Uchwała Nr ZO 24/08 w sprawie reklamy firmy PTK Centertel Sp. z o.o.

Uchwała Nr ZO 24/08 z dnia 14 maja 2008 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/47/08

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Krystyna Jarosz– przewodnicząca,
2) Marek Janicki – członek,
3) Wojciech Tomczak – członek,

na posiedzeniu w dniu 14 maja 2008 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze Akt K/47/08, złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Polskiej Telefonii Komórkowej Centertel sp. z o.o., z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy radiowej

postanawia

skargę oddalić

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o Sygn. K/47/08.
Przedmiotem skargi była reklama radiowa usługi mobilnego Internetu w Orange.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podnosił, że „reklama zachęca do wypróbowanie superszybkiego mobilnego Internetu w Orange. Mówi ona: „7,2 Mb na sekundę – szybciej już nie można”. Ponadto zapewnia, że po 7 dniach” na próbę” istnieje możliwość rezygnacji bez żadnych opłat.
Konsument, zarzucił, że informacje zamieszczone w reklamie są nieprawdziwe: „w salonie firmowym Orange, udzielono mu informacji, że gwarantowana prędkość Internetu to 3,6 Mb na sekundę. Po drugie, jeśli Internet się nie sprawdzi można z usługi zrezygnować, ale konsument musi ponieść koszt aktywacji”. „Po trzecie, modemu, który jest odpowiedni dla stacjonarnego komputera, nie było w żadnym salonie firmowym w Warszawie”.”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz niezgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.
Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, ponieważ „reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy”.

Wniósł również o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 10 ust.1 pkt. a) i b) Kodeksu Etyki Reklamy, z uwagi na to, że „reklamy nie mogą wprowadzać w błąd jej odbiorców, w szczególności w odniesieniu do:
a) istotnych cech, w tym właściwości, składu, metody, daty produkcji, przydatności, ilości, pochodzenia (w tym geograficznego) reklamowanego produktu;
b) wartości produktu i jego rzeczywistej ceny oraz warunków płatności, w szczególności takich jak sprzedaż ratalna, leasing, sprzedaż na kredyt, sprzedaż okazyjna:”

Zarzucił również niezgodność reklamy z art. 17 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „nie można stosować reklamy mogącej stworzyć u odbiorcy wrażenie, że nie istnieje obowiązek zapłaty za produkt, o ile nie jest on bezpłatny”.

Arbiter referent zarzucił, że reklama narusza również art. 48 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy, zgodnie z którym „Promocje sprzedaży nie mogą być opracowane i przeprowadzone w sposób, który wprowadza odbiorców w błąd”.

Skarżony złożył odpowiedź na skargę i uczestniczył w posiedzeniu.

W odpowiedzi na skargę, Skarżony poinformował, że „skarga powinna być odrzucona, jako nie wniesiona przez podmiot do tego uprawniony w rozumieniu pkt. 7 Rozdziału I Postanowienia ogólne Regulaminu Rozpatrywania Skarg, bowiem z treści doręczonej w odpisie skargi nie wynika, kto ją sporządził i wniósł.
W ocenie Skarżonego, pod skargą powinny widnieć dane osobowe Skarżącego.
Gdyby jednak skarga nie została przez Zespół Orzekający odrzucona z ww. powodów, Skarżony wniósł o oddalenie skargi przedstawiając następującą argumentację:
Skarżony zwrócił uwagę, że przedmiotowa reklama jasno informuje, że szybkość Internetu przybiera wartość do 7,2 Mb na sekundę.
Skarżony poinformował, że konsument skarży się na obowiązek uiszczenia opłaty aktywacyjnej w odniesieniu do reklamy, w której mowa jest wyłącznie o kosztach rezygnacji. Zdaniem Skarżonego, nie wymaga uzasadnienia fakt, iż koszt rezygnacji nie jest tożsamy z kosztem aktywacji. Skarżony poinformował również, że reklama nie informuje, że usługa jest bezpłatna. Reklama informuje, że w przypadku rezygnacji z usługi, nie ponosi się kosztów rezygnacji. Skarżony na marginesie wskazał, że zgodnie z ofertą promocyjną „Orange Free na próbę” opłata aktywacyjna wynosi 39 zł.

Odnosząc się do zarzutu konsumenta, skarżony poinformował, że odpowiednie modemy dostępne są we wszystkich punktach Orange i TP. Natomiast ewentualne braki w tym zakresie mogą być spowodowane chwilowym brakiem towarów lub zainteresowania nimi w danej lokalizacji. Skarżony poinformował również, że zgodnie z regulaminem promocji, oferta promocyjna obowiązuje do czasu wyczerpania zapasów.

Podsumowując, Skarżony stwierdził, że z racji ograniczeń technicznych reklama radiowa, stanowiąca część reklamy, nie jest w stanie pomieścić wszystkich informacji dotyczących promocji i odsyła do stanowiących integralną część reklamy dalszych informacji dotyczących promocji.

Odnosząc się do zarzutów formalnych podniesionych przez Skarżonego, arbiter-referent poinformował, że dane Skarżącego (będącego osobą fizyczną) nie są udostępniane z uwagi na ochronę danych osobowych konsumentów.
Jednocześnie, arbiter-referent zapewnił, że skarga została złożona przez osobę fizyczną zgodnie z pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg i nie zawierała błędów formalnych.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie podzielił zarzutów Skarżącego, uznając, że przedmiotowa reklama nie narusza Kodeksu Etyki Reklamy ani obowiązujących przepisów prawa.

Zespół Orzekający uznał, że reklama używając sformułowania „do 7,2 Mb na sekundę” nie wprowadza konsumentów w błąd. Stwierdził również, że reklama informując o braku kosztów rezygnacji nie wprowadza konsumentów w błąd, gdyż w przekazie reklamowym nie pojawia się informacja, że usługa jest bezpłatna.

Odnosząc się do argumentacji Skarżonego o ograniczeniach technicznych radiowego przekazu reklamowego, Zespół Orzekający podkreślił, że nawet najkrótszy przekaz reklamowy nie może wprowadzać konsumentów w błąd.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 lit b Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.