Uchwała Nr ZO 76/15 w sprawie reklamy firmy Polaris Hospitality Enterprises Sp. z o.o.

Uchwała Nr ZO 76/15
z dnia 16 czerwca 2015 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/02/15

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Jarosław Sobolewski – przewodniczący,
2) Krystyna Jarosz – członek,
3) Marcin Kozłowski – członek,

na posiedzeniu w dniu 16 czerwca 2015 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/02/15 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie telewizyjnej firmy Polaris Hospitality Enterprises Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony)

postanawia oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/02/15
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna hotelu o nazwie HILTON WARSAW.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż:

„opis reklamy: Reklama hotelu jako miejsca oferującego mnóstwo przestrzeni… event-owej (iwentowej).

Treść skargi: Użycie sformułowań niezrozumiałych. Rażące użycie zapożyczenia z języka angielskiego i jego modyfikacja do polskiej odmiany.”. – pisownia oryginalna

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

Poinformował również, o treści art. 7 i 7a ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz.U.2011.43.224 z późn. zm.):
„Art. 7. 1. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli:
1) konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz
2) umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie bez udziału konsumentów używa się języka polskiego, jeżeli obrót ten jest wykonywany przez podmioty, o których mowa w art. 4.
3. Przepisy ustawy stosuje się do dokumentów i informacji, których obowiązek sporządzenia lub podania wynika z odrębnych przepisów.
Art. 7a. 1. Obowiązek używania języka polskiego w zakresie, o którym mowa w art. 7, dotyczy w szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, warunków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań, jak również ostrzeżeń i informacji dla konsumentów wymaganych na podstawie innych przepisów, instrukcji obsługi oraz informacji o właściwościach towarów i usług, z zastrzeżeniem ust. 3. Obowiązek używania języka polskiego w informacjach o właściwościach towarów i usług dotyczy też reklam.
2. Obcojęzyczne opisy towarów i usług oraz obcojęzyczne oferty, ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów w zakresie, o którym mowa w art. 7, muszą być jednocześnie sporządzone w polskiej wersji językowej, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Nie wymagają opisu w języku polskim ostrzeżenia i informacje dla konsumentów wymagane na podstawie innych przepisów, instrukcje obsługi oraz informacje o właściwościach towarów, jeżeli są wyrażone w powszechnie zrozumiałej formie graficznej; jeżeli formie graficznej towarzyszy opis, to opis ten powinien być sporządzony w języku polskim.

Skarżony uczestniczył w posiedzeniu.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę o następującej treści:
„Działając w imieniu Skarżonego Polaris Hospitality Enterprises Sp. z o.o. (pełnomocnictwo w załączeniu), odpowiadając na pismo z dnia 4 maja 2015 r. niniejszym wnoszę o:
1. Stwierdzenie przez Zespół Orzekający Komisji Etyki o swojej niewłaściwości w kontroli stosowania art. 7a ustawy z dnia 7 października 1999 r o języku polskim. (Dz. U. 1999 nr 90 poz. 999 ) a w przypadku braku stwierdzenia niewłaściwości, wnoszę o:
1. Oddalenie skargi;
2. Zwrot kosztów postępowania w wysokości 2000 złotych (słownie: dwóch tysięcy złotych) z tytułu zastępstwa procesowego Skarżonego.
UZASADNIENIE
Skarżony pragnie wskazać na treść art. 7b ustawy z dnia 7 października 1999 r o języku polskim. (Dz. U. 1999 nr 90 poz. 999 ) (dalej.: „Ustawa”) zgodnie z którym organami wyłącznie upoważnionymi do kontroli stosowania w języka polskiego w art. 7 oraz 7a Ustawy są: Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta, Inspekcja Handlowa oraz powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów, jak również Państwowa Inspekcja Pracy. Lista wyżej wymienionych podmiotów stanowi zamknięty katalog podmiotów upoważnionych do przeprowadzenia kontroli w zakresie stosowania języka polskiego w zakresie przewidzianym art. 7 i 7a Ustawy. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy (dalej: „Zespół”) nie jest podmiotem upoważnionym do prowadzenia kontroli w tym zakresie, a w skutek tego Komisja nie jest władna do rozpoznania niniejszej sprawy.
1. Stan faktyczny
Skarżony w dniu 7 maja 2015 r. otrzymał pismo, w którym został poinformowany o złożonej przez konsumenta skardze dotyczącą jego reklam oraz wszczęciu przeciwko niemu postępowania przez Zespół. Postępowanie to, zgodnie z treścią otrzymanego pisma, ma na celu wyjaśnienie, czy reklama Skarżonego naruszył art. 2 § 1 Kodeksu Etyki Reklamy. Naruszenie to miało się przejawiać zastosowaniem w reklamie telewizyjnej słowa „eventowej”, co według Zespołu powodowało naruszenie art. 7 ustawy o języku polskim (Dz. U. z 1999 r. nr 90 poz 999) (dalej: „Ustawa”).
2. Brak zastosowania Kodeksu Etyki Reklamy do Skarżonego
Zgodnie z regulacją zawartą w art. 1 Kodeksu Etyki Reklamy (dalej: „Kodeks”) wszelkie zapisy w nim zawarte stanowią jedynie zbiór zasad, którymi powinni kierować się przedsiębiorcy, reklamodawcy oraz inne osoby prawne fizyczne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, zajmujące się działalnością w zakresie reklamy na terytorium RP. W związku z przeprowadzoną wykładnia literalną przytoczonego przepisu należy stwierdzić, iż wszelkie regulacje zawarte w Kodeksie stanowią wytyczne, którymi powinni kierować się członkowie Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy (dalej: „Rada”) oraz podmioty z nimi związane. Z tego względu należy przyjąć, że Kodeks ten ma raczej charakter swoistego regulaminu (aktu wewnętrznie obowiązującego), aniżeli aktu prawa powszechnie obowiązującego. W tym momencie warto zauważyć, iż zgodnie z art. 87 Konstytucji RP aktami powszechnie obowiązującymi prawa są: Konstytucja, Ratyfikowane umowy międzynarodowe, ustawy, rozporządzenia. Ponadto, Skarżony pragnie wskazać, że nie jest on członkiem Rady, a także nie jest on podmiotem, który byłby w jakikolwiek sposób związany z Radą. Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że pociąganie Skarżonego do odpowiedzialności na podstawie aktu wewnętrznie obowiązującego, pomimo braku możliwości jego zastosowania, jest bezzasadne, a w związku z tym skarga ta, już wyłącznie z tego powodu powinna być oddalona.
3. Brak naruszenia art 2 Kodeksu w zw. z art. 7 Ustawy
W razie nieuwzględnienia powyżej przedstawionego zarzutu, z ostrożności procesowej Skarżony wskazuje, że jego działanie nie wypełniło dyspozycji podanej w art. 7a Ustawy, a wskutek tego nie doszło do naruszenia art. 2 Kodeksu.
Zgodnie z załączonym do pisma z dnia 4 maja 2015 r. formularzem skargi, Skarżonemu zarzuca się naruszenie art. 2 Kodeksu w zw. z art. 7a Ustawy poprzez użycie w treści reklamy telewizyjnej słowa „eventowej”. Skarżący w formularzu zarzuca reklamie Skarżonego cyt. „Użycie sformułowań niezrozumiałych. Rażące użycie zapożyczeń z języka angielskiego i jego modyfikacja do polskiej odmiany. „
W pierwszej kolejności Skarżony pragnie zwrócić uwagę na fakt, że grupą docelową emitowanej reklamy są ludzie pracujący w branży zajmującej się organizacją imprez, koncertów oraz wydarzeń. W związku z tym, że odbiorcami miała być tak ścisła grupa, to zaistniała potrzeba, aby w reklamie Skarżonego użyć słownictwa, którym posługuje się ta grupa codziennie. Zabieg taki Skarżony chciał osiągnąć używając słowa „event”, które funkcjonuje w tej grupie od wielu lat. Jako dowód potwierdzający normalne używanie słowa „event” w tej branży mogą być liczne nazwy przedsiębiorstw, które w swojej nazwie umieszczają odmienione przez przypadki słowo „event” np.: Fabryka Eventow, Eventroom, Multievent.
Kolejną kwestią, na którą Skarżony pragnie zwrócić uwagę jest fakt, iż słowo „event” zostało już spolszczone zgodnie z zasadami adaptacyjnymi wyrazów obcych. W celu wskazania zasady uznania, czy dane słowo jest spolszczone, Skarżony pragnie zaprezentować stanowisko wyrażane w tej kwestii przez Radą Języka Polskiego „Miarą adaptacji wyrazu obcego pochodzenia do polszczyzny jest to, czy odmienia się on zgodnie z regułami naszego języka, a także, im szybciej słowo będzie przybierać rodzime końcówki, tym szybciej „wtopi się” w polski system językowy i nie będzie odczuwane, jako obce.” Pogląd ten znalazł również potwierdzenie u prof. J. Bralczyka „Możemy uznać, że wyraz wszedł do polszczyzny, gdy zaczynamy go odmieniać i/lub gdy zaczynamy tworzyć od niego na gruncie polskim wyrazy pochodne.” Mając powyższe na uwadze, stosowaną praktykę oraz reguły językowe, należy stwierdzić, że słowo „event” jest używane zarówno w formie podstawowej, jaki i odmienianej przez przypadki, a w skutek tego nie może być postrzegane, jako wyraz obcojęzyczny. Dodatkowo należy wskazać fakt, że Skarżący w treści skargi sam powołał się na fakt potwierdzający spolszczenie słowa „event”, a mianowicie: „ Rażące użycie zapożyczenia z języka angielskiego i jego modyfikacji do polskiej odmiany. „
Ponadto, dodatkowym dowodem potwierdzającym spolszczenie słowa „event” jest fakt, że w Krajowym Rejestrze Sądowym są zarejestrowane podmioty, które w swojej nazwie zawierają jego odmienioną formę. Jeżeli przyjąć twierdzenia zaprezentowane przez Skarżącego, że słowo „event” jest zapożyczeniem, to Sąd Rejestrowy, który jest zobligowany do przestrzegania prawa, nie zarejestrowałby podmiotu zawierającego w nazwie słowo pochodzenia obcego.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że Skarżony nie naruszył art. 7a Ustawy, a w skutek tego nie doszło także do naruszenia art. 2 Kodeksu.”. – pisownia oryginalna

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu zarzucanych przez Skarżącego i uznał, że reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej i zgodnie z dobrymi obyczajami.

Zespół Orzekający oddalił zarzut Skarżącego dotyczący użycia niezrozumiałych sformułowań i wyraził opinię, iż w tym zakresie przedmiotowa reklama w sposób odpowiedni przedstawiała cechy reklamowanego hotelu.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 listopada 2013r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.