Uchwała Nr ZO 56/11 w sprawie reklamy firmy PKO BP S.A.
Uchwała Nr ZO 56/11 z dnia 15 czerwca 2011 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/48/11
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Olgierd Cygan— przewodniczący,
2) Agnieszka Tomasik-Walczak — członek,
3) Igor Kaleński — członek,
na posiedzeniu w dniu 15 czerwca 2011 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/48/11 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko PKO BP S.A. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy zewnętrznej
postanawia oddalić skargę.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. akt K/48/11.
Przedmiotem skargi była reklama zewnętrzna usługi bankowej Konto za Zero.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż „Miałam konto w PKO BP. W związku z reklamą na bilbordach i nie tylko, zdecydowałam się na założenie nowego konta w tymże banku na tzw. „Konto za zero”, gdzie jest napisane, że: 1) brak opłat za użytkowanie karty 2) brak opłat za wydanie karty Nigdzie też nie jest napisane, że jest to konto tylko dla nowych użytkowników. Starzy (czyli tacy jak ja, co już mają konto wcześniej założone (iPKO – ROR) muszą zapłacić dodatkowo 50 zł za zmianę na „konto za Zero” i 20 zł za „opłatę za użytkowanie karty”. Przecież to jest jawne oszustwo. Proszę o interwencję..”.
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.
Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.
Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 10 ust.1 a) Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy nie mogą wprowadzać w błąd jej odbiorców, w szczególności w odniesieniu do:
a) istotnych cech, w tym właściwości, składu, metody, daty produkcji, przydatności, ilości, pochodzenia (w tym geograficznego) reklamowanego produktu;
b) wartości produktu i jego rzeczywistej ceny oraz warunków płatności, w szczególności takich jak sprzedaż ratalna, leasing, sprzedaż na kredyt, sprzedaż okazyjna;
Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 16 Kodeksu Etyki Reklamy, z uwagi na to, iż reklamy informujące o sposobach oszczędzania lub inwestowania nie mogą zawierać stwierdzeń wprowadzających odbiorców w błąd w szczególności, co do szacowanego przyszłego dochodu, czynników wpływających na jego wysokość oraz możliwych korzyści podatkowych.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i uczestniczył w posiedzeniu.
W odpowiedzi na pismo z dnia 19.04.2011 roku dotyczące skargi konsumenckiej (sygn. akt K/48/ii), dotyczącej reklamy wielkoformatowej produktu PKO Banku Polskiego „PKO Konto za Zero” skierowanej do Komisji Etyki Reklamy, w odniesieniu do przedstawionego przez Skarżącą stanu faktycznego, Skarżony wyjaśnił, iż PKO Konto za Zero” oferowane jest wszystkim klientom na tych samych warunkach:
1. Każdy klient, w tym dotychczasowy Posiadacz rachunku w PKO Banku Polskim SA, może wystąpić o otwarcie rachunku „PKO Konto za Zero”.
2. Zgodnie z Taryfą prowizji i opłat bankowych, Bank nie pobiera opłat m.in. zaprowadzenie rachunku pod warunkiem zapewnienia systematycznych miesięcznych wpływów na rachunek w wysokości minimum 2 tysiące złotych.
3. Posiadacz rachunku SUPERKONTO w PKO Banku Polskim może otworzyć rachunek PKO Konto za Zero” z nowym numerem rachunku bankowego — Bank nie pobiera opłaty za otwarcie takiego rachunku.
Skarżony poinformował, że przedstawione powyżej, standardowe warunki oferty nie odnoszą się do przypadku, gdy klient korzystający z dotychczas oferowanego rachunku SUPERKONTO w PKO Banku Polskim, zainteresowany jest posiadaniem rachunku „PKO Konto za Zero” o jednocześnie dla nowo otwartego rachunku chce zachować dotychczasowy numer rachunku SUPERKONTO. Komunikacja reklamowa w żaden sposób nie sugeruje takiej możliwości. Posiadaczom SUPERKONTA, którzy pragną otworzyć rachunek PKO Konto za Zero”, zachowując dotychczasowy numer konta prowadzonego przez PKO Bank Polski, Bank – w drodze wyjątku — oferuje taką możliwość. Zgodnie z Taryfą prowizji i opłat bankowych za otwarcie nowego rachunku z zachowaniem dotychczasowego numeru rachunku, prowadzonego przez PKO Bank Polski, Bank pobiera opłatę w wysokości 50 zł.
Ponadto Skarżony poinformował, że od posiadaczy PKO Konto za Zero” nie są także pobierane opłaty za wydanie lub wznowienie kart debetowych przypisanych do tego rachunku, ani opłaty miesięczne za użytkowanie ww. kart. „Opłata za użytkowanie kartą”, o której pisze Skarżąca, z pewnością nie dotyczy zatem karty wydanej do reklamowanego PKO Konto za Zero” – może ona natomiast dotyczyć wznowienia karty debetowej wydanej do posiadanego uprzednio przez Klientkę rachunku oszczędnościowo — rozliczeniowego SUPERKONTO.
Skarżony zauważył, że powyższe fakty dowodzą, iż kwestionowany przekaz reklamowy PKO Konto za Zero” jest zgodny z prawdą i nie wprowadza odbiorców reklamy w błąd. W ocenie Banku, przekaz ten zawiera wystarczające informacje, umożliwiające klientom zapoznanie się — jeszcze na etapie przedkontraktowym — z warunkami korzystania z reklamowanego produktu, w celu podjęcia świadomej decyzji dotyczącej ewentualnego zawarcia umowy z Bankiem. Z uwagi na fakt, że przekaz ten miał formę reklamy wielkoformatowej, forma i zakres szczegółowości informacji tam zawartych musiały być adekwatne do specyfiki zastosowanego nośnika.
Skarżony podkreślił, że przekaz ten adresowany jest nie tylko do dotychczasowych posiadaczy SUPERKONTO, ale do wszystkich potencjalnych klientów PKO Banku Polskiego, dlatego też zawiera on kluczowe informacje o standardowych parametrach oferty. Podane w nim wysokości opłat odnoszą się do wszystkich aktualnych i potencjalnych klientów Banku. Skarżony poinformował, ze w przekazie reklamowym bardzo wyraźnie wskazał, gdzie dostępne są wszystkie warunki prowadzenia rachunku PKO Konto za Zero (tj. na stronach internetowych oraz w placówkach Banku).
W ocenie Skarżonego, na etapie dotychczasowego postępowania nie wykazano, że Bank dopuścił się jakiegokolwiek naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy. Tym samym, w opinii Skarżonego skarga jest niezasadna i Skarżony wniósł o jej oddalenie.
Reasumując, Skarżony zapewnił, że PKO Bank Polski dokłada wszelkiej staranności, aby treść jego przekazów reklamowych cechowała dbałość o interes klientów, rzetelność oraz poszanowanie powszechnie obowiązujących przepisów prawa i dobrych obyczajów.
Skarżony poinformował, że jeżeli zaistnieje taka potrzeba jest gotowy stawić się na posiedzeniu Rady Reklamy i udzielić wszelkich potrzebnych wyjaśnień.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy.
Zespół Orzekający uznał, że przedmiotowa reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.
W opinii Zespołu Orzekającego reklama nie nadużywa zaufania odbiorców i nie wykorzystuje ich braku doświadczenia i wiedzy, gdyż każdy konsument, bez względu na to czy jest nowym czy dotychczasowym klientem banku, ma możliwość założenia Konta za Zero.
Zespół Orzekający stwierdził, że reklama nie zawiera stwierdzeń wprowadzających odbiorców w błąd. Komunikacja reklamowa nie sugeruje, że można założyć Konto za Zero i zachować dotychczasowy numer rachunku bankowego nie płacąc prowizji i opłat bankowych. Każdy klient może otworzyć Konto za Zero z nowym rachunkiem bankowym, za co Bank nie pobiera opłaty za otwarcie rachunku.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
