UCHWAŁY
Uchwała Nr ZO 58/16 w sprawie reklamy firmy Tajmax Mieczyński, Gracz, Liszka sp. j.
Uchwała Nr ZO 58/16
z dnia 26 lipca 2016 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/40/16
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Andrzej Garapich – przewodniczący,
2) Joanna Łodygowska – członek,
3) Mikołaj Janicki – członek,
na posiedzeniu w dniu 26 lipca 2016 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/40/16 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie telewizyjnej firmy Tajmax Mieczyński, Gracz, Liszka sp. j. z siedzibą w Krakowie (dalej: Skarżony),
postanawia uznać, że reklama narusza normę art. 2 ust 1 Kodeksu Etyki Reklamy.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/40/16.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna produktów dostępnych w sieci Partner AGD RTV.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż:
„opis reklamy: Reklama przedstawia parę młodych ludzi – rudą atrakcyjną dziewczynę oraz brodacza kupujących nową lodówkę po ciekawym ekscesie przedstawionym później w filmie reklamowym.
Treść skargi:
To smutne że ta reklama pochwala taki styl życia.
Przedstawienie bandy młodych na przyjęciu alkoholowym którzy w pijackim (a może i narkotycznym ) szale wyrzucają lodówkę przez okno wygląda bardzo niewinne.
Szkoda, że ta afirmacja jest szkodliwa dla widzów w wieku młodzieżowym.
Propaguje antywzorzec .Jest fajnie, jest impreza co tam lodówka, kupi się nową.
W dodatku budzi zastanowienie w jakim stanie odurzenia albo choroby umysłowej trzeba być żeby wpaść na pomysł zniszczenia lodówki. I to się przedstawia jako cool pomysł.
W dodatku dokonują go typy z mordami chorych psychicznie albo z przeszłością kryminalną.
Tacy ludzie nie wzbudzają zaufania za grosz
Czy emisja tej reklamy ma służyć ogłupianiu społeczeństwa, zwłaszcza jego części dorastającej, żeby kształtować pustych, indyferentnych obywateli i zaszczepić im wirus permisywizmu?
Proszę o analizę i podjęcie adekwatnych kroków.”- pisownia oryginalna.
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy, z uwagi na to, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z dobrymi obyczajami.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.
„W odpowiedzi na pismo dn. 31 maja 2016r., ustosunkowując się do treści skargi konsumenckiej na reklamę telewizyjną spółki Tajmax Mieczyński, Gracz, Liszka sp. j. z siedzibą w Krakowie poniżej przedstawiam stanowisko spółki w tym zakresie.
Spółka stoi na stanowisku, że wyemitowana w Telewizji Polsat reklama nie jest sprzeczna z Kodeksem Etyki Reklamy oraz nie promuje zachowań społecznie niepożądanych.
Przedmiotowa reklama posługuje się dozwoloną formą przekazu. Z istoty reklamy wynika, że może on posługiwać się swego rodzaju przejaskrawieniami, wyrazistymi porównaniami i superlatywami. Przesada jest nieodłącznym elementem przekazu reklamowego – bez tego reklama byłaby tylko informacja handlowa (Katarzyna Chachlowska, Kompetencje Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w zakresie zwalczania nieuczciwej reklamy na gruncie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, https://uokik.gov.pl/download.php?plik=5377). I takimi też cechami wyróżnia się przedmiotowa reklama. Co istotne dla ukazania, że przedstawiona historia ma wymyślony charakter jest zamieszczenie w treści reklamy napisu „Przedstawione sytuacje nie wydarzyły się naprawdę. Prosimy ich nie naśladować”. Już to stwierdzenie w sposób wyraźny i zrozumiały wskazuje na to, że reklama nie promuje tego rodzaju stylu życia i uprzedza konsumenta, że historia ma fikcyjny charakter. Ponadto nie można interpretować treści reklamy wybiórczo, bez uwzględnienia całokształtu, wszystkich jej elementów. Przeciętny odbiorca został uprzedzony o tym, że przedstawiona w reklamie sytuacja jest wymyślona, przerysowana. Natomiast humorystyczna, kolorowa i zabawna treść ma jedynie służyć ukazaniu przeciętnemu odbiorcy głównego przekazu i celu reklamy, że Partner AGD RTV zna potrzeby Klientów, ich oczekiwania oraz wychodzi im naprzeciw oferując artykuły AGD i RTV, których akurat potrzebują oraz jest w stanie pomóc Klientowi w każdej kryzysowej dla niego sytuacji. A zatem w treści reklamy na pierwszy plan wysuwają się cechy oferowanych przez spółkę usług i towar ów. W związku z czym przedmiotowa reklama nie wywołuje u przeciętnego odbiorcy, konsumenta przeświadczenia o istnieniu faktów, które w rzeczywistości nie istnieją.
Ponadto przedmiotowa reklama nie jest skierowana bezpośrednio do dzieci lub młodzieży, została wyemitowana w takim telewizyjnym czasie antenowym, w którym programy nie były skierowane bezpośrednio do dzieci i młodzieży oraz których osoby te nie mogły oglądać bez nadzoru osoby dorosłej. Wyklucza to zatem możliwość wprowadzenia tej grupy odbiorców w błąd lub zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.
Spółka pragnie również odnieść się do samej treści skargi oraz użytych tam sformułowań. Konsument, który złożył skargę zawarł stwierdzenia takie jak np. osoby przedstawione w spocie znajdują się na przyjęci u alkoholowym i są w „pijackim (a może i narkotycznym) szale”. Spółka uważa, że są to sformułowania zbyt daleko idące, bezpodstawne i przesadne. Dalej w treści skargi pisze „W dodatku budzi zastanowienie w jakim stanie odurzenia albo choroby umysłowej trzeba być żeby wpaść na pomysł zniszczenia lodówki”, „W dodatku dokonują go typy z mordami chorych psychicznie albo z przeszłością kryminalną. Tacy ludzie nie wzbudzają zaufania za grosz”. Tego rodzaju stwierdzenia, w szczególności w tym zakresie, w którym odnoszą się do osób chorych psychicznie lub cierpiących na innego rodzaju upośledzenie umysłowe jest dyskryminujące i krzywdzące. Opinia skarżącego, że osoba chora psychicznie nie wzbudza zaufania świadczy o niskim stopniu wrażliwości, niezrozumieniu problemu osób chorych psychicznie, stereotypowym myśleniu oraz dyskryminującym nastawieniu do takich osób, co tylko wzbudza w społeczeństwie negatywne nastawienie dla osób zmagających się z tego rodzaju schorzeniami sprzyja wykluczaniu ich ze społeczeństwa jako osób gorszych, nie wzbudzających zaufania. Ponadto zdaniem skarżącego choroba psychiczna jest czymś negatywnym, kojarzącym się z zachowaniami o charakterze przestępczym – spółka uważa, że nie bez powodu skarżący skojarzył osoby chore psychicznie z osobami „z przeszłością kryminalną”. Zdaniem spółki tego rodzaju stwierdzenia zawarte w skardze są niedopuszczalne i nie do zaakceptowania. Ponadto dokonywanie oceny osób biorących udział w reklamie wyłącznie na podstawie ich wyglądu jest powierzchowne. W związku z czym zdaniem spółki treści skargi nie można traktować jako konstruktywne j krytyki reklamy, która zawiera uzasadnione i rzeczowe pretensje, lecz jest jedynie wyrazem niezadowolenia, niezrozumienia przekazu jak również samej istoty reklamy oraz prezentu je pogląd dyskryminujących osoby chore psychicznie. Skarżącemu oczywiście reklama nie musiała przypaść do gustu ani wzbudzić u niego pozytywnej reakcji i zapewne nie odpowiada indywidualnym preferencjom skarżącego, tym nie mniej brak jest jakichkolwiek rzeczowych argumentów dla uzasadnienia skargi.
Mając na względzie przedstawianą powyżej argumentacje spółka stoi na stanowisku, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, nie został naruszony przepis art. 2 Kodeksu Etyki Reklamy, która zgodna jest zarówno z kodeksem jak i przepisami prawa.”- pisownia oryginalna.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy zarzucanych przez Skarżącego i uznał, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z dobrymi obyczajami, gdyż przedstawia zachowania nacechowane negatywnie.
Zespół Orzekający wskazał, że reklama przedstawiając wyrzucanie lodówki z pierwszego piętra na chodnik, propaguje zachowania niebezpieczne i nieekologiczne.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit c) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 listopada 2014r., Stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
