Uchwała Nr ZO 22/11 w sprawie reklamy firmy PKO Bank Polski S.A.

Uchwała Nr ZO 22/11 z dnia 16 lutego 2011 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/153/10

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Magdalena Czaja — przewodnicząca,
2) Krystyna Jarosz — członek,
3) Melania Popiel — członek,

na posiedzeniu w dniu 16 lutego 2011 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/153/10 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko PKO Bank Polski S.A. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej


postanawia

oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. akt K/153/10.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna usług Banku Inteligo (PKO BP S.A.).

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł: „Jestem niezadowolony z treści reklamy banku Inteligo (PKO BP) w której to występuje Maria Peszek. Jakkolwiek rozumiem, że piosenkarka ta jest kontrowersyjna to uważam za niewłaściwe używanie słowa „sex” w godzinach, których telewizję oglądają dzieci. Reklama ta jest również puszczana w radiu, przykładowo radio Eska Rock 30/11/2010 r. ok 7:30.”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Wniósł o uznanie jej za sprzeczną z dobrymi obyczajami — art. 2 Kodeksu Etyki Reklamy oraz że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

Wniósł także o uznanie reklamy za niezgodną z art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, zgodnie z którym, „reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.

Na wstępie Skarżony ustosunkowując się do skargi, podniósł co następuje:

Zdaniem Skarżonego nie sposób zgodzić się z zarzutem niewłaściwego użycia słowa „sex” w skarżonej reklamie dotyczącej produktów Inteligo (dalej „Reklama”) w szczególności poprzez prezentowanie jej treści „w godzinach, których telewizję oglądają dzieci”.

Ustawa z dnia 29 grudnia 1992 roku (Dz. U. z 2010 r. Nr 127, poz. 857 z późn. zm.) o radiofonii i telewizji, zwana dalej „Ustawą” w przepisach art. 18 wskazuje jakie treści nie powinny, czy też nie mogą być prezentowane w mediach.
W szczególności Reklama:
– nie propaguje działań sprzecznych z prawem, z polską racją stanu oraz postaw i poglądów sprzecznych z moralnością i dobrem społecznym, nie zawiera także treści dyskryminujących ze względu na rasę, płeć lub narodowość (art. 18 ust. 1 Ustawy).
– nie obraża przekonań religijnych odbiorców (art. 18 ust. 2 Ustawy).
– nie sprzyja zachowaniom zagrażającym zdrowiu lub bezpieczeństwu oraz zachowaniom zagrażającym środowisku naturalnemu (art. 18 ust. 3 Ustawy).
– nie sprzyja rozpowszechnianiu audycji lub innych przekazów zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich, w szczególności zawierających treści pornograficzne lub w sposób nieuzasadniony eksponujących przemoc (art. 18 ust. 4 Ustawy).
– nie zawiera scen lub treści mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich, innych niż te, o których mowa w ust. 4, (art. 18 ust. 5 Ustawy).
Ustawa nie zawiera, w ocenie Skarżonego, żadnych ograniczeń w posługiwaniu się słowem „seks” w sposób zaprezentowany w Reklamie.

Zdaniem Skarżonego zarówno sam wyraz, należący do współczesnej polszczyzny, często używany także w programach informacyjnych, edukacyjnych, rozrywkowych czy publicystycznych emitowanych o różnych porach dnia, jak i kontekst jego użycia w Reklamie nie mają żadnych konotacji negatywnych.

Skarżony poinformował, że do podobnych wniosków prowadzi analiza treści Reklamy w kontekście przepisów Rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 23 czerwca 2005 roku w sprawie kwalifikowania audycji lub innych przekazów mogących mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich oraz audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej małoletnich, stosowania wzorów symboli graficznych i formuł zapowiedzi (Dz. U. z 2005 r. Nr 130, poz. 1089) oraz Załącznika Nr 3 pkt I do niego.
Zgodnie z treścią Rozporządzenia:
– Małoletni poniżej lat 18 nie powinni oglądać audycji lub innych przekazów m.in. zawierających sceny lub treści pokazujące jednostronnie przywileje życia dorosłych przy równoczesnym pomijaniu obowiązków, pracy, zobowiązań, i ważnych życiowo decyzji przy pomijaniu ich konsekwencji, zawierające społeczne usprawiedliwianie agresji, wulgarności, uprzedzeń i negatywnych stereotypów społecznych, pokazywanie seksu, agresji i łamania norm moralnych jako źródła sukcesu życiowego. Zdaniem Skarżonego nic takiego w Reklamie nie ma. Wręcz przeciwnie Reklama wskazuje jak wiele obowiązków zawodowych ma jej bohaterka, aż brakuje jej czasu na seks. Zgodnie z przekazem Reklamy, jej bohaterka przedkłada swoje zobowiązania zawodowe ponad seks. Skarżony stwierdził, że z pewnością źródłem sukcesu życiowego bohaterki Reklamy nie jest łamanie norm moralnych.
– prezentujące wadliwy obraz natury ludzkiej polegający na szukaniu tylko egoistycznych przyjemności, dążeniu do sukcesu za wszelką cenę z wykorzystywaniem innych osób dla własnych celów, usprawiedliwiające przemoc, traktujące seks jako źródło dominacji. Zdaniem Skarżonego nic takiego w Reklamie nie ma.
– prezentujące obrazy naturalistycznego seksu zwłaszcza połączonego z przemocą i przymusem, patologicznych form życia seksualnego, a także obrazy agresji, zwłaszcza przedstawionej w sposób naturalistyczny i brutalny. Nic takiego w Reklamie nie ma.
– prezentujące postacie atrakcyjne (np. pod względem urody, bogactwa, sukcesu), a postępujące w sposób moralnie naganny, agresywny, nieuczciwy i wulgarny, bez żadnej oceny niewłaściwości takiego zachowania oraz nagradzanie przejawów społecznej patologii.
Skarżony wyraził opinię, iż nic takiego w Reklamie nie ma.
Zdaniem Skarżonego nie ma zatem żadnych ograniczeń co do emitowania Reklamy w godzinach, w których mogą ja oglądać (czy słuchać) małoletni.

Reklama, w ocenie Skarżonego, nie może w żaden sposób negatywnie wpływać na rozwój małoletnich, a wyłącznie takie jej zakwalifikowanie mogłoby uzasadniać tezę o konieczności stosowania ograniczeń co do ram czasowych emisji Reklamy.

Zdaniem Skarżonego, reklama nie narusza żadnych przepisów Kodeksu Reklamy, w szczególności jej treść nie jest sprzeczna z przepisami Rozdziału III i IV tego Kodeksu.

Skarżony dodał, iż fraza zawierająca wyraz „seks” użyta w reklamie, stanowi jednocześnie tytuł utworu słowno-muzycznego „Nie mam czasu na seks” z albumu artystki Marii Peszek. Tytuł ten, jak również sam utwór, zawierające słowo „seks” był wielokrotnie emitowany w radio i telewizji (w radio nadal można spotkać się z emisją tego utworu) w porach kiedy dzieci miały możliwość zapoznania się z ich treścią. Nie są przy tym nam znane przypadki niewłaściwego użycia czy to wspomnianego utworu, czy też samego jego tytułu.

Z powyższych przyczyn, Skarżony uważając skargę za całkowicie pozbawioną podstaw, wniósł o jej oddalenie.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie podzielił zarzutów Skarżącego, uznając, że przedmiotowa reklama nie zawiera treści zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi dzieci lub młodzieży.

Zespół Orzekający nie dopatrzył się również naruszenia dobrych obyczajów i uznał, że reklama mieści się w ramach przyjętych norm etycznych.

W opinii Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Zespół Orzekający nie znalazł uzasadnienia do zarzucanego naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.