Uchwała Nr ZO 78/10 w sprawie reklamy firmy Chipita Poland Sp. z o.o.

Uchwała Nr ZO 78/10 z dnia 2 grudnia 2010 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/115/10

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Olgierd Cygan — przewodniczący,
2) Wojciech Piwocki — członek,
3) Wojciech Tomczak — członek,

na posiedzeniu w dniu 2 grudnia 2010 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/115/10 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Chipita Poland Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej

postanawia

uznać, że reklama narusza normy Kodeksu Etyki Reklamy.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. akt K/115/10.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna produktu „Chipicao”.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż „reklama przedstawia klasę w szkole. Nauczycielka podchodzi do dzieci, zwrócić uwagę na złe zachowanie. W tym czasie postać z reklamowanego produktu sprawia, że nauczycielka upada pod tablicę, przedstawiony obraz pokazuje ją w potarganych włosach, ubraniu w nieładzie, a wszystkie dzieci się z niej śmieją. Czy taki obraz od dziecka mamy kreować w dzieciach? nauczyciel = wróg, którego zniszczy potwór z chipsów… Żenada, brak wyobraźni autorów reklamy mnie przeraża. W sposób oczywisty reklama wzbudza w dzieciach poczucie, że nauczyciel jest wrogiem. To wywołuje moim zdaniem bardzo złe zachowania dzieci. Aktualnie dużo się słyszy na temat dzieci, które nie szanują już nauczycieli. Takie reklamy tylko pogłębiają ten problem.”.

Skarżący „poprosił o interwencję w tej sprawie.”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami oraz że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej (art. 2 Kodeksu Etyki Reklamy).

Wniósł o uznanie reklamy za niezgodną z art. 27 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży nie mogą podważać autorytetu rodziców lub innych osób sprawujących opiekę prawną, kwestionować ich odpowiedzialności, opinii, gustów lub upodobań. Powyższe ograniczenie nie dotyczy przypadków zwalczania patologii społecznych.”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.
W odpowiedzi na zawiadomienie o skierowaniu do rozpatrzenia przez Zespół Orzekający skargi konsumenckiej o sygnaturze K/l15/10 złożonej w związku z emisją w dniu 2 października 2010 r. około g. 8.40 w TVP reklamy dotyczącej produktu „Chipicao” (dalej „Reklama”), Skarżony poinformował, że reklama nie narusza kodeksu etyki reklamy ani żadnych powszechnie obowiązujących przepisów prawa.

Odnosząc się do treści skargi Skarżony zauważył, że jest ona oparta wyłącznie na nieokreślonych, subiektywnych odczuciach Skarżącego, nie zawiera precyzyjnych informacji dotyczących treści i przedmiotu reklamy.

Skarżony wyjaśnił, że po pierwsze, reklama nie ukazuje faktycznych zdarzeń, ale utrzymana jest w konwencji bajkowej, o czym świadczy fakt, iż od samego początku reklamy występuje w niej fikcyjna postać – bohater z bajki. Tym samym zdaniem Skarżonego nie sposób przyjąć, aby odbiorca reklamy (nawet jeżeli jest to osoba w wieku szkolnym) mógł przedstawione zdarzenia potraktować jako scenę z życia szkoły i czerpać z niej wiedzę na temat dopuszczalnych zachowań w trakcie zajęć lekcyjnych.

Po drugie, zdaniem Skarżonego nawet gdyby pominąć bajkową konwencję reklamy, to fakt, że dzieci zachowują się niegrzecznie podczas szkolnych zajęć nie jest niczym nowym, podobnie jak fakt, że nauczyciel zwraca z tego powodu uwagę. Skarżony podkreślił, że w reklamie większość dzieci pilnie słucha nauczycielki, a rozrabia jedynie garstka „nicponi”, którzy siedzą w ostatnich ławkach. W opinii Skarżonego reklama odwołuje się więc do pewnych typowych zjawisk z życia szkolnych klas, nie gloryfikując jednak w żaden sposób niegrzecznego zachowania. Z tego względu, zarzut skarżącego, iż „ W sposób oczywisty reklama wzbudza w dzieciach poczucie, że nauczyciel jest wrogiem ” nie może zasługiwać na uwzględnienie.

Po trzecie, Skarżony stwierdził, że wbrew twierdzeniom Skarżącego reklama nie ukazuje sytuacji, w której nauczyciela niszczy potwór z chipsów”. Nauczycielka po spotkaniu z „potworem z chipsów” – nie krzyczy i nie jest obrażona. Skarżony podkreślił, iż śmiech dzieci jest reakcją na zabawną sytuację, która miała miejsce podczas zajęć, a nie wyśmiewaniem się z nauczycielki.

W opinii Skarżonego, przedstawione powyżej argumenty wskazują na brak podstaw, aby uznać reklamę za naruszającą Kodeks Etyki Reklamy. Reklama opiera się na bajkowej konwencji oraz pewnych powszechnie znanych prawdach (w każdej klasie są niegrzeczne dzieci, w każdej klasie nauczyciele zwracają dzieciom uwagę, w każdej klasie przydarzają się zabawne sytuacje, w każdej klasie dzieci się śmieją). Jeszcze raz Skarżony podkreślił, że wbrew twierdzeniom Skarżącego intencją reklamodawcy nie było tworzenie wrażenia, że nauczyciel jest wrogiem uczniów, a jedynie ukazanie zabawnej historii, która w rzeczywistości nie może się przydarzyć.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający uznał, że przedmiotowa reklama narusza normy Kodeksu Etyki Reklamy.

Zespół Orzekający dopatrzył się naruszenia dobrych obyczajów i uznał, że reklama nie mieści się w ramach przyjętych norm etycznych.

W opinii Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama w obecnej postaci ma charakter antywychowawczy.

Zespół Orzekający dopatrzył się również w reklamie utrwalania niewłaściwych wzorców — dzieci śmieją się ze sponiewieranej nauczycielki leżącej pod tablicą.

Zdaniem Zespołu Orzekającego reklamy skierowane do dzieci nie mogą podważać autorytetu nauczycieli.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1 lit c) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 30 czerwca 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.