UCHWAŁY
Uchwała Nr ZO 75/12 w sprawie reklamy firmy Aflofarm Fabryka Leków Sp. z o.o.
Uchwała Nr ZO 75/12 z dnia 13 czerwca 2012 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/16/12
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Wojciech Piwocki — przewodniczący;
2) Marek Janicki – członek
3) Wojciech Tomczak — członek,
na posiedzeniu w dniu 13 czerwca 2012 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/16/12 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Aflofarm Fabryka Leków Sp. z o.o. z siedzibą w Ksawerowie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy radiowej
postanawia oddalić skargę.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. akt K/16/12.
Przedmiotem skargi była reklama radiowa leku dostępnego w aptekach w sprzedaży bez recepty o nazwie Diohespan max.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż „w reklamie podano informacje nieprawdziwe i brakuje w niej rzetelnego porównania leków zawierających jako substancję czynną diosminę. Użyto w niej następującego przekazu: „Rozwiązaniem na żylaki jest Diohespan Max. Jedyny z dawką diosminy aż 1000 mg w jednej tabletce. Diohespan Max to skuteczność i oszczędność. 60 tabletek wystarcza na dwa miesiące. Diosminy 500 mg trzeba by zużyć aż dwa opakowania po 60 tabletek płacąc więcej. Zmień na Diohespan Max.”. Lek „Diohespan Max” nie jest jedynym lekiem zawierającym w jednej tabletce 1000 mg diosminy — na rynku jest obecny również lek „Procto-Hemolan Control”, również zawierający 1000 mg diosminy w jednej tabletce. Zaskakuje taki sposób wprowadzenia w błąd konsumenta, ponieważ lek „Procto-Hemolan Control” jest również produktem spółki Aflofarm. W tym wypadku wprowadzenie w błąd wygląda na zamierzone i celowe. Leki zawierające diosminę w ilości 500 mg w jednej dawce stosuje się w dawkach podzielonych, po 500 mg rano i wieczorem. Wtedy stężenie leku w surowicy krwi utrzymuje się na stabilnym poziomie. Ponadto, zgodnie ze sztuką powinno się stosować jak najmniejsze dawki leków, żeby ograniczyć ich szkodliwy wpływ na organizm, zachowując jednocześnie skuteczność terapii. Należy się spodziewać, że stosowanie pojedynczej dawki 1000 mg diosminy na dobę będzie miało odmienny efekt terapeutyczny niż w dawkach podzielonych. Co więcej, jednorazowe dawki 1000 mg diosminy są stosowane zwyczajowo w innych problemach zdrowotnych niż dawki 500 mg leku.”.
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za niezgodną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.
Wniósł także o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 11 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „1. Reklamy porównawcze są dopuszczalne, jeżeli służą interesom ożywionej konkurencji oraz informacji publicznej. Nie mogą jednak wprowadzać w błąd odbiorców reklamy.
2. Wszelkie odniesienia w reklamie o charakterze porównawczym muszą być przedstawione w sposób poprawny metodologicznie, w tym w szczególności informacje o produktach, oferty handlowe oraz dane.
3. W reklamie porównawczej można porównać jedynie produkty zaspokajające te same potrzeby lub wytworzone w tym samym celu.
4. Reklamy porównawcze muszą porównywać jedną lub więcej cech, o ile są one weryfikowalne. Wśród tych cech może się znajdować również cena.
5. Reklamy porównawcze nie mogą prowadzić do pomyłki wśród odbiorców, co do oferowanych produktów, znaków towarowych, nazw handlowych, innych oznaczeń.
6. Reklama o charakterze porównawczym nie może w nieuzasadniony sposób, sprzeczny z postanowieniami Kodeksu, a w szczególności z treścią ust. 1, 2 i 5 używać pełnej lub skróconej firmy, nazwy, symbolu graficznego lub innych oznaczeń indywidualizujących, przynależnych zgodnie z prawem do innego podmiotu oraz wykorzystywać jego dobrego imienia. Reklama porównawcza, poprzez użyte w niej środki wyrazu, nie może dyskredytować lub ośmieszać konkurenta oraz dotyczących go okoliczności, stawiając w złym świetle jego osobę lub produkt.”.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczył w posiedzeniu.
Skarżony, ustosunkowując się do skargi konsumenckiej dotyczącej reklamy radiowej Diohespan max, podniósł, że rzeczona skarga jest bezzasadna, zaś przedmiotowa reklama nie narusza postanowień art. 8 i 11 Kodeksu Etyki Reklamy, pozostając w całkowitej zgodności z wymienionymi przepisami.
Celem klarowności argumentacji, Skarżony przytoczył pełną transkrypcję przedmiotowej reklamy:
„Rozwiązaniem na żylaki jest Diohespan max, jedyny z dawką diosminy aż 1000 mg w jednej tabletce. Diohespan max to skuteczność i oszczędność. 60 tabletek wystarcza na dwa miesiące, diosminy 500 mg trzeba by zużyć aż dwa opakowania po 60 tabletek, płacąc więcej. Zmień na Diohespan max. Żylaki, uczucie ciężkości nóg, bóle nóg, nocne kurcze. Przeciwwskazania: nadwrażliwość na którykolwiek składnik leku. AFL. Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki dołączonej do opakowania bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwe stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu”.
Skarżony wskazał, że zarzuty skargi konsumenckiej koncentrują się na trzech kwestiach, mianowicie na nieprawdziwym i nierzetelnym porównaniu leków zawierających diosmine jako substancje czynną, wprowadzenie konsumenta w błąd poprzez podanie w reklamie informacji, że Diohespan max jest jedynym na rynku produktem leczniczym zawierającym 1000 mg diosminy w jednej tabletce (podczas gdy na rynku występuje także Procto – hemolan control, również zawierający 1000 mg diosminy w jednej tabletce) oraz na błędnym – jak się wydaje w świetle zarzutów skargi – wyeksponowaniu w reklamie informacji o zawartości substancji czynnej w jednej tabletce leku.
Ustosunkowując się do poszczególnych zarzutów skargi, Skarżony podkreślił, że wbrew treści skargi, Diohespan max nie jest suplementem diety, lecz produktem leczniczym. Skarżony wyjaśnił, że konstruując przekaz reklamowy, musi przestrzegać bezwzględnie obowiązujących przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz.U. 2008, nr 45, poz. 271 z późn. zm., zwaną dalej: pr. farm.), jak również przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jedn. Dz.U. 2003, nr 153, 1503, zwana dalej: u.z.n.k.). Reklama, której skarga dotyczy, odpowiada wszystkim wymaganiom stawianym jej przez wyżej wymienione akty prawne oraz przez Kodeks Etyki Reklamy z następujących przyczyn:
Odnośnie pierwszego z wymienionych zarzutów, Skarżony podkreślił, że sformułowanie „Diohespan max to skuteczność i oszczędność. 60 tabletek wystarcza na dwa miesiące, diosminy 500 mg trzeba by zużyć aż dwa opakowania po 60 tabletek, płacąc więcej. Zmień na Diohesopan max” odpowiada prawdzie, w żaden sposób nie wykorzystuje braku doświadczenia lub wiedzy odbiorcy reklamy oraz nie ma charakteru wprowadzającego w błąd. W istocie kwestionowany slogan ma na celu podkreślenie jedynie, że stosowanie produktu Diohespan max jest korzystniejsze cenowo, aniżeli produktu o dawce 500 mg stosowanego w dawce dobowej 1000 mg. Skarżony podkreślił, że wszystkie dostępne na polskim rynku produkty lecznicze zawierające 500 mg diosminy w jednej tabletce posiadają w przypadku przewlekłej niewydolności krążenia żylnego kończyn dolnych zalecenie dawkowania po 2 tabletki dziennie, podczas gdy zalecane dawkowanie Diohespanu max w przypadku przewlekłej niewydolności krążenia żylnego kończyn dolnych wynosi 1 tabletkę na dzień.
Skarżony wyjaśnił, że informacja o sposobie dawkowania Diohespanu max jest dostępna zarówno w ulotce dla pacjenta jak i w Charakterystyce Produktu Leczniczego tego preparatu, umieszczona jest również na opakowaniu leku. W przypadku pozostałych dostępnych na rynku produktów leczniczych z diosminą leczenie nimi polega zatem na konieczności zażycia dwóch tabletek by dostarczyć dawkę dobową 1000 mg diosminy. Uwzględniając zatem okoliczność, że Diohespan max jak i pozostałe dostępne na polskim rynku produkty lecznicze z diosminą posiadają w jednym opakowaniu 60 tabletek, to z arytmetycznego punktu widzenia, aby konsument – w przypadku dwumiesięcznej kuracji – mógł zażyć diosminę w dawce 1000 mg, musi kupić jedynie jedno opakowanie Diohespanu max, w przypadku zaś pozostałych produktów z diosminą – dwa opakowania. Skoro zatem w celu zapewnienia dwumiesięcznej kuracji diosminą w dawce 1000 mg, konsument musi nabyć jedynie jedno opakowanie Diohespanu max, a w przypadku pozostałych produktów z diosminą – aż dwa opakowania, to niewątpliwie informacje w tym zakresie przekazywane konsumentowi są prawdziwe.
Skarżony wskazał, iż dane zebrane z bazy IMS Health Poland potwierdzają, że koszt kuracji z wykorzystaniem leku Diohespan max jest najtańszy pośród produktów leczniczych z przeznaczeniem do leczenia żylaków kończyn dolnych, stąd przekazywane konsumentowi informacje o korzyściach ekonomicznych płynących z zakupu Diohespan max również odpowiadają prawdzie.
Skarżony przedstawił zestawienie przygotowane na podstawie danych IMS za okres 03.2011-04.2012.
Reasumując Skarżony zauważył, że komunikat „60 tabletek wystarcza na 2 miesiące, w tym czasie diosminy 500 mg trzeba by zużyć aż dwa opakowania po 60 tabletek, płacąc więcej” przekazuje jasny i klarowny komunikat, że w skali dwóch miesięcy cena produktu Diohespan max jest korzystniejsza, skoro jedno opakowanie 60 tabletek wystarcza na cały ten okres, podczas gdy diosminy 500 mg trzeba by zużyć aż dwa opakowania. Skarżony pokreślił, że w reklamie przeprowadzany jest czytelny wywód co do sposobu dokonania porównania cenowego produktu Diohespan Max i innych produktów zawierających 500 mg diosminy w jednej tabletce. Krok po kroku konsumentowi przedstawia się sposób dokonania porównania i przekazuje wszystkie dane uzasadniające wnioski wynikające z porównania. Zdaniem Skarżonego, reklama rzetelnie i w sposób bardzo czytelny przedstawia konsumentowi co, w jakim zakresie i na podstawie jakich kryteriów jest porównywane. Porównania ceny produktu Diohespan max dokonano w sposób obiektywny, w oparciu sprawdzalne i racjonalne kryteria – a więc ilość tabletek w opakowaniu (60 sztuk), zachowania dobowego dawkowania (1000 mg), czasu trwania terapii (2 miesiące) oraz ilości opakowań produktu Diohespan max oraz innego produktu zawierającego 500 mg diosminy, jakie muszą zostać zużyte podczas takiej terapii (1 opakowanie produktu Diohespan max i 2 opakowania innego produktu zawierającego 500 mg diosminy w jednej tabletce).
Jednocześnie, w opinii Skarżonego, trudno uznać owo porównanie za nieprawdziwe i nierzetelne, gdyż bazuje ono na informacjach powszechnie dostępnych dla konsumenta. Zarówno informacje o zawartości substancji czynnej w jednej tabletce leku, sposobie dawkowania produktu leczniczego, jak i o ilości tabletek w jednym opakowaniu leku są dostępne dla konsumenta, który może się z nimi zapoznać, sięgając do ulotki dla pacjenta czy po opakowanie zewnętrzne danego produktu leczniczego. Wszystkie wymienione powyżej informację są bowiem obligatoryjnie umieszczane na opakowaniu zewnętrznym produktu, co wynika bezpośrednio z § 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lutego 2009 r. w sprawie wymagań dotyczących oznakowania opakowań produktu leczniczego i treści ulotki (Dz.U. nr 39, poz. 321).
Według Skarżonego, nie sposób zatem uznać, że komunikat ów narusza art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, skoro uczynione w nim porównanie jest prawdziwe, zaś sposób jego arytmetycznej weryfikacji nie wymaga zasobów wiedzy, jakie nie byłyby dane przeciętnemu człowiekowi. Zdaniem Skarżonego, trudno również uznać, że reklama Diohespanu max nadużywa zaufania odbiorcy czy wykorzystuje jego brak doświadczenia, albowiem w polskim porządku prawnym przyjmuje się model przeciętnego konsumenta, który jest dobrze poinformowany, dostatecznie uważny i ostrożny (art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, Dz.U. nr 171, poz. 1206 z późn. zm.), a zatem takiego konsumenta, który przed nabyciem towaru dokonuje oceny i weryfikacji przekazu zawartego w reklamie.
Według Skarżonego, trudno uznać również, że reklama Diohespanu max narusza art. 11 Kodeksu Etyki Reklamy, gdyż prawdziwość powyższego sloganu nie może mieć tym samym charakteru wprowadzenia w błąd. Wszelkie odniesienia o charakterze porównawczym są zaś przedstawione w sposób poprawny metodologicznie, zaś porównaniem objęte są produkty lecznicze zawierające diosminę i przeznaczone do leczenia przewlekłej niewydolności krążenia żylnego kończyn dolnych, a więc produkty zaspokajające te same potrzeby i wytworzone w tym samym celu. Wreszcie przedmiotem porównania jest cena, a więc cecha weryfikowalna i wprost wymieniona jako dozwolone kryterium porównania przez art. 11 ust. 4 Kodeksu Etyki Reklamy. W opinii Skarżonego, w tym zakresie zarzuty skargi są nietrafne.
Ustosunkowując się do drugiego zarzutu, Skarżony stwierdził, że nie sposób uznać, aby sformułowanie „Rozwiązaniem na żylaki jest Diohespan max, jedyny z dawką diosminy aż 1000 mg w jednej tabletce” miało charakter wprowadzający w błąd czy wykorzystywało brak doświadczenia i wiedzy konsumenta. W pierwszej kolejności Skarżony podkreślił, że z Charaterystyki Produktu Leczniczego Diohespan max (z którą to Charakterystyką reklama musi pozostawać w zgodności – art. 56 pkt 2 pr. farm.) wynika, że ów lek jest stosowany w przypadku przewlekłej niewydolności krążenia żylnego kończyn dolnych (ból nóg, żylaki, nocne kurcze). Skoro zatem z ChPL Diohespanu max wynika, że ów lek jest stosowany w przypadłościach związanych z żylakami nóg, to trudno uznać za wprowadzające w błąd i nierzetelne hasło informujące o takim właśnie jego zastosowaniu. Slogan ten jest zatem prawdziwy i łatwo weryfikowalny dla konsumenta, pozostając w zgodności z art. 8 i 11 Kodeksu Etyki Reklamy.
Odnośnie zaś zarzutu, że Diohespan max nie jest jedynym na polskim rynku preparatem zawierającym 1000 mg diosminy w jednej tabletce (gdyż tę samą zawartość diosminy posiada Procto – hemolan control), Skarżony podkreślił, iż przy konstrukcji reklamy produktów leczniczych należy przestrzegać przepisów pr. farm. W orzecznictwie sądowym powszechnie przyjmuje się, że „reklama jest caiosciq, a jej wypowiedź stanowi jedność pod względem semantycznym i logicznym. Wobec powyższego skupienie się wyłącznie na kilku zwrotach, bez odniesienia ich do całości treści reklamy, należy uznać za nieprawidłowe” (wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 sierpnia 2007 r., VII Sa/WA 982/07, LEX nr 394425). Kwestionowana reklama służy zaprezentowaniu Diohespanu max jako produktu leczniczego służącego leczeniu żylaków kończyn dolnych, co wynika z całokształtu przekazu reklamowego, w którym obok informacji o tym, że Diohespan max jest jedynym produktem z dawką diosminy aż 1000 mg w jednej tabletce, zawarta jest również informacja o wskazaniach do jego stosowania oraz jego przeciwwskazania („Żylaki, uczucie ciężkości nóg, bóle nóg, nocne kurcze. Przeciwwskazania: nadwrażliwość na którykolwiek składnik leku”). W konsekwencji zatem, z całokształtu kontekstu reklamy wynika, że Diohespan max jest jedynym na polskim rynku produktem leczniczym przeznaczonym do leczenia żylaków kończyn dolnych, zawierającym 1000 mg diosminy w jednej tabletce, która to informacja odpowiada prawdzie, jest z łatwością weryfikowalna, a zatem nie może mieć charakteru wprowadzającego w błąd, w pełni odpowiadając wymaganiom z art. 8 i 11 Kodeksu Etyki Reklamy.
Skarżony podniósł, iż odnotować należy, że Procto – hemolan control także zawiera 1000 mg diosminy w jednej dawce leku, lecz ów preparat nie jest wskazany do stosowania w przypadku w przypadku żylaków kończyn dolnych. Skoro zatem cały przekaz reklamowy Diohespanu max jest nastawiony wyłącznie na zareklamowaniu tego produktu jako leku na żylaki kończyn dolnych, to jest oczywiste, że to do tego wskazania należy odnieść informację o tym, iż jest on jedynym na polskim rynku produktem leczniczym przeznaczonym do leczenia żylaków kończyn dolnych, zawierającym 1000 mg diosminy w jednej tabletce.
Jedynie na marginesie podnoszę, że nietrafne jest kwestionowanie sloganu „Zmień na Diohespan max”, albowiem z istoty reklamy wynika, że jest ona przekazem marketingowym, w którego istotę wpisana jest perswazja, co znalazło swój wyraz w art. 52 ust. 1 pr. farm., zgodnie z którym reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Powyższy przekaz ma zatem zachęcić do nabycia i wypróbowania Diohespanu max, czyli stawia sobie za cel, który leży u źródła każdej reklamy.
Ustosunkowując się do ostatniego z zarzutów, Skarżony zauważył, iż w istocie sprowadza się on do stwierdzenia, że sposób dawkowania produktów leczniczych z diosminą (przeznaczonych do leczenia żylaków kończyn dolnych) jest bardziej korzystny i optymalny dla konsumenta, jeśli zażywa on dwie tabletki po 500 mg diosminy, aniżeli jedną zawierającą 1000 mg diosminy. Skarżony podniósł, iż trudno polemizować z tak postawionym zarzutem, zwłaszcza, że wywody skargi mówiące o stabilnym utrzymywaniu się stężenia leku w surowicy krwi gdy jest on zażywany dwa razy dziennie czy o odmienności efektu terapeutycznego w przypadku zażywania leku raz dziennie i dwa razy dziennie, wymagają wiadomości specjalnych (przekraczających zakres wiadomości zwykłego konsumenta), zatem ich podanie w reklamie niewątpliwie naruszałoby art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy.
Skarżony podniósł, iż całokształt przekazu reklamowego nie sugeruje, że dawkowanie diosminy raz dziennie jest sposobem dawkowania najkorzystniejszym dla pacjenta, zaś dawkowanie leku dwa razy dziennie jest dla konsumenta mniej korzystne. Reklama Diohespan max przekazuje jedynie obiektywną informację, że ów produkt leczniczy zawiera 1000 mg diosminy w jednej tabletce, zaś odwołanie się do sposobu dawkowania zostało uczynione jedynie na użytek zobrazowania korzyści finansowanych, jakie wiążą się z dwumiesięczną terapią diosminą. Żaden ze sloganów reklamowych nie sugeruje zatem konsumentowi, że sposób dawkowania Diohespanu max jest jedynym najkorzystniejszym sposobem dawkowania diosminy, lecz przekazuje jedynie informację o dawkowaniu, która wynika z Charakterystyki Produktu Leczniczego Diohespan max. Informacja o sposobie dawkowania leku jest dla konsumenta łatwo sprawdzalna, odpowiada zatem wymaganiom art. 8 i 11 Kodeksu Etyki Reklamy. Skoro konsument może zweryfikować informację o sposobie dawkowania Diohespanu max m.in. poprzez sięgnięcie do ulotki dla pacjenta, do ChPL czy do opakowania zewnętrznego produktu, to tym samym reklama nie nadużywa jego zaufania. Nadto skoro podawana w reklamie informacja o dawkowaniu Diohespanu max pokrywa się z informacją o dawkowaniu podaną w ChPL, to zatem jest prawdziwa i tym samym nie może mieć charakteru wprowadzającego w błąd.
Na marginesie, Skarżony podniósł, że każde pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego zawiera nazwę produktu leczniczego i nazwę powszechnie stosowaną produktu leczniczego, jeżeli taka występuje, jego postać, drogę podania, moc, dawkę substancji czynnej, pełny skład jakościowy oraz wielkość i rodzaj opakowania (art. 23 ust. 1 pkt 3 pr. farm.). Skoro zatem Prezes Urzędu Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych dopuścił do obrotu Diohespan max z jego dawkowaniem poprzez zażycie jednej tabletki zawierającej 1000 mg diosminy, to tym samym nieuprawnione są wywody skargi, dyskredytujące w istocie tenże sposób dawkowania. Przeciwnie – skoro Prezes Urzędu wydał pozwolenie na dopuszczenie Diohespanu max do obrotu, to tym samym dawka i sposób dawkowania Diohespanu max zostały uznane za prawidłowe, skuteczne i zapewniające efekt terapeutyczny.
Jednocześnie, Skarżony podniósł, że z § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie reklamy produktów leczniczych (Dz.U. nr 210, poz. 1327) wprost wynika, że reklama produktu leczniczego kierowana do publicznej wiadomości musi zawierać m.in. dawkę substancji czynnej lub stężenie substancji czynnej. Zdaniem Skarżonego, operowanie zatem w reklamie radiowej Diohespanu max dawką substancji czynnej oraz odniesieniem do sposobu dawkowania Diohespanu max jest w pełni dopuszczalne, prawdziwe i łatwo weryfikowalne, pozostaje zatem w całkowitej zgodności z art. 8 i 11 Kodeksu Etyki Reklamy.
W opinii Skarżonego, z powyższych względów zarzuty skargi nie są trafne, zaś reklama radiowa Diohespan max w pełni odpowiada wymaganiom stawianym jej przez w/w przepisy Kodeksu Etyki Reklamy.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający podzielił argumentację Skarżonego i nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy.
Zespół Orzekający uznał, że przedmiotowa reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.
W opinii Zespołu Orzekającego reklama nie nadużywa zaufania odbiorców i nie wykorzystuje ich braku doświadczenia lub wiedzy. Zespół Orzekający stwierdził, że zgodnie z ulotkami przylekowymi produkty Diohespan max i Procto-Hemolan Control (obydwa leki z dawką diosminy 1000 mg w jednej tabletce) są przeznaczone do leczenia innych kategorii schorzeń żylnych.
Zespół Orzekający zauważył, że przedmiotem porównania jest cena, a więc cecha weryfikowalna, dlatego reklama nie wprowadza konsumentów w błąd.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
