Uchwała Nr ZO 74/17 w sprawie reklamy internetowej TIGER “Mocniej, szybciej, celniej, trzeźwiej”

Uchwała Nr ZO 74/17
z dnia 2 października 2017 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/67/17

 

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Beata Cywińska-Durczak – przewodnicząca,
2) Krystyna Jarosz – członek,
3) Tomasz Michalik – członek,

na posiedzeniu w dniu 2 października 2017 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/67/17 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie telewizyjnej firmy “MGD”-GMW Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w Wadowicach (dalej: Skarżony)

postanawia oddalić skargę.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/67/17.

Przedmiotem skargi była reklama telewizyjna produktu marki TIGER.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż:

„Reklama TIGER – MOCNIEJ SZYBCIEJ CELNIEJ TRZEŹWIEJ jest dostępna również na kanale Youtube. Użyto szybkiego montażu dynamicznych ujęć. Chcę zwrócić uwagę na ujęcia:
– para żółwi przedstawionych w pozycji budzącej skojarzenia stosunku seksualnego
– dwu sekundowe ujęcie damskich półnagich pośladków w dwuznacznym tańcu/pozycji/ruchu
Zakładam że reklama nie jest kierowana do dzieci, natomiast mając na uwadze art.32 KER oraz wcześniejszy jej opis chcę zwrócić uwagę na to że jest emitowana w trakcie przerwy reklamowej programu Masterchef Junior. Zarówno bohaterowie programu jak i duża część odbiorców to dzieci w wieku od lat 8. Reklama nie uwzględnia stopnia rozwoju dzieci
oraz zagraża ich dalszemu psychicznemu oraz moralnemu rozwojowi (art.25). Proszę o interwencję.” – pisownia oryginalna

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z zasadami uczciwej konkurencji.

Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 25 Kodeksu Etyki Reklamy, według którego „reklamy skierowane do dzieci lub młodzieży muszą uwzględniać stopień ich rozwoju oraz nie mogą zagrażać ich fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi”.

Ponadto, arbiter-referent poinformował, że zgodnie z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy „przepisy zawarte w art. 22-31 stosuje się odpowiednio również do reklam, które nie są bezpośrednio skierowane do dzieci, jednak dzieci są ich odbiorcami ze względu na formę oraz miejsce i sposób prezentowania reklam. Dotyczy to w szczególności reklam emitowanych w telewizji w sąsiedztwie audycji dla dzieci, reklam wyświetlanych w kinach przed seansami filmów dla dzieci oraz reklamy zewnętrznej”.

Skarżony uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę o następującej treści:

„W odpowiedzi na otrzymaną informację o złożonej skardze dotyczącej reklamy telewizyjnej napojów «Tiger» w imieniu «MGD»-GMW Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w Wadowicach wnoszę o oddalenie skargi z powodów następujących:

1) Opisana w skardze reklama nie jest reklamą skierowaną do dzieci. Była ona emitowana po godzinie 20.00, a widownia programu «Master Chef Junior» w wieku poniżej 12 lat wynosi zaledwie 14 %, czyli daleko mniej niż próg minimum 35 % wskazany w art. 3 załącznika nr 2 do Kodeksu Etyki Reklamy jako wskaźnik pozwalający przyjąć , że reklama jest skierowana do dzieci. Przy programie «Master Chef Junior» reklamowane jest często piwo, filmy przeznaczone dla widzów dorosłych (np. «Mumia», reklamy serwisu Showmax). Zgodnie z oświadczeniem nadawcy dla programu «Master Chef Junior» nie są stosowane ograniczenia związane z niespełnianiem kryteriów żywnościowych obowiązujących w reklamach dla dzieci.

2) Niezależnie od powyższego omawianej reklamy w żaden sposób nie można uznać za realnie zagrażającego rozwojowi moralnemu i psychicznemu dzieci, czy naruszającego dobre obyczaje i zasady etycznej reklamy. Uważny widz, będący autorem skargi, wskazuje na dwie bardzo krótkie scenki (dynamicznie zmontowane ujęcia) w spocie reklamowym – jedną ukazującą dwa żółwie, z których jeden oparty jest przednimi nogami w o skorupę drugiego (prawdopodobnie w czasie godów) oraz scenkę z tancerką ubraną w krótkie szorty. Ujęcia te trwają odpowiednio ułamek sekundy (scena z żółwiami) oraz około 2 sekundy (scena z tancerką).

Opisane wyżej sceny są jednymi z wielu ukazanych w filmie reklamowym i bynajmniej nie są dominującym elementem przekazu.
Zachowania podobne do sceny z życia zwierząt, jaką ukazano w reklamie, w scence, która z uwagi na jej bardzo krótki czas trwania jest na granicy percepcji, dzieci mogą oglądać w czasie wycieczki do zoo, spaceru, albo oglądania filmów przyrodniczych emitowanych przed godziną 20.00. W scenie tej nie ukazano żadnych szczegółów aktu odbywanego, zdaniem autora, przez oba żółwie.

Zakładając dobrą wiarę autora skargi trzeba stwierdzić, że prezentuje on niestandardową, «purytańską» wrażliwość, nieuwzględniającą realiów kulturowych, w których emitowana jest reklama. W szczególności skarżący stosuje do ukazanej w małym fragmencie reklamy tancerki emfatyczne określenie «półnaga», choć jest ona stosownie do okoliczności (współczesna młodzieżowa impreza taneczna) ubrana w krótkie, obcisłe szorty. Skarga nazywa ruchy tancerki «dwuznacznymi», choć są to całkowicie typowe na dyskotekach ruchy taneczne, nie bardziej zmysłowe niż wiele tańców, szczególnie latynoamerykańskich, prezentowanych przez odziane w skąpe stroje tancerki w popularnych programach (konkursach tanecznych), emitowanych w porze największej oglądalności i oglądanych także przez dzieci.

Pragnę zwrócić uwagę ekspertów Rady Reklamy na konieczność uwzględniania kontekstu kulturowego, w jakim oceniamy społeczny odbiór reklamy. Z pewnością w niektórych pozaeuropejskich kręgach kulturowych (lecz nie wszystkich! – por. tańce latynoamerykańskie, indyjskie z «Bolywood», czy afrykańskie), lub w innej epoce historycznej, reklamę uznano by za niestosowną. Na przykład dla odbiorcy z czasów wiktoriańskich, kiedy to tango uznawano za taniec obsceniczny, nie tylko tancerka z reklamy napoju «Tiger», ale i połowa przechodniów na ulicy dowolnego polskiego miasta w słoneczny, letni dzień, byłaby «półnaga».

Jednak oceniając reklamę z punktu widzenia współczesnych standardów obyczajowych grupy docelowej (do której, co ponownie podkreślam, nie należą dzieci) można ją uznać za miejscami frywolną i rubaszną, lecz nienaruszającą zasad etycznej reklamy.

W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.” – pisownia oryginalna

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia normy art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy i uznał, że przedmiotowa reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej oraz zgodnie z dobrymi obyczajami.

Zespół Orzekający nie dopatrzył się również naruszenia art. 25 w zw. z art. 32 Kodeksu Etyki Reklamy uznając, że przedmiotowa reklama nie zawiera treści zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu dalszemu rozwojowi dzieci i młodzieży.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 listopada 2014r., Stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.