Uchwała Nr ZO 20/19/14u w sprawie reklamy telewizyjnej produktów dostępnych w sieci sprzedaży Lidl

Uchwała Nr ZO 20/19/14u
z dnia 6 lutego 2019 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. akt:
K/248/18

 

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Andrzej Garapich– przewodniczący,
2) Natalia Suska – członek,
3) Sławomir Skowerski – członek,

na posiedzeniu w dniu 6 lutego 2019 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/248/18 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie telewizyjnej Lidl Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w Jankowicach (dalej: Skarżony)

postanawia oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygnaturze akt K/248/18.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna produktów dostępnych w sieci sprzedaży Lidl.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze poinformował:
„W reklamie sprzedawca informuje, że piwo Carlsberg można nabyć w cenie 2,39 zł za butelkę jeśli klient nabędzie co najmniej 3 butelki. W przypadku zakupu mniejszej ilości cena wynosi 2,99 zł. Więcej podobnych «promocji» można znaleźć w gazetce promocyjnej Lidla dostępnej np. tutaj: https://gazetka-oferta.com/gazetka-lidl-od-27-12-2018-do-31-12-2018/
Pomijając ogólnie wątpliwą moralnie reklamę alkoholu wydaje się, że sytuacja promowania alkoholu w modelu kup więcej za niższą cenę jednostkową nie powinna mieć miejsca w cywilizowanym kraju. Jest to ewidentna zachęta do nadużywania alkoholu i alkoholizmu.”– pisownia oryginalna

W toku posiedzenia skargi przedstawiał i popierał arbiter – referent.
Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.

W posiedzeniu uczestniczył przedstawiciel Skarżonego.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę K/248/18 o następującej treści:
„Szanowni Państwo, w odpowiedzi na pismo z dnia 14 stycznia 2019 r. dotyczące sprawy K/248/18 (przesłanej e-mailem w dniu 14 stycznia 2019 r.), poniżej przedstawiamy stanowisko Lidl sp. z o.o. sp. k. (dalej: «Lidl Polska»).

1. [Kwestie formalne] Dziękujemy za zapytanie w przedmiocie wyrażenia przez Lidl Polska woli udziału w niniejszym postępowaniu. W tym zakresie-podobnie jak w sprawie K/91/18, K/71/18 oraz we wcześniejszych sprawach – oświadczamy, że na zasadzie wyjątku Lidl Polska wyraża jednorazową zgodę na uczestnictwo w postępowaniu o sygn. akt K/248/18 dotyczącym skargi konsumenckiej na reklamę telewizyjną wyemitowaną 29 grudnia 2018 r. o godz. 21:35 w TVN.

1.1. Jednocześnie należy nie poczytywać powyższej zgody jako jakiegokolwiek generalnego potwierdzenia kognicji Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy w zakresie dot. Lidl Polska, zwłaszcza na przyszłość. Uprzejmie wyjaśniamy, że Lidl Polska nie jest ani członkiem Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy (zob. w szczególności § 1 ust. 2 oraz § 6 ust. 1 Statutu Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, a także pkt 20 oraz pkt 37 lit. a Regulaminu Rozpatrywania Skarg), ani nie jest zrzeszony w żadnej z organizacji będącej członkiem Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, ani nie jest sygnatariuszem Kodeksu Etyki Reklamy (zob. w szczególności art. 1 ust. 3 Kodeksu Etyki Reklamy oraz pkt 12 Regulaminu Rozpatrywania Skarg), a w konsekwencji nie jest w żaden sposób formalnie zobowiązany do przestrzegania wytyczonych przez Związek Stowarzyszeń Rada Reklamy zasad i reguł, zwłaszcza, że tylko niewielka część rynku reklamowego miała rzeczywisty wpływ na ustalenie treści Kodeksu Etyki Reklamy, a sam Kodeksu Etyki Reklamy nie ma umocowania prawnego.

1.2. Na skutek powyższego – w braku woli procedowania przedmiotowej skargi przez Lidl Polska – pomimo postanowień punktu 12 w zw. z punktem 374 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, a więc wewnętrznego dokumentu Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy (Komisji Etyki Reklamy), przedmiotowe postępowanie nie powinno się toczyć (a skarga powinna zostać odrzucona), ponieważ powoduje to rozciąganie kognicji Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy (Komisji Etyki Reklamy), które wykracza poza ramy samoregulacji.

1.3. Niemniej, abstrahując od uwag formalnych zawartych w punktach 1.1-1.2 powyżej, w ramach dotyczących postępowania w sprawie K/248/18 Lidl Polska zgadza się na uczestnictwo w tym postępowaniu, wskazując, że skarga Konsumenta wynika wyłącznie z nieporozumienia oraz – jak się wydaje – niewiedzy Konsumenta na temat jednoznacznych ram prawnych dot. prawnie dopuszczalnej reklamy piwa, toteż warto, aby Lidl Polska zabrał aktywnie głos w niniejszej sprawie.

2. [Kwestie merytoryczne] Przechodząc do kwestii merytorycznych dotyczących przedmiotowej skargi, Lidl Polska wnosi o oddalenie skargi w całości z uwagi na brak faktu naruszenia jakichkolwiek norm wynikających z dobrych obyczajów lub poczucia odpowiedzialności społecznej, jak również powszechnie przyjętych zasady etyki lub dobrych praktyk rynkowych, a w szczególności standardów etyki biznesu lub norm etycznych w komunikacji marketingowej, w tym także w wersji przyjętej w wewnętrznym dokumencie Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, jakim jest Kodeks Etyki Reklamy, w tym w zakresie jego art. 2 ust. 1, a także Załącznika nr 1 do Kodeksu Etyki Reklamy – Standardy Reklamy Piwa. Kluczowym jest także to, że przepisy prawa wyraźnie dopuszczają tego typu reklamę, a działania realizowane w zgodzie z wyraźnym przepisem prawnym – i to bardzo restrykcyjną ustawą z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (dalej: «Ustawa») – nie mogą być, na gruncie powyższych kryteriów, kwalifikowane jako działania wadliwe, nieetyczne, sprzeczne z dobrymi obyczajami lub poczuciem odpowiedzialności społecznej. Co więcej, każda interpretacja Kodeksu Etyki Reklamy niezgodna z przepisami powodowałaby sprzeczność Kodeksu Etyki Reklamy z prawem bezwzględnie wiążącym, a więc jego nieważność w tym zakresie, zwłaszcza w zakresie wywodzenia ograniczeń w stosunku do przedsiębiorców prowadzących legalną działalność reklamową.

2.1. [Reklama i promocja piwa – stanowisko Konsumenta] Konsument zarzucił Lidl Polska, że Lidl Polska prowadzi niedopuszczalną telewizyjną reklamę lub promocję napoju alkoholowego, tj. piwa marki Carlsberg (w skardze konsumenckiej padła nazwa: «Clarlsberg» będąca oczywistą omyłką pisarską). Konsument wyraził stanowisko, że: (A) reklama napojów alkoholowych (alkoholu) jest «wątpliwa moralnie», nadto (B) sytuacja promowania napojów alkoholowych (alkoholu) «w modelu kup więcej za niższą cenę jednostkową nie powinna mieć miejsca w cywilizowanym kraju» oraz (C) przedmiotowa reklama telewizyjna zachęca do nadużywania alkoholu i alkoholizmu. Zarzuty zostały przez Konsumenta postawione na gruncie reklamy telewizyjnej emitowanej o godz.
21:35, w której prezentuje się ofertę handlową piwa, gdzie zakup co najmniej 3 butelek związany jest z uiszczeniem niższej ceny jednostkowej za butelkę.

2.2. [Reklama i promocja piwa – stan prawny] Kwestia będąca przedmiotem skargi konsumenckiej uregulowana jest całościowo i jednoznacznie w Ustawie.

2.2.1. Zgodnie z tzw. słowniczkiem ustawowym, reklamą napojów alkoholowych jest publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych (art. 21 pkt 3 Ustawy). Jednocześnie Ustawa definiuje, że promocją napojów alkoholowych jest publiczna degustacja napojów alkoholowych, rozdawanie rekwizytów związanych z napojami alkoholowymi, organizowanie premiowanej sprzedaży napojów alkoholowych, a także inne formy publicznego zachęcania do nabywania napojów alkoholowych (art. 21 pkt 2 Ustawy).

2.2.2. Zgodnie natomiast z kluczowym dla niniejszej sprawy przepisem art. 131 ust. 1-2 Ustawy:
1. Zabrania się na obszarze kraju reklamy i promocji napojów alkoholowych, z wyjątkiem piwa, którego reklama i promocja jest dozwolona, pod warunkiem że:
1) nie jest kierowana do małoletnich;
2) nie przedstawia osób małoletnich;
3) nie łączy spożywania alkoholu ze sprawnością fizyczną bądź kierowaniem pojazdami;
4) nie zawiera stwierdzeń, że alkohol posiada właściwości lecznicze, jest środkiem stymulującym, uspakajającym lub sposobem rozwiązywania konfliktów osobistych;
5) nie zachęca do nadmiernego spożycia alkoholu;
6) nie przedstawia abstynencji lub umiarkowanego spożycia alkoholu w negatywny sposób;
7) nie podkreśla wysokiej zawartości alkoholu w napojach alkoholowych jako cechy wpływającej pozytywnie na jakość napoju alkoholowego;
8) nie wywołuje skojarzeń z: a) atrakcyjnością seksualną, b) relaksem lub wypoczynkiem, c) nauką lub pracą, d) sukcesem zawodowym lub życiowym.

2. Reklama i promocja piwa, o której mowa w ust 1, nie może bvć prowadzona:
1) w telewizji, radiu, kinie i teatrze miedzy godzina 600 a 2Q00. z wyjątkiem reklamy prowadzonej przez organizatora imprezy sportu wyczynowego lub profesjonalnego w trakcie trwania tej imprezy;
2) na kasetach wideo i innych nośnikach;
3) w prasie młodzieżowej i dziecięcej:
4) na okładkach dzienników i czasopism:
5) na słupach i tablicach reklamowych i innych stałych i ruchomych powierzchniach wykorzystywanych do reklamy, chyba że 20% powierzchni reklamy zajmować będą widoczne i czytelne napisy informujące o szkodliwości spożycia alkoholu lub o zakazie sprzedaży alkoholu małoletnim;
6) przy udziale małoletnich.

2.3. [Kwestionowana przez Konsumenta reklama a Ustawa] Jak wynika z powyższych przepisów, reklama piwa – w odróżnieniu od reklamy innych napojów alkoholowych – jest prawnie dopuszczalna. Wystarczy, że spełnione są kryteria z art. 131 ust. 1 i 2. W zakresie reklamy będącej przedmiotem skargi konsumenckiej wszystkie kryteria prawnej dopuszczalności reklamy piwa zostały zachowane.

2.3.1. Przedmiotowa reklama w szczególności w żaden sposób nie zachęcała do nadmiernego spożycia alkoholu ani nie przedstawiała abstynencji lub umiarkowanego spożycia alkoholu w negatywny sposób (w ogóle nie poruszała tego typu tematów), nie była kierowana do małoletnich ani ich nie przedstawiała; nie łączyła spożywania alkoholu ze sprawnością fizyczną bądź kierowaniem pojazdami; nie zawierała stwierdzeń, że alkohol posiada właściwości lecznicze, jest środkiem stymulującym, uspakajającym lub sposobem rozwiązywania konfliktów osobistych; nie podkreślała wysokiej zawartości alkoholu w napojach alkoholowych jako cechy wpływającej pozytywnie na jakość napoju alkoholowego; ani też nie wywoływała skojarzeń z atrakcyjnością seksualną, relaksem lub wypoczynkiem, nauką lub pracą, ani sukcesem zawodowym lub życiowym. Wręcz przeciwnie, kwestionowana reklama była całkowicie neutralna względem powyższych kryteriów i próżno doszukiwać się w jej treści elementów prawnie zabronionych.

2.3.2. Ponadto kwestionowana przez Konsumenta reklama prowadzona była w TVN po godzinie 20:00. ti. o godzinie 21:35, a wiec znacząco po rozpoczęciu już czasu na dopuszczalne prawnie emisje reklam piwa. W tym kontekście podkreślić należy, że prezentowanie promocyjnej ceny piwa nabywanego w ilości co najmniej 3 sztuk tego produktu nie może być utożsamiane z zachęcaniem do nadmiernego spożycia alkoholu.

2.4. [Kwestionowana przez Konsumenta reklama a KER] Przedmiotowa reklama nie narusza art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy, tj. żadnej z przywołanych tam klauzul generalnych: należytej staranności, dobrych obyczajów, poczucia odpowiedzialności społecznej ani zasad uczciwej konkurencji. Rada Reklamy nie przyjęła dotychczas żadnych bardziej radykalnych regulacji wewnętrznych niż przepisy Ustawy. Jedynie w

Załączniku nr 1 do Kodeksu Etyki Reklamy – Standardy Reklamy Piwa w zakresie wymogów dotyczących treści i formy reklamy piwa, wskazano m.in. że:

Art. 2. 1. Reklama piwa powinna być zgodna z przepisami prawa obowiązującymi na terytorium Rzeczypospolitej Polski. 2. Reklama piwa powinna być zgodna z zasadami zawartymi w przepisach Kodeksu Etyki Reklamy oraz przepisach niniejszego Załącznika.

Art. 3. 1. Reklama piwa nie może wykorzystywać wizerunków, symboli, osób lub tematów, które można uznać za obraźliwe, uwłaczające lub poniżające. 2. Reklama piwa nie może godzić w uczucia religijne.

Art. 4. Reklama piwa nie może zachęcać do zachowań agresywnych lub innego rodzaju zachowań antyspołecznych.

Art. 5. Reklama piwa nie może wykorzystywać lub promować swobody seksualnej, pokazywać treści seksualnych lub nagości, ani sugerować, że konsumpcja piwa może pozytywnie oddziaływać na aktywność seksualną.

Art. 6. Reklama piwa nie może kreować wizerunku piwa jako środka do przezwyciężania problemów życiowych.

Art. 7. Reklama piwa nie może przedstawiać spożywania piwa w okolicznościach, które są powszechnie uznawane za nieodpowiedzialne, nieodpowiednie lub niezgodne z prawem, w szczególności przed lub w toku działania, które wymaga zachowania stanu trzeźwości.

Art. 8. Reklama piwa nie może: 1) przedstawiać ani zachęcać do nieodpowiedzialnego lub nadmiernego spożywania piwa, 2) przedstawiać osób w stanie nietrzeźwości, ani w jakikolwiek sposób sugerować, że stan nietrzeźwości jest stanem akceptowanym społecznie, 3) zachęcać konsumentów do preferowania określonego napoju ze względu na możliwość osiągnięcia stanu nietrzeźwości, 4) sugerować, że spożywanie piwa o niższej zawartości alkoholu nie prowadzi do nadużywania alkoholu, 5) przedstawiać w negatywnym świetle sytuacji odmowy spożywania alkoholu lub jego spożywania w ilościach umiarkowanych.

Ochrona dzieci art. 9-11 [pominięto z uwagi na to, że reklama nie jest skierowana do dzieci i nie jest to zresztą przedmiot skargi konsumenckiej]

Ochrona zdrowia

Art. 12. Reklama piwa nie może: 1) sugerować, iż piwo ma właściwości lecznicze lub zapobiega chorobom; 2) sugerować, iż piwo ma właściwości środka stymulującego, znieczulającego lub uspokajającego; 3) przedstawiać kobiet w ciąży lub kobiet karmiących.
Żadne z powyższych wytycznych nie zostało w przedmiotowej reklamie naruszone. Odnotować przy tym należy, że Załącznik nr 1 do Kodeksu Etyki Reklamy w zasadzie powiela oraz nieco rozbudowuje ustawowe zasady dopuszczalnej prawem reklamy piwa. Po pierwsze, zakwestionowana przez Konsumenta reklama była zgodna z przepisami prawa (zob. punkt 2.2 i 2.3 powyżej). Po drugie, żadne ze szczegółowych wytycznych ww. Załącznika nie zostało naruszone. W szczególności przedmiotowa reklama nie przedstawiała ani nie zachęcała do nieodpowiedzialnego lub też nadmiernego spożywania piwa, zaś prezentowanie oferty promocyjnej (zakup w niżej cenie jednostkowej przy nabycie 3 sztuk produktu) nie może być interpretowany jako zachęcanie do nadużywania napojów alkoholowych.

3. Skoro przepis prawa wyznaczają kryteria dopuszczalnej prawem reklamy i promocji piwa, nadto postanowienia Kodeksu Etyki Reklamy wskazują kryteria dopuszczalnej reklamy piwa, uznać należy, że reklama piwa (alkoholu) jako taka nie może być uznana za sprzeczną z moralnością ani «wątpliwą moralnie» (zob. zarzut (A) Konsumenta, o którym mowa w punkcie 2.1 powyżej). Jeżeli przedmiotowa reklama piwa nie narusza natomiast przepisów Ustawy, nadto żadnej z wytycznych zawartych w Kodeksie Etyki Reklamy, w tym w Załączniku nr 1 do niego, to taka reklama nie jest reklamą niedopuszczalną ani etycznie naganną, a więc jej emisja w Polsce jest w pełni dopuszczalna (zob. zarzut (B) Konsumenta, o którym mowa w punkcie 2.1 powyżej). Odnotować przy tym trzeba, że tylko nieliczne kraje w UE całkowicie zabraniają reklamy napojów alkoholowych, zaś polskie przepisy są jednymi z najbardziej restrykcyjnych. Jednocześnie, skoro w przedmiotowej reklamie nie ma elementów, które w jakikolwiek sposób promują, pochwalają lub przedstawiają w korzystnym świetle nadmierne spożywanie piwa, to nie można przyjąć, że zachęca ona do nadużywania alkoholu lub alkoholizmu (zob. zarzut (C) Konsumenta, o którym mowa w punkcie 2.1 powyżej).

4. W kwestionowanej przez Konsumenta reklamie w istocie rzeczy nie ma zatem treści, które zostały przedstawione w skardze. Nie kwestionując własnego, wewnętrznego zapatrywania wyrażonego przez Konsumenta, Lidl Polska ma więc poczucie, że Konsument wykazał tu nieco nadmierną wrażliwość okraszoną elementami nadinterpretacji. Zarzuty Konsumenta nie znajdują żadnych uzasadnionych podstaw i są całkowicie gołosłowne. Lidl Polska poczytuje te zarzuty wręcz jako krzywdzące. Wziąć trzeba bowiem pod uwagę, że przedmiotowa reklama adresowana jest do ogólnego kręgu dorosłych konsumentów i w związku z tym powinna być dokonywana przez pryzmat przyjętego w prawie i orzecznictwie sądowym wzorca przeciętnego konsumenta.

4.1. Zwrócić należy bowiem uwagę, że model przeciętnego konsumenta uwzględnia wyłącznie dobrze poinformowanego, rozeznanego, uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta. Przepisy powszechnie obowiązującego prawa, tj. art. 2 pkt. 8 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, a także ugruntowane orzecznictwo sądowe, w tym Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wskazują, że przeciętny konsument oznacza osobę, która jest dobrze poinformowana, uważna, racjonalna i ostrożna. Ponadto, zgodnie z wypowiedziami doktryny dotyczącymi nieuczciwej konkurencji w zakresie nieuczciwej reklamy, przeciętny konsument to osoba ..dostatecznie dobrze poinformowana, odpowiednio ostrożna i uważna (spostrzegawcza)” (tak M. Du Vail i E. Nowińska [w:] Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, wyd. VI. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, 2013, komentarz do art. 16, teza 26; zob. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2003 r., I CK 358/02, Biul. SN 2004, nr 5, s. 7), a nadto «również rozsądnie krytyczna i otwarta na zachodzące zmiany, czyli poszukuje brakującej wiedzy» (por. A. Mokrysz-Olszyńska, Zakres ochrony przed wprowadzeniem w błąd konsumenta w prawie wspólnoty europejskiej. Kwartalnik Prawa Prywatnego z 2000 r., z. 2, s. 409 i n.).

4.2. Jak wskazuje się w komentarzu do ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji pod red. J. Szwai, «[w] prawie Unii Europejskiej w odniesieniu do sposobu ustalania ryzyka wprowadzania w błąd podstawowe znaczenie ma wyrok TSUE [Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – przypis własny] w sprawie Gut Springenheide [sprawa C-210/96 – przypis własny] […]. We wniosku o wydanie orzeczenia wstępnego Federalny Sąd Administracyjny RFN pytał, czy przepisy europejskie o reklamie wprowadzającej w błąd wymagają ustalenia rzeczywistych oczekiwań konsumenta, czy też należy tu zastosować zobiektywizowany i abstrakcyjny wzór konsumenta. Trybunał stwierdził, że w celu ustalenia, czy reklama wprowadza w błąd, sąd krajowy musi wziąć pod uwagę domniemane oczekiwania »przeciętnego konsumenta, który jest należycie poinformowany, uważny i racjonalnym […] Od daty wydania tego wyroku Trybunał konsekwentnie posługuje się w swoim orzecznictwie wzorcem przeciętnego konsumenta, który jest należycie poinformowany oraz uważny i racjonalny. W świetle stanowiska Trybunału przeciętny konsument posiada określone pozytywne cechy. Przede wszystkim dysponuje zasobem wiedzy z zakresu życia codziennego. Posiada informacje o otaczającej rzeczywistości i potrafi to wykorzystać, dokonując samodzielnej analizy przekazów rynkowych (wyrok w sprawie Darbo). Ponadto, ma wystarczająco rozwinięty zmysł postrzegania. Z orzecznictwa TSUE wynika jasno, iż od konsumentów należy wymagać samodzielnego postrzegania i zbierania informacji dostępnych na rynku. W orzecznictwie europejskim takie podejście jest przyjmowane już od wyroku z 20.2.1979 r. w sprawie 120/78 Cassis de Dijon. Jest ono ściśle powiązane z wypracowaną w tym orzecznictwie tzw. doktryną etykietowania, zgodnie z którą najbardziej efektywnym, a jednocześnie proporcjonalnym (w relacji do swobód rynku wewnętrznego) środkiem ochrony konsumentów jest zapewnienie. Wreszcie, należyta racjonalność zakłada, że przeciętny konsument wykazuje odpowiedni stopień krytycyzmu wobec działań, których jest adresatem. W wyroku w sprawie Mars TSUE stwierdził, że przeciętny konsument ma świadomość tego, iż oznaczenie promocyjne nie zawsze jest zgodne z rzeczywistością. Podobnie w wyroku w sprawie Darbo TSUE uznał, że konsument zdaje sobie sprawę z częstego używania przez przedsiębiorców przesady reklamowej i takich przekazów nie traktuje poważnie» (zob. J. Dudzik, R. Skubisz, [w:]Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, red. J. Szwaja, 2016, Legalis, komentarz do art. 16, nb. 119 i 120). W ocenie Lidl Polska nie można przyjmować założenia, że przeciętny konsument miałby z przedmiotowej reklamy wywieźć rzekome wnioski objęte skargą złożoną w sprawie K/248/18.

4.3. Nie sposób zatem w przedmiotowej reklamie dopatrywać się sprzeczności z dobrymi obyczajami, z poczuciem odpowiedzialności społecznej lub z zasadami uczciwej konkurencji (art. 2 Kodeksu Etyki Reklamy) ani ze szczegółowymi zasadami wskazanymi w Załączniku nr 1 do Kodeksu Etyki Reklamy. Przedmiotowa reklama nie narusza zatem zasady etyki lub dobrych praktyk rynkowych, a w szczególności standardów etyki biznesu lub norm etycznych w komunikacji marketingowej, w tym także w wersji przyjętej w Kodeksie Etyki Reklamy.” – pisownia oryginalna

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy zarzucanych przez Skarżącego.
Zespół Orzekający uznał, że reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.
Zespół Orzekający nie dopatrzył się również w przedmiotowej reklamie treści naruszających dobre obyczaje.
Ponadto, Zespół Orzekający pochwalił praktykę sieci Lidl w zakresie sprzedaży piwa w tym również piwa bezalkoholowego wyłącznie osobom pełnoletnim po okazaniu dowodu osobistego.
W związku z powyższym, na podstawie pkt. 37 lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt. 1 uchwały.

 

Zgodnie z pkt. 50. Regulaminu rozpatrywania skarg, Skarżący oraz skarżony będący Sygnatariuszem mogą odwoływać się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie dziesięciu dni od doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały, o której mowa w pkt. 37, 37¹, 37² oraz 37³.