Uchwała Nr ZO 41/07 w sprawie reklamy firmy Sony Poland Sp. z o.o.

 Uchwała Nr ZO 41/07

z dnia 13 grudnia 2007 roku

Zespołu Orzekającego

w sprawie sygn. Akt:

K/99/07

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Paweł Wiśniewski— przewodniczący;
2) Jacek Olechowski— członek;
3) Krystyna Jarosz— członek

na posiedzeniu w dniu 13 grudnia 2007 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze Akt K/99/07, złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Sony Poland Sp. z o.o., z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej

postanawia

skargę oddalić.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o Sygn. K/99/07.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna telewizora BRAVIA firmy SONY.
W reklamie przedstawiony został telewizor opatrzony nazwą handlową /znakiem towarowym Full HD 1080.

Skarżący podniósł następujące zarzuty:
• Telewizor jest reklamowany jako: \”full high definition\” a to narusza ustawę o ochronie języka polskiego, bo określenie może być łatwo podane po polsku jako \”pełna, wysoka rozdzielczość\”;
• Zwyczajowe nazwy obce są dopuszczalne, ale podane w języku angielskim cechy towaru mogą wprowadzać w błąd osoby nie znające tego języka i mogące błędnie przypuszczać, że produkt ten jest lepszy od innych w tej kategorii.

W toku posiedzenia skargi przedstawiał arbiter – referent.

Arbiter—referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 8 i art. 10 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy, a także za sprzeczną z art. 7a ustawy o języku polskim (Dz. U. z 1999r. nr 90 poz 999).
Zgodnie z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, „reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.”

Według art. 10 ust. 1 pkt. a i b Kodeksu Etyki Reklamy: „Ponadto reklamy nie mogą wprowadzać w błąd jej odbiorców, w szczególności w odniesieniu do:
a) istotnych cech, w tym właściwości, składu, metody, daty produkcji, przydatności, ilości, pochodzenia (w tym geograficznego) reklamowanego produktu;
b) wartości produktu i jego rzeczywistej ceny oraz warunków płatności, w szczególności takich jak sprzedaż ratalna, leasing, sprzedaż na kredyt, sprzedaż okazyjna;”

Według „Art. 7 ustawy o języku polskim 1. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli:
1) konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz
2) umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie bez udziału konsumentów używa się języka polskiego, jeżeli obrót ten jest wykonywany przez podmioty, o których mowa w art. 4.
3. Przepisy ustawy stosuje się do dokumentów i informacji, których obowiązek sporządzenia lub podania wynika z odrębnych przepisów.”

Zgodnie z art. 7a ustawy o języku polskim „Art. 7a. 1. Obowiązek używania języka polskiego w zakresie, o którym mowa w art. 7, dotyczy w szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, warunków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań, jak również ostrzeżeń i informacji dla konsumentów wymaganych na podstawie innych przepisów, instrukcji obsługi oraz informacji o właściwościach towarów i usług, z zastrzeżeniem ust. 3. Obowiązek używania języka polskiego w informacjach o właściwościach towarów i usług dotyczy też reklam.
2. Obcojęzyczne opisy towarów i usług oraz obcojęzyczne oferty, ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów w zakresie, o którym mowa w art. 7, muszą być jednocześnie sporządzone w polskiej wersji językowej, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Nie wymagają opisu w języku polskim ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów, instrukcje obsługi oraz informacje o właściwościach towarów, jeżeli są wyrażone w powszechnie zrozumiałej formie graficznej; jeżeli formie graficznej towarzyszy opis, to opis ten powinien być sporządzony w języku polskim.”

Skarżony udzielił pisemnej odpowiedzi na skargę i uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony poinformował, że z uwagi na to, że znak słowno-graficzny „Full HD” / „Full High Definition” jest znakiem towarowym, tym bardziej rzutuje to na brak naruszenia. Istotne cechy produktu, o których mówi najbliższy znaczeniowo przepis Kodeksu Etyki Reklamy musiałyby mówić precyzyjnie o jego rozdzielczości. Naruszeniem tego postanowienia musiałoby być błędne przedstawienie danych produktu, do czego z oczywistych względów w reklamie Skarżonego nie doszło. Reklama SONY nie przekazuje jakichkolwiek nieprawdziwych informacji ukazując nazwę towaru i to nazwę zastrzeżoną jako znak towarowy.

Skarżony poinformował, iż przedmiotowa reklama nie narusza ustawy o języku polskim.
Zgodnie z art. 11. ustawy o języku polskim: „Przepisy art. 5-10 nie dotyczą:
1) nazw własnych,
2) obcojęzycznych dzienników, czasopism, książek oraz programów komputerowych, z wyjątkiem ich opisów i instrukcji,
3) działalności dydaktycznej i naukowej szkół wyższych, szkół i klas z obcym językiem wykładowym lub dwujęzycznych, nauczycielskich kolegiów języków obcych, a także nauczania innych przedmiotów, jeżeli jest to zgodne z przepisami szczególnymi,
4) twórczości naukowej i artystycznej,
5) zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej,
6) znaków towarowych, nazw handlowych oraz oznaczeń pochodzenia towarów i usług,
7) norm wprowadzanych w języku oryginału zgodnie z przepisami o normalizacji.”.

Skarżony zauważył, że wyłączenia doznały m.in. znaki towarowe, nazwy handlowe oraz zwyczajowo stosowana terminologia naukowa i techniczna. Full High Definition” („Full HD” – skrócona nazwa) jest znakiem towarowym należącym do Sony – wyrażeniem słowno-graficznym.
Nazwa handlowa Full High Definition” („Full HD” bez wyrazu graficznego, jest to zwyczajowo stosowana terminologia techniczna, tak jak np.„Dolby Surround” w przypadku sprzętu odtwarzającego dźwięk (sprzętu audio – np. audio to również wyraz obcojęzyczny), RAM w przypadku pamięci komputerów zamiast pamięć tzw. „podręczna”, CD zamiast płyta kompaktowa.

Wobec powyższego Skarżony wniósł o oddalenie skargi z uwagi na brak naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy.

3. Zespół Orzekający zważył, co następuje:

Zespół Orzekający poinformował, że w reklamie posłużono się zwyczajowo stosowaną nazwą obcą.
Zespół Orzekający stwierdził, że reklama nie przekazuje jakichkolwiek nieprawdziwych informacji ukazując handlową nazwę towaru, która jest zarazem normatywnie używanym terminem technicznym.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 lit b Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.