UCHWAŁY
Uchwała Nr ZO 56/08 w sprawie reklamy firmy POLOmarket Sp. z o.o.
Uchwała Nr ZO 56/08 z dnia 7 października 2008 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/131/08
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń
Rada Reklamy, w składzie:
1) Marek Janicki — przewodniczący,
2) Olgierd Cygan — członek,
3) Piotr Górski — członek,
na posiedzeniu w dniu 7 października 2008 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze Akt K/131/08, złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko POLOmarket Sp. z o.o. , z siedzibą w miejscowości Pakość (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy radiowej
postanawia
skargę oddalić
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o Sygn. K/131/08.
Przedmiotem skargi była reklama radiowa marketu – POLOmarket.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podnosił, że „W radiu RMF FM była nadawana reklama. Małe dziecko gada w dziecinnej gwarze i narrator tłumaczy. Reklama jest tak zmontowana jakby rodzice stali pod Polo Marketem z butelką w ręce a dziecko sie na to godzi.”
Zdaniem Skarżącego „jest to wykorzystywanie dzieci w złym celu, do tego daje przyzwolenie na zostawianie dzieci samych w domu bez opieki.”
W opinii Skarżącego „takie zachowanie i taki przekaz w Radiu może zostać źle odebrany nie tylko przez dorosłych ale i przez dzieci.
Ponadto Skarżący poinformował, że „Jak słuchał tej reklamy miał wrażenie, że rodzice się nieźle bawią z dobrym piwkiem, a dziecko się z tego cieszy!”
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy).
Wniósł również o uznanie reklamy za sprzeczna z artykułem 16b ust.2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 253 póz. 2531 z późn. zm.) stanowi w art. 16 b ust. 2, że zakazane jest nadawanie reklam:
1) nawołujących bezpośrednio małoletnich do nabywania produktów lub usług;
2) zachęcających małoletnich do wywierania presji na rodziców lub inne osoby w celu skłonienia ich do zakupu reklamowanych produktów lub usług;
3) wykorzystujących zaufanie małoletnich, jakie pokładają oni w rodzicach, nauczycielach i innych osobach;
4) w nieuzasadniony sposób ukazujących małoletnich w niebezpiecznych sytuacjach’
5) oddziałujących w sposób ukryty na podświadomość.
Ponadto, stosownie do ust. 3 tegoż artykułu, reklama nie może zagrażać fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich.
Stosownie do brzmienia art. 18 ust. 4 powyższej ustawy, zabronione jest rozpowszechnianie audycji lub innych przekazów zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich, w szczególności zawierających treści pornograficzne lub w sposób nieuzasadniony eksponujących przemoc. Audycje lub inne przekazy, zawierające sceny lub treści mogące mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich, inne niż te, o których mowa w ust. 4, mogą być rozpowszechniane wyłącznie w godzinach od 23 do 6.
Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jednolity: Dz.U. z 2003 Nr 153 póz. 1503 z późń. zm.), czynem nieuczciwej konkurencji w zakresie reklamy jest, w szczególności, reklama sprzeczna z przepisami prawa, dobrymi obyczajami lub uchybiająca godności człowieka, a także reklama odwołująca się do uczuć klientów przez wykorzystywanie łatwowierności dzieci.
Skarżony złożył odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.
Skarżony poinformował, że w roku 2008 kontynuował budowanie wizerunku ulubionego miejsca zakupu poprzez obecność roześmianych dzieci w reklamie zarówno TV jak i radiowej, które symbolizują szczęśliwe dzieciństwo w rodzinnym otoczeniu. W reklamie radiowej, która jest przedmiotem skargi gaworzą radośnie dzieci, a tłumaczy je narrator, Mirosław Utta. Komunikacja w spocie oparta jest głównie na ciepłym dźwięku- które obrazuje jak przyjaznym miejscem zakupowym są sklepy Skarżonego. Dzieci gaworzą naturalnie, same nie przekazują żadnych treści, ponieważ Skarżony nie chciał, aby reklamowały jego sklep. To tylko tłumacz stara się je zrozumieć i przekazać bądź bardziej zinterpretować ich pozytywne emocje. Dzieci są dowodem przyjazności sklepów Skarżonego, dobrze się w nich czują. Skarżony wyjaśnił, że nie uwłacza ich godności, nie ośmiesza ich, ani w żaden sposób nie wykorzystuje.
Skarżony poinformował, że pracując nad spotem, obawiał się wręcz, że koncepcja nie zachęca do zakupu, jak to można zauważyć w koncepcjach kreatywnych inne sieci. Tworzy atmosferę, jest przyjazna i może być niezauważalna. Skarżony poinformował, że takie są jednak jego standardy i nie chce za wszelką cenę walczyć o każdą złotówkę.
W opinii Skarżonego spot zgodny jest z Kodeksem Etyki Reklamy.
• Nie dyskryminuje dzieci, grup społecznych, religijnych bądź rasowych.
• Jest pozbawiony przemocy- wbrew przeciwnie, jest oparty na radosnym gaworzeniu beztroskich
dzieciaków.
• Nie nadużywa zaufania odbiorcy – skierowany jest do ludzi dorosłych
• Nie wprowadza w błąd.
• Mimo iż nie jest adresowany do dzieci, jest zgodny z etyką reklamy skierowanej do dzieci: nie zagraża, nie wprowadza w błąd, nie podważa autorytetów
• Absolutnie nie sugeruje, że dziecko w domu jest same, a rodzice nadużywają alkoholu: głos gaworzącego dziecka jest szczęśliwy, a tłumacza spokojny, pewny siebie; ciężko jest odnaleźć źródło interpretacji: „rodzice się nieźle bawią z dobrym piwkiem”
Zdaniem Skarżonego spot TV jest również zgodny z ustawą o radiofonii i telewizji.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający nie dopatrzył się naruszenia Kodeksu Etyki Reklamy ani obowiązujących przepisów prawa.
Zespół Orzekający uznał, że wykorzystanie w podkładzie reklamy dziecięcego gaworzenia, nie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 lit b Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
