Uchwała Nr ZO 132/17 w sprawie reklamy internetowej firmy Empik
Uchwała Nr ZO 132/17
z dnia 19 grudnia 2017 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/185/17
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Witold Trzciński – przewodniczący,
2) Małgorzata Rokita – członek,
3) Sławomir Skowerski – członek,
na posiedzeniu w dniu 19 grudnia 2017 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/185/17 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko reklamie internetowej firmy Empik S.A. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony)
postanawia oddalić skargę.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/185/17.
Przedmiotem skargi była reklama internetowa oferty pracy w okresie przedświątecznym w salonach sieci Empik.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż:
„Święta do dla nas wyjątkowy czas, dlatego poszukujemy Doradców, którzy pomogą wybrać naszym Klientom wymarzone prezenty z inspirującej oferty produktowej – książki, płyty, filmy i wszystko to, co związane z kulturą. Brzmi zachęcająco? Aplikuj: (link do reklamy internetowej).
Oferta pracy może wyświetlać się osobom młodocianym, ale prawdopodobnie nie jest do nich skierowana zatem wprowadza potencjalnego pracownika w błąd.” – pisownia oryginalna
Uzupełnienie skargi:
Biuro Rady Reklamy: „(…) Proszę o wskazanie które elementy reklamy Pana zdaniem naruszają kodeks oraz wskazanie konkretnych norm Kodeksu Etyki Reklamy.”
Konsument: „Artykuł 10 Podstawowe zasady reklamy” – pisownia oryginalna
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.
Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami i zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej, co jest niezgodne z art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy.
Wniósł także o uznanie reklamy za niezgodną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, zgodnie którym „reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.”.
Arbiter-referent wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z art. 10 ust. 1 pkt. a) i b) Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „reklamy nie mogą wprowadzać w błąd jej odbiorców,
w szczególności w odniesieniu do:
a) istotnych cech, w tym właściwości, składu, metody, daty produkcji, przydatności, ilości, pochodzenia (w tym geograficznego) reklamowanego produktu;
b) wartości produktu i jego rzeczywistej ceny oraz warunków płatności, w szczególności takich jak sprzedaż ratalna, leasing, sprzedaż na kredyt, sprzedaż okazyjna;”
Skarżony uczestniczył w posiedzeniu.
Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę. Z uwagi na fakt, że przekazane informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa, zostały one wykorzystane wyłącznie na potrzeby postępowania przed Komisją Etyki Reklamy w niniejszej sprawie.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający uznał, że opublikowany materiał jest reklamą w rozumieniu art. 3 lit. a) Kodeksu Etyki Reklamy i podlega kognicji Komisji Etyki Reklamy, ponieważ jest to przekaz związany z promocją reklamodawcy i przedmiotu jego działalności (art. 3 lit. a) ppkt. 1).
Zespół Orzekający nie podzielił zarzutów Skarżącego i nie dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm art. 2 ust. 1, art. 8 i art. 10 ust. 1 a) Kodeksu Etyki Reklamy.
Zdaniem Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej i nie narusza dobrych obyczajów.
Zespół Orzekający nie dopatrzył się również w przedmiotowej reklamie treści nadużywających zaufania odbiorców lub wykorzystujących ich brak doświadczenia
lub wiedzy, ani treści wprowadzających odbiorców w błąd.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit b) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 4 listopada 2014r., Stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.
