Uchwała Nr ZO 71/11 w sprawie reklamy firmy Shell Polska Sp. z o.o.
Uchwała Nr ZO 71/11 z dnia 28 września 2011 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/65/11
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Andrzej Garapich — przewodniczący,
2) Sławomir Jędrzejewski — członek,
3) Paweł Wiśniewski — członek,
na posiedzeniu w dniu 28 września 2011 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/65/11 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Shell Polska Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy radiowej
postanawia oddalić skargę.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/65/11.
Przedmiotem skargi była reklama radiowa stacji paliw Shell.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż „Skarga dotyczy reklamy radiowej stacji paliw Shell. W reklamie w pewnym momencie słychać odgłos klaksonu, a zaraz po tym pisk hamulców. Taka forma reklamy stwarza zagrożenie dla prowadzących pojazdy, ponieważ w momencie, kiedy kierujący usłyszy klakson i pisk hamulców automatycznie zaczyna rozglądać się i szukać źródła tych dźwięków, co skutecznie odwraca jego uwagę od tego co się naprawdę dzieje na drodze. Uważam, że tego typu dźwięki powinny być zabronione, gdyż wprowadzają bodźce, które oszukują kierujących i tak, jak pisałem na wstępie, mogą stworzyć zagrożenie, kiedy kierowca pod wpływem tych dźwięków zacznie np. gwałtownie hamować”.
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.
Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.
Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 23 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „Reklama skierowana do dzieci lub młodzieży nie może zawierać treści stwarzających zagrożenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa.”.
Skarżony nie złożył pisemnej odpowiedzi na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie naruszenia norm kodeksu.
W opinii Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama nie narusza dobrych obyczajów.
Zdaniem Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama nie zawiera treści nadużywających zaufania odbiorców, ani też wykorzystujących ich brak doświadczenia lub wiedzy; reklama nie zawiera również treści zagrażających bezpieczeństwu lub zdrowiu.
Zespół Orzekający odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze, zwrócił uwagę, iż skarżona reklama będąca przedmiotem oceny, nie zawierała odgłosu klaksonu ani pisku opon, dlatego niewykluczone jest, że w innej dacie emisji (niewskazanej przez Skarżącego w złożonej skardze) inna wersja tej reklamy mogła zawierać sygnał klaksonu i dźwięk pisku opon.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
