Uchwała Nr ZO 16/11 w sprawie reklamy firmy Nokia Poland Sp. z o.o.

Uchwała Nr ZO 16/11 z dnia 31 stycznia 2011 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/149/10

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Zofia Sanejko — przewodnicząca,
2) Melania Popiel — członek,
3) Wojciech Piwocki — członek,

na posiedzeniu w dniu 31 stycznia 2011 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/149/10 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Nokia Poland Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy radiowej

postanawia

oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. akt K/149/10.
Przedmiotem skargi była reklama radiowa telefonów Nokia z nawigacją GPS.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, że „reklama telefonów z nawigacją pokazuje sytuację zagrożenia rabunkiem, pobiciem lub gwałtem (stukot szpilek, zawołanie „ej, maleńka”, odgłos tłuczonej butelki, szczekanie psów, odgłos przyspieszonych, krótkich oddechów) wywołując przez to lęk. Reklama sugeruje, że posiadanie telefonu z nawigacją GPS umożliwia zapobieżenie takiemu ryzyku. Uważam, że reklama ta łamie artykuł 6. Kodeksu Etyki Reklamy.”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

Wniósł także o uznanie reklamy za niezgodną z art. 5 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy nie mogą zawierać elementów, które zachęcają do aktów przemocy.”.

Wniósł również o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 6 Kodeksu Etyki Reklamy, zgodnie z którym „bez uzasadnionej konieczności powodowanej np. względami społecznymi i profilaktyką, reklamy nie mogą motywować do zakupu produktu poprzez wykorzystywanie zdarzeń losowych, wywoływanie lęku lub poczucia strachu.”.

Podniósł także, że zgodnie z art. 49 Kodeksu Etyki Reklamy „1. Promocje sprzedaży nie mogą być opracowane i przeprowadzone w sposób, który wprowadza odbiorców w błąd.
2. Projekt i przeprowadzenie promocji nie mogą prowokować lub przyzwalać na zachowania agresywne lub nielegalne, ani nie mogą w inny sposób pozostawać niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Nie mogą one także zachęcać do działań godzących w interes publiczny.”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony w odpowiedzi na zawiadomienie z dnia 25 listopada 2010 roku w sprawie skargi konsumenckiej o sygnaturze K/149/10 poinformował, że natychmiast po wpłynięciu pisma, emisja przedmiotowej reklamy została wstrzymana. Nokia Poland jako firma odpowiedzialna społecznie i dbająca o zachowywanie najwyższych standardów rynkowych zawsze z uwagą i należytą atencją wysłuchuje głosów konsumentów.
Jednocześnie Skarżony przedstawił stanowisko, iż skarga jest bezzasadna.

Skarżony wyjaśnił, że głównym argumentem podniesionym w treści Skargi jest ten, że skarżona reklama przedstawia sytuacją zagrożenia rabunkiem lub gwałtem a użyte w tym celu elementy dźwiękowe oraz werbalne wywołują lęk. Ponadto – zdaniem Skarżącego – reklama zawiera w swej treści sugestię, że posiadanie telefonu z nawigacją GPS umożliwia zapobieżenie powyższym ryzykom. Odnosząc się do powyższej argumentacji Skarżony podniósł, że:
1. Reklama jest utrzymana w konwencji satyry.
2. W ramach takiej konwencji posłużono się swojego rodzaju przerysowaniem.
3. Zdaniem Skarżonego przedmiotowa reklama nie jest w stanie wywołać w przeciętnym jej odbiorcy poczucia lęku, rozumianego jako obawę o własne zdrowie, życie czy bezpieczeństwo. W szczególności, reklama nie była przygotowywana w tym celu.
4. Skarżony pragnie podnieść, że zbudowany w reklamie nastrój zagubienia nie służy wywołaniu u odbiorcy uczucia lęku, ale jest elementem konceptu kreatywnego, którego założeniem jest wzbudzenie zainteresowania słuchacza (pierwsza część spotu, nastrój zagubienia; druga część spotu wskazanie zastosowania telefonu z nawigacją ułatwiającego odnalezienie się w obcym miejscu).
5. Skarżony pragnie jednocześnie wskazać, że zakwestionowana reklama nie przekracza przyjętych społecznie norm.

Skarżony wyraził nadzieję, że złożone przez niego wyjaśnienie oraz podjęte działania są satysfakcjonujące.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie zarzucanych przez Skarżącego naruszenia norm Kodeksu — straszenia, wywoływania lęku, zachęcania do aktów przemocy.

W opinii Zespołu Orzekającego reklama utrzymana w konwencji żartu posługuje się przerysowaniem.
Zdaniem Zespołu Orzekającego reklama nie narusza dobrych obyczajów ani nie przyzwala na zachowania agresywne.
Jednocześnie, Zespół Orzekający docenił działania Skarżonego — który natychmiast po otrzymaniu skargi wstrzymał emisję reklamy.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.


Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.