Uchwała Nr ZO 27/11 w sprawie reklamy firmy Polbita Sp. z o.o.

Uchwała Nr ZO 27/11 z dnia 24 lutego 2011 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/164/10

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Olgierd Cygan — przewodniczący,
2) Małgorzata Augustyniak — członek,
3) Marcin Senderski — członek,

na posiedzeniu w dniu 24 lutego 2011 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/164/10 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Polbita Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej

postanawia

oddalić skargę.


2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. akt K/164/10.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna sieci sklepów o nazwie Drogeria Natura.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł: iż „Reklama ta według wypowiedzi lektora ma być reklamą świąteczną niestety nic świątecznego w tej reklamie nie ma, wręcz przeciwnie jest mało zabawna i uwłacza godności personelowi sklepu, który w tej reklamie lata na polecenie Pani Klientki , która ostentacyjną postawą i nie miłym głosem „ pana i władcy- bo ona jest klientem” żąda natychmiastowej reakcji personelu na jej polecenia a swoje powiedzmy to „prośby” kończy tubalnym okrzykiem CZEKAM. Moim zdaniem pracownicy dużych sieci handlowych na co dzień spotykają się z taką dużą ilością chamstwa ze strony swoich klientów, że nie muszą tego typu zachowań oglądać w domu, gdzie powinni wypocząć i zrelaksować się po ciężkim dniu pracy. Mam nadzieję, że zareagują Państwo w tej sprawie, bo ta reklama nie wiele ma wspólnego z DUCHEM ŒWI¥T, gdzie ludzie powinni być dla siebie mili i uprzejmi.”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Wniósł o uznanie jej za sprzeczną z dobrymi obyczajami — art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy oraz że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.
Wniósł również o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy, z uwagi na to, że „reklamy nie mogą zawierać elementów, które zawierają treści dyskryminujące, w szczególności ze względu na rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość.”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony poinformował, że w związku z otrzymanym zawiadomieniem datowanym na dzień 20 grudnia 2010r., dotyczącym reklamy sieci sklepów „Drogerie Natura”, pragnie zaznaczyć, iż ubolewa, że przedmiotowa reklama mogła naruszyć subiektywne odczucia określonego, indywidualnego odbiory przekazu reklamowego, jakim jest skarżący. Jednak Skarżony zauważył, iż z formalnego punktu widzenia reklama ta nie narusza postanowień Kodeksu Etyki Reklamy, a co za tym idzie otrzymana skarga jest bezprzedmiotowa i bezzasadna
W pierwszej kolejności Skarżony zwrócił uwagę, że Skarżący wskazuje, iż przedmiotowa reklama, w jego ocenie, narusza godność personelu sklepów, w szczególności pracowników sieci handlowych Jest to jedyny zarzut sformułowany w skardze przez Skarżącego Tymczasem, z normatywnego punktu widzenia, w opinii Skarżonego o naruszeniu godność możemy mówić wówczas, gdy z uwagi na treść reklamy, użyty język i formy przekazu dochodzi do naruszenia podstawowych wartości właściwych danemu społeczeństwu. Jako przykład wskazuje się w literaturze, iż za naruszającą godność uznaje sie taką reklamę, w której wyeksponuje się ludzkie cierpienie, wykorzysta symbole religijne w sposób uwłaczający uczuciom religijnym, nadużyje elementów seksualnych w tym w szczególności podkreślając taką właśnie rolę kobiety” (Nowińska Ewa, Vall Du Michał, Najnowsze wydanie: Komentarz do ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, Warszawa 2010 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis)
Skarżony poinformował, że w interesującym nas stanie faktycznym nie zostały spełnione podstawowe, wyżej wskazane przesłanki uzasadniające postanowienie zarzutu naruszenia godności pracownika W przedmiotowej reklamie pracownicy zostali przedstawieni jako osoby uśmiechnięte, wykazujące się zrozumieniem i wychodzące naprzeciw oczekiwaniom klienta, nawet tego bardzo wymagającego. Skarżony poinformował, ze zdaje sobie sprawę, iż praca pracowników sklepów jest niezwykłe trudna, zwłaszcza w okresie przedświątecznym i z tego względu w reklamie rolę czarnego charakteru odgrywa klient, zaś pracownik jest postacią pozytywną Pamiętać należy, iż od strony zachowań klienta reklama ta pokazuje sytuację faktyczną z jaką mogą mieć do czynienia pracownicy wszystkich sklepów. Od strony pracowników sklepów reklama zaś podkreśla niezwykle pozytywne wartości prezentowane przez pracowników sieci Drogerie Natura – ich chęć sprostania oczekiwaniom klienta, nawet tego najbardziej wymagającego. Mając na uwadze powyższe Skarżony stwierdził, iż zarzut naruszenia w reklamie godności jest bezpodstawny i nie zasługuje na uwzględnienie.

Po wtóre Skarżony zauważył, iż przedmiotowa reklama nie podlega ocenie Komisji Etyki Reklamy z perspektywy podniesionego przez Skarżącego zarzutu. Komisja Etyki Reklamy bada bowiem zgodność reklamy z postanowieniami Kodeksu Etyki Reklamy (par. 20 ust. 1 zdanie pierwsze Statutu Związku Stowarzyszeń Rady Reklamy). Tymczasem literalne brzmienie Kodeksu Etyki Reklamy nie wskazuje jakoby jego zadaniem była ochrona konsumentów przed reklamą uchybiającą godności człowieka – taki zakaz wynika wprost z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa (np. z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji), jednak nie został on zapisany w Kodeksie Etyki Reklamy. Z tego względu zarzut ten nie może być podstawą rozstrzygnięcia wydawanego przez Komisję Etyki Reklamy.
Po trzecie Skarżony zauważył, iż przedmiotowa reklama nie jest już emitowana w środkach masowego przekazu i z tego względu rozstrzygnięcie dotyczące tej reklamy jest bezprzedmiotowe.
Mając jednak na uwadze delikatność powstałej sytuacji, Skarżony wyraził ubolewanie, iż niektóre osoby mogłyby poczuć się dotknięte przekazem reklamowym. Skarżony zobowiązał się, iż w przyszłości wszelkie podejmowane przez niego działania będą jeszcze wnikliwiej weryfikowane pod kątem zarzutów przedstawionych w skardze, w taki sposób, aby nie naruszyć subiektywnych odczuć indywidualnego odbiorcy reklamy.
Jednocześnie Skarżony zaznaczył, iż przesłane zawiadomienie nie wskazuje, jakie postanowienia Kodeksu Etyki Reklamy zostały przez niego naruszone w ocenie Komisji Etyki Reklamy, a które uzasadniałby skierowanie skargi do rozpoznania. Z tego względu odpowiedzi nie można uznać za wyczerpanie przez Skarżonego prawa do obrony. Ostateczne zajęcie stanowiska w sprawie przez Skarżonego będzie możliwe po zapoznaniu się przez niego z konkretnymi zarzutami naruszenia określonym norm Kodeksu Etyki Reklamy.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie podzielił zarzutów Skarżącego, uznając, że przedmiotowa reklama nie zawiera treści dyskryminujących pewną grupę zawodową.

Zespół Orzekający nie dopatrzył się również naruszenia dobrych obyczajów i uznał, że reklama mieści się w ramach przyjętych norm etycznych.

W opinii Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy. Jednocześnie, Zespół Orzekający zwrócił uwagę, że kwestie pracownicze są sensytywne i naprawdę istotne, dlatego reklamy nie powinny powielać negatywnych wzorców.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.


Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.