Uchwała Nr ZO 55/09 w sprawie reklamy firmy Coca-Cola Poland Services Sp. z o.o.
Uchwała Nr ZO 55/09 z dnia 6 lipca 2009 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/39/09
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Paweł Kowalewski – przewodniczący,
2) Krystyna Jarosz – członek,
3) Christian Lainer – członek,
na posiedzeniu w dniu 6 lipca 2009 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/39/09 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko właścicielowi marki CAPPY firmie Coca-Cola Poland Services Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej napoju owocowego CAPPY – CAŁA POMARAŃCZA
postanawia
skargę oddalić.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o Sygn. K/39/09.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna soku CAPPY – CAŁA POMARAŃCZA.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podnosił, że „reklama ta ma za zadanie zrodzić w dziecku przekonanie o tym, ze sok w kartonie jest lepszy od owocu w jego czystej i naturalnej postaci. Na zaproszenie syna przez jego mamę do zjedzenia pomarańczy dziecko wykazuje bierna postawę i zniechęcenie widoczne w jednej ze scen. Widząc reakcje syna postanawia urozmaicić produkt zamieniając go w sok w kartonie. Metody jakich do tego używa przypominają sceny z czarodziejskich bajek, mam tu na myśli głównie książkę ‘Harry Potter’ i jej filmową adaptację. Kiedy chłopiec wchodzi do kuchni od razu wpada w zachwyt widząc sok przelewany do szklanki. łatwo można wywnioskować, ze dla młodzieńca pomarańcza jest już mało atrakcyjnym produktem w przeciwieństwie do napoju, do wytworzenia którego użyto czarodziejskich metod. Jest to celowy zabieg, który ma dodatkowo przekonać młodych klientów do reklamowanego produktu”.
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.
Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, ponieważ „reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.”
Wniósł również o uznanie reklamy za sprzeczną:
z art. 24 Kodeksu Etyki Reklamy: „stosownie do treści art. 8 i art. 10 reklama skierowana do dzieci lub młodzieży nie może wprowadzać w błąd poprzez wykorzystywanie ich naturalnej ufności i braku doświadczenia”,
z art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy: „reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi”,
z art. 26 Kodeksu Etyki Reklamy: „Reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży nie mogą zawierać przekazu, że posiadanie lub używanie produktu zapewni im przewagę społeczną lub psychologiczną nad innymi albo nieposiadanie tego produktu odniesie skutek przeciwny”.
Arbiter-referent poinformował, że zgodnie z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy „przepisy zawarte w art. 22-31 stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej.”.
Skarżony nie złożył pisemnej odpowiedzi na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający nie dopatrzył się naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy. Stwierdził, że reklama mieści się w ogólnie przyjętych ramach..
Jednocześnie, Zespół Orzekający uczulił reklamodawców, aby zwracali większą uwagę na treści reklamowe których adresatami są dzieci lub młodzież.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 lit b Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 czerwca 2008r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
