
Uchwała Nr ZO 76/11 w sprawie reklamy firmy McDonalds Polska Sp. z o.o.
Uchwała Nr ZO 76/11 z dnia 6 października 2011 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/86/11
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Mikołaj Janicki — przewodniczący,
2) Andrzej Garapich — członek,
3) Marcin Senderski — członek,
na posiedzeniu w dniu 6 października 2011 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/86/11 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko McDonalds Polska Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej
postanawia oddalić skargę.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/86/11.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna sieci restauracji McDonalds.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż „reklama sieci restauracji jest agresywna w formie, pracownicy McDonald’s rapują – krzyczą, nachylając się gwałtownie w stronę kamery, z góry, wygląda to jakby chcieli zrobić komuś krzywdę, a to jest stacja dla małych dzieci, które się mogą bać takiego zachowania”.
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.
Wniósł o uznanie reklamy za niezgodną z art. 5 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego reklamy nie mogą zawierać elementów, które zachęcają do aktów przemocy.
Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 6 Kodeksu Etyki Reklamy, gdyż „bez uzasadnionej konieczności powodowanej np. względami społecznymi i profilaktyką, reklamy nie mogą motywować do zakupu produktu poprzez wykorzystywanie zdarzeń losowych, wywoływanie lęku lub poczucia strachu.”.
Ponadto, wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, z uwagi na to, iż reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.
Arbiter-referent poinformował również, że zgodnie z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy, przepisy zawarte w art. 22-31 stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej.
Skarżony nie złożył pisemnej odpowiedzi na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie naruszenia norm kodeksu.
W opinii Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama nie narusza dobrych obyczajów.
Zdaniem Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama nie zawiera treści, które zachęcają do aktów przemocy; reklama nie zawiera również treści wywołujących lęk lub poczucie strachu.
Jednocześnie, Zespół Orzekający, zaapelował do reklamodawców, aby starannie dobierali przekaz reklamowy do miejsca emisji reklamy.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.