negatywne konsekwencje.
Mając na uwadze powyższe, w ocenie Skarżonego zaskarżona reklama w żaden sposób nie narusza zasad, wytycznych i standardów sformułowanych w Kodeksie Etyki Reklamy – w szczególności art. 2 ust. 1 i art. 5, przez co złożona przez Konsumenta skarga winna zostać oddalona.
Równocześnie Skarżony zapewnił, że w swojej dotychczasowej działalności stosuje najwyższe standardy w zakresie profesjonalnej obsługi klientów, a tym samym dba również o zgodność reklam z odpowiednimi standardami, obowiązującym prawem. Co oczywiste, nie jest intencją Skarżonego rozpowszechnianie przekazów namawiających do niewłaściwych zachowań.
W związku z zaistniałą sytuacją Skarżony zadeklarował, że w przyszłości będzie jeszcze wnikliwiej analizować opracowywane przekazy reklamowe pod kątem przedstawionych w skardze zarzutów, tak by nie naruszać subiektywnych odczuć indywidualnych odbiorców tych treści.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu.

Zespół Orzekający uznał, że przedmiotowa reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej i nie narusza dobrych obyczajów.

Zespół Orzekający podkreślił, że reklama od początku do końca jest utrzymana w konwencji żartu. Dziewczyna szuka jakiegokolwiek powodu, aby wymienić meble. Pod pretekstem otrzymanej wiadomości sms, iż „pączków nie było” – doszczętnie pozbywa się starych mebli.

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie treści propagujących przemoc.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.