Uchwała Nr ZO 49/18/09u w sprawie reklamy zewnętrznej koncertu grupy Iron Maiden

Uchwała Nr ZO 49/18/09u
z dnia 8 maja 2018 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/38/18

 

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Anna Barabasz-Sawińska – przewodnicząca,
2) Andrzej Garapich – członek,
3) Maciej Korobacz – członek,

na posiedzeniu w dniu 8 maja 2018 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/38/18 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie zewnętrznej Live Nation Sp. z. o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony)

postanawia oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygnaturze akt K/38/18.

Przedmiotem skargi była reklama zewnętrzna koncertu iron Maiden.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze poinformował:

„Jest to reklama promująca koncert zespołu Iron Maiden w Tauron Arena. Dokładnie ten sam obraz na górze wyżej wymiennego linku jest użyty w reklamie promującej ten zespół.
Plakat zawiera obrazy satanistyczne, obraźliwe dla ludzi wierzących. Reklama szpeci krajobraz. Reklama promuje negatywne treści a ponieważ jest wystawiona na widok publiczny oglądają ją także dzieci.
Nie ma wątpliwości że tego typu reklamy są w całym Krakowie nie tylko na ul Nowosądeckiej. Proszę rozpatrzyć czy tego typu treści powinny być promowane w przestrzeni publicznej” – pisownia oryginalna

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.

Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 4 w myśl którego „Reklamy nie mogą zawierać treści dyskryminujących, w szczególności ze względu na rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość.”.

Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 25, w myśl którego „ Reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.”.

Poinformował również, iż zgodnie z art. 32 „Przepisy zawarte w art. 22-31 stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej”.

Skarżony uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę o następującej treści:

„W imieniu Live Nation Sp. z o.o. (dalej: «Spółka») w odpowiedzi na skargę oraz pismo z dnia 27 marca 2018 r. wskazujemy, iż nie zgadzamy się z twierdzeniami Skarżącego podniesionymi w przedmiotowej skardze i nie widzimy podstaw do zaniechania kontynuowania prowadzonej przez Spółkę kampanii reklamowej.

W ocenie Spółki nie można zgodzić się z twierdzeniem Skarżącego, iż zaskarżona reklama zawiera treści satanistyczne, obraźliwe dla ludzi wierzących. Celem reklamy jest wyłącznie przekaz informacyjny – poinformowanie szerokiego grona odbiorców o planowanym wydarzeniu kulturalnym, jakim jest koncert zespołu Iron Maiden w Krakowie. Treść reklamy w żaden sposób nie odnosi się do uczuć religijnych ani do żadnej religii, czy to chrześcijańskiej, czy szerzej – jakiejkolwiek innej. Reklama spełnia wyłącznie funkcję informacyjną, a graficzna treść plakatu jest inspirowana grą komputerową oraz komiksem zatytułowanym – podobnie jak trasa koncertowa zespołu Iron Maiden – «Legacy of the Beast». Ponadto, wskazujemy iż zespół Iron Maiden nie jest zaliczany do grona zespołów o charakterze satanistycznym, zatem twierdzenia jakoby treść zaskarżonej reklamy miała na celu obrazę czyichkolwiek uczuć religijnych, należy uznać za nieuprawnioną, a co więcej, nieudowodnioną przez Skarżącego. Tym samym, w ocenie Spółki, przedmiotowa reklama nie narusza art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy.

Treść plakatu reklamowego nie jest również sprzeczna z dobrymi obyczajami, nie narusza zasad uczciwej konkurencji, a kampania reklamowa nie została zrealizowana z pominięciem poczucia odpowiedzialności społecznej. Pojęcie «dobrych obyczajów» nie zostało wprost zdefiniowane w przepisach prawnych, jednak w orzecznictwie sądów powszechnych wskazuje się, że kategoria dobrych obyczajów odnosi się do utrwalonych, powszechnie akceptowanych zasad moralnych obowiązujących w społeczeństwie. Przedmiotowa reklama w żaden sposób nie zachęca i nie promuje negatywnych postaw moralnych, a co więcej, w ogóle nie odnosi się do tego rodzaju kwestii. Jak wskazano wyżej – reklama spełnia wyłącznie funkcję przekazu informacyjnego. W konsekwencji, zdaniem Spółki, nie ma podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 2 Kodeksu Etyki Reklamy.

W ocenie Spółki kampania nie ma negatywnego wpływu na rozwój psychiczny dzieci, nie mniej jednak Spółka pragnie wskazać, iż nie jest ona skierowana do dzieci ani młodzieży. Sam fakt, iż reklama jest eksponowana w miejscu publicznym, nie oznacza negatywnego wpływu na rozwój psychiczny dzieci. Reklama nie jest emitowana w żadnych mediach, których główną grupę docelową stanowią dzieci. Co więcej, reklama nie zawiera żadnych treści, które celowo bądź pośrednio przyciągałyby uwagę dzieci. Prezentowane treści nie są drastyczne i są przejawem twórczości artystycznej. W ocenie Spółki, potencjalny poziom ryzyka skierowania uwagi dzieci na treść reklamy, a w konsekwencji jej negatywnego wpływu na ich rozwój psychiczny, należy uznać za nieznaczny. W konsekwencji brak jest podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 25 w zw. z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy.

Biorąc pod uwagę, jak ważną rolę z punktu widzenia ochrony interesów przedsiębiorców spełnia reklama, nie ulega wątpliwości, iż chociaż ograniczenie dostępu do tego medium jest dopuszczalne, to jednak jest możliwe wyłącznie w przypadkach wyjątkowych. W przeciwnym razie bowiem ta regulacja stanowiłaby podstawę do arbitralnego cenzurowania wypowiedzi, stanowiąc tym samym zagrożenie dla dwóch konstytucyjnych zasad: zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej i zasady swobody wypowiedzi. W ocenie Spółki w zaistniałym przypadku takie ograniczenie byłoby całkowicie nieuzasadnione. Przedmiotowa reklama nie narusza dobrych obyczajów, nie propaguje treści nieetycznych, niemoralnych, nie ma na celu obrazy czyichkolwiek uczuć religijnych – jej celem jest wyłącznie przekaz informacyjny, w żaden sposób nienacechowany emocjonalnie. Tym samym, w ocenie Spółki, przedmiotowa reklama nie narusza norm wynikających z Kodeks Etyki Reklamy i nie widzimy podstaw do zaniechania kontynuowania prowadzonej przez Spółkę kampanii.”– pisownia oryginalna

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy zarzucanych przez Skarżącego.

Zespół Orzekający zwrócił uwagę, że przedmiotowej reklamie dochowano należytej staranności. Zespół Orzekający uznał również, że reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej i nie zawiera treści dyskryminujących przekonania religijne.

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie treści zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi dzieci lub młodzieży.

W związku z powyższym, na podstawie pkt. 37 lit b Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt. 1 uchwały.

Zgodnie z pkt. 50. Regulaminu Rozpatrywania Skarg, Skarżący oraz skarżony będący Sygnatariuszem mogą odwoływać się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie dziesięciu dni od doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały, o której mowa w pkt. 37, 37¹, 37² oraz 37³.