Uchwała Nr ZO 83/15 w sprawie reklamy firmy FoodCare Sp. z o.o.

Uchwała Nr ZO 83/15
z dnia 18 czerwca 2015 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/28/15

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Joanna Łodygowska – przewodnicząca,
2) Magdalena Czaja – członek,
3) Bohdan Pawłowicz – członek,

na posiedzeniu w dniu 18 czerwca 2015 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/28/15 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie prasowej firmy FoodCare Sp. z o.o. z siedzibą w Zabierzowie (dalej: Skarżony)

postanawia uznać, że reklama narusza normy Kodeksu Etyki Reklamy.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/28/15
Przedmiotem skargi była reklama prasowa napoju marki BLACK ENERGY.

Skarżąca w prawidłowo złożonej skardze podniosła, iż:

„opis reklamy: Naga kobieta od pasa w górę, na szyi pomiędzy nagimi piersiami różaniec a w ręku pistolet ze spustem w kształcie krzyża. Pierwsze zdanie reklamy „Kobieta to największa pokusa dla prawdziwych mężczyzn”.

Treść skargi: Reklama łamie Art.4, art.5, oraz art. 32.Kodeksu Etyki Reklamy. Narusza też moje konstytucyjne prawo. Gazeta czy tez strona na facebooku jest dostępna w każdym miejscu, o każdej godzinie, za darmo. Mogą mieć do niej dostęp dzieci i młodzież. Nie posiada żadnych obostrzeń co do zawartości nieodpowiednich dla nieletnich. W sposób obrażający moją godność przedstawia kobietę, kpi z wartości religijnych, pistolet dymi czyli nawołuje do jego użycia, narusza konstytucyjne prawo, „wisiorek” naruszają godność. Proszę o wyciagnięcie wniosków i pociągnięcie do odpowiedzialności karnej wydawcę magazynu Lounge, producenta napoju FoodCare oraz zatrzymać emisję zdjęć na portalu Facebook.”.
– pisownia oryginalna

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.

Ponadto, wniósł o uznanie reklamy za niezgodną z art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy nie mogą zawierać elementów, które zawierają treści dyskryminujące, w szczególności ze względu na rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość.”.

Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 5 Kodeksu Etyki Reklamy, gdyż „reklamy nie mogą zawierać elementów, które zachęcają do aktów przemocy.”.

Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.”.

Poinformował również, że zgodnie z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy, „przepisy zawarte w art. 22-31 stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej.”.

Skarżony nie uczestniczył w posiedzeniu.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę o następującej treści:
„Działając imieniu FoodCare Sp. z o.o. z siedzibą w Zabierzowie w odpowiedzi na skargę doręczoną w niniejszej sprawie, zaprzeczam stawianym w niej zarzutom, uznając je za bezzasadne i oparte na błędnych przesłankach.

W pierwszej kolejności nie zgadzam się z tezą, iżby przedmiotowa reklama była skierowana do dzieci w rozumieniu art.32 Kodeksu Etyki Reklamy, albowiem dzieci nie są jej zamierzonymi odbiorcami (chociażby dlatego, że reklama ta znajduje się w prasie absolutnie dla dzieci nieprzeznaczonej oraz na portalu Facebook, do którego nie mają dostępu osoby poniżej 13 roku życia), a jej forma, miejsce i sposób prezentowania wskazuje na inną niż dzieci grupę docelową. Jeśli więc dzieci mają dostęp do wskazanych reklam w prasie lub zdjęć na portalu, wynika to z zaniedbań ich rodziców, a nie niewłaściwych działań wydawcy pisma czy producenta napoju.

W licznych przekazach medialnych, filmach, reklamach, zdjęciach prezentowane są osoby niekompletnie ubrane – w inkryminowanej więc reklamie nie stanowi to zjawiska nadzwyczajnego. Wobec tego, iż praktyka taka nie jest rzadkością, trudno uznać, iż narusza jakiekolwiek sformalizowane zasady. Co do pozostałych powołanych w piśmie przepisów wskazać należy, iż użycie symboli religijnych w żaden sposób nie może równocześnie stanowić dyskryminacji ze względu na przekonania religijne. Nie sposób zgodzić się z tak na siłę przyporządkowanym do sytuacji przepisem normatywnym. Bez wskazania, iż dochodzi do dyskryminacji na tle religijnym nie sposób stwierdzić, iż doszło do naruszenia cytowanego art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy. Podobnie odnieść się należy do zarzutu rzekomego zachęcania do aktów przemocy, szczególnie iż właśnie kształt wylotu lufy pistoletu wskazuje, iż nie da się go wykorzystać do strzelania, a służy on tylko pewnej stylizacji.

Wobec powyższego wskazujemy, iż w naszej opinii nie doszło do naruszenia przytoczonych przepisów. Trudno zaś odnosić się do zawartych w skardze konsumenckiej ogólnych odniesień do norm konstytucyjnych.”. – pisownia oryginalna

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia art. 2 ust. 1 i art. 4 Kodeksu Etyki Reklamy.

Zespół Orzekający uznał, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z dobrymi obyczajami. W opinii Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama wykorzystując symbolikę religijną i nagość, promuje negatywne wzorce zachowań i nie mieści się w ramach przyjętych norm etycznych.

Jednocześnie, zdaniem Zespołu Orzekającego kontrowersyjna forma reklamy nie jest równoznaczna z zachęcaniem do aktów przemocy, dlatego Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie naruszenia art. 5 Kodeksu Etyki Reklamy.

Zespół Orzekający oddalił także zarzut naruszenia art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, uznając, że czasopismo w którym zamieszczona została reklama nie jest skierowane do dzieci i młodzieży, tym samym przedmiotowa reklama nie zagraża ich fizycznemu, psychicznemu i moralnemu dalszemu rozwojowi.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit c) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 listopada 2013r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.