Uchwała Nr ZO 88/18/41u w sprawie reklamy internetowej usług internetowych Aero2.pl

Uchwała Nr ZO 88/18/41u
z dnia 10 lipca 2018 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. akt:
K/99/18

 

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Zofia Sanejko – przewodnicząca,
2) Beata Cywińska-Durczak – członek,
3) Wojciech Piwocki – członek,

na posiedzeniu w dniu 10 lipca 2018 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/99/18 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie internetowej Aero2 Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony)

postanawia oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygnaturze akt K/99/18.

Przedmiotem skargi była reklama internetowa usługi dostępu do Internetu.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze poinformował:

„Przekaz reklamowy znajduje się na witrynie internetowej Aero2 oferuje dwie usługi internetowe: bezpłatną (z ograniczeniami w postaci mniejszej prędkości oraz konieczności wpisywania co 60 minut kodu CAPTCHA) oraz płatną (bez ograniczeń).

Zarzucam naruszenie art. 4 KER przejawiające się w tym, że reklama zawiera treści dyskryminujące ze względu na płeć. Aero2 Sp. z o.o. posłużyła się stereotypowym przedstawieniem kobiety (klientki) jako mniej wymagającej, mniej obeznanej technologicznie, a przez to gorszej (słabszej) od mężczyzny (klienta). Świadczy o tym postać Ani, która ze względu na swoje ułomności musi korzystać z usługi bezpłatnej. Reklamowemu Mariuszowi, którego prezentuje się jako lubiącego szybkość, proponuje się ofertę «First Class». O podejściu spółki niech świadczą równie dyskryminujące: skład zarządu oraz informacyjno-kompetencyjne stłamszenie członkini zarządu (brak tzw. bio na stronie internetowej w przeciwieństwie do członków zarządu).” – pisownia oryginalna

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.

Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 4 według którego „reklamy nie mogą zawierać treści dyskryminujących, w szczególności ze względu na rasę, przekonania religijne, płeć lub narodowość.”.

Skarżony nie uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę o następującej treści:

„Szanowni Państwo, działając w imieniu Zarządu Aero2 Sp. z o.o. (dalej Spółka), po zapoznaniu się z pismem od Rady Reklamy z dnia 6 czerwca 2018 roku oraz z treścią skargi będącej załącznikiem do w/w pisma pragnę przekazać poniższe stanowisko Spółki.

Aero2 Sp. z o.o. jest operatorem telekomunikacyjnym udostępniającym szerokiemu gronu odbiorców Bezpłatny Dostęp do Internetu (dalej BDI) na terenie Polski, jak również świadczącym m.in. usługi detaliczne, w tym usługę przedpłaconych pakietów internetowych skierowaną do osób korzystających z BDI.

Bezpłatny Dostęp do Internetu jest udostępniany m.in. w celu eliminacji wykluczenia (dyskryminacji) cyfrowego i umożliwia on uzyskanie mobilnego dostępu do Internetu osobom, które z różnych przyczyn nie mogą korzystać z usług płatnych. Parametry techniczne BDI są ściśle określone przez Urząd Komunikacji Elektronicznej i są wystarczające do przeglądania stron internetowych czy korzystania z poczty elektronicznej. Zawarte w ofercie ograniczenia wynikają z prawa i ich celem jest to, aby BDI nie prowadziło do zaburzenia działania konkurencji. Osoba korzystająca z BDI może w dowolnym momencie wykupić płatny pakiet internetowy w celu polepszenia parametrów dostępu do Internetu, jeśli z ich oceny własnych potrzeb wynika, że płatny dostęp do Internetu bez ograniczeń jest bardziej dopasowany do ich własnych potrzeb. Decyzja dotycząca korzystania z usługi płatnej lub dostępu bezpłatnego pozostaje wyłącznie po stronie osoby korzystającej z BDI. Nasza reklama ma na celu zarówno promowanie oferty bezpłatnej, jak i zachęcanie do korzystania z oferty płatnej.Nie możemy wykluczyć, że treść przekazu reklamowego, już choćby z tego powodu, że jest on kierowany do szerokiego grona odbiorców, zostanie odebrana niezgodnie z naszymi intencjami. Treść skargi wskazuje, że tak się stało w tym przypadku.

Nie zgadzamy się z zarzutem, że osoby korzystające z BDI są osobami słabymi, gorszymi czy mniej obeznanymi technologicznie. Przeciwnie, osoby korzystające z BDI są osobami na tyle świadomymi technologicznie, że potrafią ocenić, czy wystarczy im dostęp bezpłatny. Z informacji jakie uzyskujemy wynika, że prawdopodobnie zapoznały się z ofertami licznych operatorów telekomunikacyjnych i znają swoje potrzeby dotyczące dostępu do Internetu oraz potrafią zestawić je ze swoimi możliwościami finansowymi. Osoby te często biorą kartę BDI do drugiego urządzenia, dla siebie, swoich bliskich czy dzieci. Często robią to świadomie, wybierając ofertę bezpłatną i znając dobrze jej ograniczenia, ale równocześnie nie chcą przekraczać określonej kwoty łącznych wydatków na Internet i telefon w swoim gospodarstwie domowym. W tym kontekście jesteśmy zaskoczeni interpretacją postaci Ani przekazaną w skardze. Nigdzie nie wskazujemy na rzekome «ułomności» postaci Ani i przedstawiona interpretacja jest w naszej opinii bardzo stronnicza.

Opinia wyrażona przez osobę składającą skargę konsumencką jest w naszej opinii silnie ukierunkowana na zawartą tam tezę, opiera się na bardzo schematycznej obserwacji świata poddanego jakiemuś dwubiegunowemu konfliktowi. Jednak przede wszystkim jest to opinia krzywdząca dla setek tysięcy osób, które dotychczas skorzystały z BDI. Wydaje się, że to skarżący stosuje schematy (stereotypy), które zatrącają dyskryminacją ze względu na płeć.

Reklama zestawiająca BDI oraz ofertę płatną miała za zadanie przedstawienie oferty Spółki dla osób korzystających z BDI. Dobór zarówno imion, jak i płci osób w reklamie był podyktowany wyłącznie losowi i nie miał na celu wskazania przewagi jednej płci nad drugą. Stoimy na stanowisku, że korzystanie z BDI nie jest wyrazem żadnej słabości, ani nie określa i nie determinuje w żaden sposób osoby, która sięga po ten rodzaj dostępu do Internetu. Przyjmując logikę skarżącego można by równie błędnie twierdzić, że doszło do dyskryminacji mężczyzn poprzez przypisanie im braku umiejętności wyboru oferty bardziej ekonomicznej.

Mając na uwadze powyższe uważamy, że zarzuty skargi konsumenckiej są bezpodstawne, a jej treść jest w istocie krzywdząca i obrażająca setki tysięcy osób, które sięgnęły po BDI.

Nie odnosimy się do zarzutu konsumenta odnoszącego się do składu zarządu spółki Aero2, gdyż ten zarzut uznajemy za całkowite nieporozumienie.

Jako Spółka odpowiedzialna społecznie, zapewniająca między innymi Bezpłatny Dostęp do Internetu dla każdego, kto zechce z tego dostępu skorzystać, przedstawiamy powyższe stanowisko pisemne, do wykorzystania w postępowaniu przez Radą Etyki. Prosimy o kontakt, jeśli Rada Etyki uzna treści zawarte w stanowisku za niewystarczające w celu jednoznacznego potwierdzenia bezzasadności przedstawionych w skardze zarzutów.” – pisownia oryginalna

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający, nie dopatrzył się w reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy zarzucanych przez Skarżącego.

Zespół Orzekający zwrócił uwagę, że w przedmiotowej reklamie dochowano należytej staranności. Zespół Orzekający uznał również, że reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej i nie zawiera treści dyskryminujących ze względu na płeć.

W związku z powyższym, na podstawie pkt. 37 lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt. 1 uchwały.

Zgodnie z pkt. 50. Regulaminu Rozpatrywania Skarg, Skarżący oraz skarżony będący Sygnatariuszem mogą odwoływać się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie dziesięciu dni od doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały, o której mowa w pkt. 37, 37¹, 37² oraz 37³.