Uchwała Nr ZO 37/11 w sprawie reklamy firmy POLKOMTEL S.A

Uchwała Nr ZO 37/11 z dnia 10 marca 2011 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/03/11

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Wojciech Tomczak — przewodniczący,
2) Marek Janicki — członek,
3) Wojciech Piwocki — członek,

na posiedzeniu w dniu 10 marca 2011 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/03/11 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko POLKOMTEL S.A z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy telewizyjnej

postanawia

oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. akt K/03/11.
Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna marki SIMPLUS.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł iż: „reklama dotyczy SIMPLUSA (scenka ludzi z epoki kamienia łupanego) gdzie ludzie nie potrafią używać języka tylko wydają różnego rodzaju dźwięki gardłowe itp. Reklama ta emitowana jest przez cały dzień również wtedy gdy małe dzieci oglądają wieczorynki, bajki lub inne programy rozrywkowe np. Jaka to melodia (przed tym programem bardzo często jest puszczana ta reklama). Podczas emisji tej reklamy muszę zmieniać kanał, gdyż dziecko boi się reagując płaczem lub chowaniem głowy w poduszkę. Proszę o zdjęcie z anteny tego rodzaju reklamy, która działa w sposób destrukcyjny na małe dziecko wywołując u niego negatywne emocje. Osobiście chciałbym wyrazić swoją dezaprobatę w stosunku do SIMPLUSA za tak beznadziejne reklamy i w najbliższym czasie przechodzę do innego operatora sieci komórkowej.”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.

Wniósł także o uznanie reklamy za niezgodną z art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi.”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony udzielając odpowiedzi na skargę konsumencką z dnia 10 stycznia 2011 r. o sygn.: k/03/11, przesłaną za zawiadomieniem Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy z dnia 19 stycznia 2011 r. wniósł o
1) oddalenie skargi w całości;
2) umożliwienie Skarżonemu udziału w posiedzeniu Komisji Etyki Reklamy.
Tytułem uzasadnienia Skarżony poinformował, że przedmiotowa skarga dotyczy jego reklamy telewizyjnej. W skardze podniesione zostały następujące zarzuty: „Reklama dotyczy S1MPLUSA (scenka ludzi z epoki kamienia łupanego) gdzie ludzie nie potrafią używać języka tylko wydają różnego rodzaju dźwięki gardłowe itp. Reklama ta emitowana jest przez cały dzień również wtedy gdy małe dzieci oglądają wieczorynki, bajki lub inne programy rozrywkowe np. Jaka to melodia (przed tym programem bardzo często jest puszczana ta reklama). Podczas emisji tej reklamy muszę zmieniać kanał, gdyż dziecko boi się reagując płaczem lub chowaniem głowy w poduszkę. Proszę o zdjęcie z anteny tego rodzaju reklamy, która działa w sposób destrukcyjny na małe dziecko wywołując u niego negatywne emocje. Osobiście chciałbym wyrazić swoją dezaprobatę w stosunku do SIMPLUSA za tak beznadziejne reklamy i w najbliższym czasie przechodzę do innego operatora sieci komórkowej. Pozdrawiam i liczę na pozytywne załatwienie sprawy.”
W opinii Skarżonego w skardze nie zostały wskazane jakiekolwiek konkretne postanowienia Kodeksu Etyki Reklamy, które rzekomo Skarżony naruszył wykorzystując kwestionowaną reklamę.
Skarżony stwierdził, iż uważa, że skarga jest bezpodstawna.
Na wstępie Skarżony zapewnił, że jego zamiarem nie było wywoływanie jakichkolwiek negatywnych emocji u osób oglądających reklamę, w tym również dzieci, które przypadkowo mogłyby ją oglądać. Reklama z oczywistych przyczyn nie jest jednak skierowana do małych dzieci, ponieważ one nie są jej grupą docelową.

Jednocześnie Skarżony wyjaśnił, że jednym ze stosowanych w ostatnim czasie wyróżników komunikacji marki Simplus jest wierne nawiązywanie do różnych powszechnie znanych gatunków filmowych. Wcześniej reklamy marki Simplus wykorzystywały nawiązanie m.in. do thrillera, westernu, telenoweli południowoamerykańskiej, filmu kostiumowego z epoki rewolucji francuskiej, filmu wojennego i innych. Każda nowa odsłona kampanii reklamowej tej marki jest czymś nowym, zaskakującym, charakteryzuje się zmianą gatunku filmowego oraz języka jakim operują aktorzy tych kilkudziesięciosekundowych filmów. Przedmiotowy film reklamowy nawiązuje do gatunku filmu przygodowego o prehistorii. Przykładem takiego filmu jest np. „Walka o ogień”. Reklama jest w konwencji typowej dla takich filmów. Cała historia „opowiedziana” w reklamie jest pokazana w sposób humorystyczny z zaskakującym zakończeniem.
Skarżony wyraził opinię, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Stawiane bowiem reklamie zarzuty są chybione. W związku z powyższym Skarżony wniósł jak w petitum.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie podzielił zarzutów Skarżącego, uznając, że przedmiotowa reklama ukazująca scenkę ludzi z epoki kamienia łupanego nie zawiera treści zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi dzieci lub młodzieży.

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w reklamie naruszenia dobrych obyczajów.

Biorąc powyższe pod uwagę, Zespół Orzekający nie stwierdził naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 25 listopada 2010r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.