UCHWAŁY
Uchwała Nr ZO 15/11 w sprawie reklamy firmy Alior Bank S.A.
Uchwała Nr ZO 15/11 z dnia 31 stycznia 2011 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/148/10
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Zofia Sanejko — przewodnicząca,
2) Melania Popiel — członek,
3) Wojciech Piwocki — członek,
na posiedzeniu w dniu 31 stycznia 2011 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/148/10 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Alior Bank S.A. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej
postanawia
uznać, że w reklamie powinny być wprowadzone zmiany w taki sposób, aby usunąć naruszenie norm Kodeksu Etyki Reklamy w najbliższym możliwym terminie.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygnaturze akt K/148/10.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna pożyczki w Alior Bank.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podnosił, że „reklama zachęcająca do wzięcia pożyczki z małą ratą (22PLN przy pożyczce 1000PLN). To co słychać brzmi zachęcająco. Chciałam przeczytać drobny druczek, jednak jest tak drobny, że można tylko policzyć linijki tekstu. Moim zdaniem reklama wprowadza w błąd skoro nie daje możliwości zapoznania się z informacją o RRSO. Rozumiem, że prawne wymogi zostały spełnione: zostały umieszczone informacje wymagane prawem, ale za tym nie idzie pełna informacja, ponieważ jest ona dla większości, jeśli nie dla wszystkich nieczytelna.”.
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał arbiter-referent.
Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.
Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, ponieważ „reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.”.
Wniósł również o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 10 ust. 1 pkt.a) Kodeksu Etyki Reklamy w myśl którego „reklamy nie mogą wprowadzać w błąd jej odbiorców, w szczególności co do istotnych cech reklamowanego produktu”.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.
Na wstępie odpowiedzi na zawiadomienie z dnia 25 listopada 2010 roku Skarżony wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej.
Tytułem uzasadnienia, Skarżony poinformował, że w skardze z dnia 21 listopada 2010 roku konsument zarzucił telewizyjnej reklamie pożyczki oferowanej przez Alior Bank naruszenie Kodeksu Etyki Reklamy poprzez wprowadzenie konsumentów w błąd, polegające na nieodpowiednim informowaniu o RRSO oferowanego produktu.
Skarżony jednoznacznie oświadczył, że nie znajduje żadnych okoliczności uprawdopodobniających twierdzenie Skarżącego, że przedmiotowa reklama wprowadza w błąd. W opinii Skarżonego, wszystkie informacje przedstawione w omawianej reklamie są prawdziwe i aktualne na dzień emisji, w szczególności każdy klient posiadający zdolność kredytową może skorzystać z raty 22 zł za każde 1000 zł pożyczki. Skarżący poza ogólnym stwierdzeniem, iż reklama wprowadza w błąd nie wskazał żadnych jej elementów, które uznał za niezgodne z prawdą co uniemożliwia szersze merytoryczne odniesienie się do tego zarzutu.
Skarżony poinformował, że bezspornym jest fakt, iż Bank w przedmiotowej telewizyjnej reklamie zgodnie z obowiązkami wynikającymi z powszechnie obowiązujących przepisów prawa informuje potencjalnych odbiorców o RRSO (zgodnie z wymaganiami ustawy o kredycie konsumenckim i stanowiskiem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przedstawione jest RRSO dla pożyczki w wysokości 8000 zł spłacanej w 12 miesięcznych ratach).
Zdaniem Skarżonego nie ulega wątpliwości, iż odczucie odbiorcy, iż informacja jest nieczytelna z uwagi na wielkość czcionki tekstu prezentowanego na ekranie telewizora jest jedynie opinią skarżącego. Jak wynika z doświadczenia Banku opinią odosobnioną, gdyż Bank prowadzi stały monitoring opinii Klientów na temat prowadzonych akcji reklamowych i zarzut nieczytelności informacji o RRSO pojawia się po raz pierwszy, mimo iż praktyka Banku w tym zakresie jest stała i zgodna z przyjętymi w branży standardami. Przyjmując nawet prawdziwość deklaracji Klienta, iż w jego konkretnym przypadku (np. z uwagi na cechy odbiornika TV) informacja o RRSO okazała się być nieczytelna nie ma podstaw aby nieczytelność takiej informacji w tym konkretnym przypadku poczytywać za praktykę polegającą na wprowadzaniu konsumentów w błąd. Ponadto jeśli Klient chciałby ponownie zapoznać się z przypisem dot. RRSO, to w reklamie TV Alior Banku jest informowany o numerze infolinii banku oraz o adresie strony internetowej banku, gdzie może znaleźć ten sam przypis dot. RRSO, a także znajdzie inne interesujące go informacje dotyczące oferty pożyczki gotówkowej w Alior Banku.
Mając na uwadze powyższe, Skarżony wniósł jak na wstępie.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający podzielił zarzut Skarżącego, uznając, że przedmiotowa reklama narusza Kodeks Etyki Reklamy, ponieważ wprowadza konsumentów w błąd, nie informując czytelnie ile wynosi kwota pożyczki, aby skorzystać z „małych rat”.
Zespół Orzekający stwierdził, że w reklamie konieczne jest wprowadzenie zmian, aby przekaz reklamowy był jasny i nie wprowadzał konsumentów w błąd.
Zdaniem Zespołu Orzekającego ważne jest, aby w reklamie była zawarta czytelna informacja o wysokości pożyczki.
W opinii Zespołu Orzekającego — jeśli w reklamie podawana jest konkretna wysokość raty za każde tysiąc złotych, to powinna być podana w czytelny sposób kwota pożyczki, której promocja dotyczy.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit d) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
