Uchwała Nr ZO 72/13 w sprawie reklamy firmy 4Life Direct Sp. z o.o.

 Uchwała Nr ZO 72/13
z dnia 13 czerwca 2013 roku
Zespołu Orzekającego
w sprawie sygn. Akt:
K/15/13

1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:

1) Wojciech Kowalczyk – przewodniczący,
2) Marta Macke – członek,
3) Marcin Senderski – członek,

na posiedzeniu w dniu 13 czerwca 2013 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/15/13 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko 4Life Direct Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: Skarżony), dotyczącej reklamy radiowej

postanawia uznać, że reklama narusza normy Kodeksu Etyki Reklamy.

2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:

Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/15/13.
Przedmiotem skargi była reklama radiowa polisy dzienne świadczenie szpitalne.

Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż „Dzień dobry Moja skarga dotyczy reklamy emitowanej w Polskim Radiu, w programie pierwszym, znalazłem tę reklamę na youtubie – https://www.youtube.com/watch?v=nWvF6VGfrno. Moja skarga dotyczy przede wszystkim momentu w którym wypowiadane jest przez lektora zdanie w którym twierdzi i przekonuje, że pobyt i leczenie w państwowym szpitalu to duże koszty finansowe – choroby serca – do 10 tys zł, nowotwór – do 20 tys zł, leczenie po wypadku – do 40 tys zł. Uważam iż jest to wprowadzanie konsumentów w błąd, ponieważ opieka medyczna w Polsce jest darmowa – w konstytucji znajduje się zapis (rozdział II, Art. 68) do tego się odnoszący. Reklama ta żeruje w ten sposób na ludzkiej niewiedzy, niektórzy ludzie nie wiedzą, jakie przysługują im prawa w państwowej służbie zdrowia i taka reklama w jawny sposób wprowadza ich w błąd podając nieprawdziwe dane. Dodatkowo, dane nie są niczym poparte, nie ma żadnej informacji nt. obliczenia tych kosztów leczenia. Próbowałem uzyskać odpowiedź na pytanie skąd biorą się te wielkie sumy, lecz biuro obsługi klienta firmy 4life direct milczy i nie odpowiada na mój list emailowy.”.

W czasie posiedzenia skargę przedstawiał i popierał arbiter-referent.

Wniósł również o uznanie reklamy za niezgodną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego „Reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.”.

Wniósł także o uznanie reklamy za niezgodną z art. 10 ust. 2, zgodnie z którym „użyte w reklamie dane oraz nieobjęte tym pojęciem w rozumieniu Kodeksu terminy naukowe, cytaty z publikacji technicznych lub naukowych muszą wskazywać źródło oraz nie mogą być używane w sposób wprowadzający w błąd. Dane muszą być prezentowane w sposób poprawny metodologicznie. Prezentacja danych statystycznych musi w szczególności uwzględniać reguły wnioskowania statystycznego, w tym zjawiska błędu statystycznego.”.

Skarżony złożył pisemną odpowiedź na skargę i uczestniczył w posiedzeniu.

Skarżony podziękował za możliwość udzielenia odpowiedzi oraz zapewnił, iż traktuje skargi bardzo poważnie. Skarżony oświadczył, że reklamy telewizyjne, które emituje w Polsce są bardzo podobne do tych, których używ w innych częściach świata, wliczając w to Stany Zjednoczone, Australię i RPA. W każdym z tych krajów Skarzony stosuje się do najwyższych standardów etyki reklamy i współpracuje z organami odpowiedzialnymi za regulacje dotyczące reklam, aby mieć pewność, że standardy te są zachowane. Skarżony jest również otwarty na wszelkie sugestie.

Według Skarżonego, skarga K/15/13 wydaje się być oparta jedynie na wrażeniu, iż reklama sugeruje, że ktokolwiek musi płacić za leczenie szpitalne. Tak jak konsument sam słusznie zauważył w swoim liście, służba zdrowia jest bezpłatna i jest to jedno z podstawowych praw zapewnianych wszystkim obywatelom Polski przez Państwo. Jest zatem bardzo wątpliwe, że ktokolwiek o tym nie wie. W żadnym momencie reklamy nie mówimy o tym, że leczenie szpitalne jest płatne. W precyzyjny sposób nawiązujemy jednak do kosztów związanych z pobytem w szpitalu w wyniku wypadku lub choroby.

Skarżony zacytował fragment reklamy:
„Pobyt nawet w publicznym szpitalu może wiązać się z ogromnymi wydatkami. Choroba serca to koszt nawet do dziesięciu tysięcy złotych. Nowotwór do dwudziestu tysięcy złotych.”
Wydatki, do jakich nawiązujemy to chociażby leki, które nie są refundowane przez NFZ. Przykładem może być terapia celowana stosowana w przypadku raka nerki, która dosyć rzadko jest refundowana, a jej koszty to około 4 tysiące Euro, czyli ponad 16 tysięcy złotych. (Źródło informacji: http://kierunekpacient.pl/archiwum.php?id=l&art=l).

Co więcej, jest to powszechnie znany fakt, że nie wszystkie specjalistyczne zabiegi oraz leki są w pełni refundowane. Ta kwestia jest regularnie poddawana dyskusji w mediach. Podsumowując, reklama nawiązuje jedynie do dodatkowych kosztów leczenia, co jest bardzo jasno sprecyzowane.

Skarżony podziękował za możliwość przedstawienia swojego stanowiska. Poinformował, że nieustannie stara się udoskonalać swoje reklamy i jest otwarty na wszelkie sugestie w tym względzie odnośnie którychkolwiek z reklam.

3. Zespół Orzekający zważył co następuje:

Zespół Orzekający dopatrzył się w przedmiotowej reklamie naruszenia norm Kodeksu Etyki Reklamy.

W opinii Zespołu Orzekającego przedmiotowa reklama nadużywa zaufania odbiorców i wprowadza konsumentów w błąd, prezentując w reklamie konkretne dane w zakresie kosztów leczenia np. nowotwór do 20 tysięcy zł, leczenie po wypadku do 40 tysięcy zł, z uwagi na fakt, że reklamodawca nie przedstawił źródła tych danych.

Zespół Orzekający podniósł, że podając w reklamie tego typu dane powinno być wskazane źródło ich wyliczenia, gdyż nie można podawać danych w sposób dowolny. Tego typu komunikat jest niejasny i może budzić wątpliwości wśród odbiorców, co do ponoszenia kosztów pobytu w publicznym szpitalu.

Zespół Orzekający zwrócił uwagę, iż reklama polisy dzienne świadczenie szpitalne dotycząca tak wrażliwej sfery jaką jest zdrowie, nie może pozostawiać wątpliwości co do treści zawartych w reklamie.

W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit c) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.

Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 16 maja 2012r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.