Uchwała Nr ZO 99/12 w sprawie reklamy firmy Beata Shabani
Uchwała Nr ZO 99/12 z dnia 29 sierpnia 2012 roku Zespołu Orzekającego w sprawie sygn. Akt: K/68/12
1. Zespół Orzekający Komisji Etyki Reklamy, działającej przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy, w składzie:
1) Paweł Wiśniewski — przewodniczący,
2) Andrzej Garapich — członek,
3) Igor Kaleński — członek,
na posiedzeniu w dniu 29 sierpnia 2012 roku, po rozpatrzeniu skargi o sygnaturze akt K/68/12 złożonej, na podstawie pkt. 7 Regulaminu Rozpatrywania Skarg, przez konsumenta (bliższe dane w aktach sprawy), (dalej: Skarżący), przeciwko Galeria Perskich Dywanów Beata Shabani, z siedzibą w Sopocie (dalej: Skarżona), dotyczącej marketingu bezpośredniego w formie gazetki reklamowej
postanawia uznać, że reklama narusza normy Kodeksu.
2. Zespół Orzekający ustalił, co następuje:
Do Komisji Etyki Reklamy wpłynęła skarga o sygn. K/68/12.
Przedmiotem skargi była gazetka reklamowa Galerii Perskich Dywanów.
Skarżący w prawidłowo złożonej skardze podniósł, iż „reklama najprawdopodobniej podaje nie prawdziwe dane. tzn. likwidacja sklepu nie jest likwidacją sklepu a jedynie zabiegiem reklamowym który jest powtarzany. Drugim zastrzeżeniem jest fakt bazowania na śmierci współwłaściciela który uważam za bezwstydny i niedopuszczalny. Reklama trafiła do mnie do skrzynki pocztowej w adresie zamieszkania i poczułem się obrażony taka formą reklamy bezpośredniej.”.
W czasie posiedzenia skargę przedstawiał arbiter-referent.
Wniósł o uznanie reklamy za sprzeczną z dobrymi obyczajami (art. 2 ust. 1 Kodeksu Etyki Reklamy) oraz zarzucił, że reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej.
Wniósł o uznanie reklamy za niezgodną z art. 8 Kodeksu Etyki Reklamy, w myśl którego reklama nie może nadużywać zaufania odbiorcy, ani też wykorzystywać jego braku doświadczenia lub wiedzy.
Skarżona złożyła pisemną odpowiedź na skargę i nie uczestniczyła w posiedzeniu.
Skarżona wniosła o oddalenie skargi jako bezzasadnej.
Tytułem uzasadnienia, w pierwszej kolejności Skarżona wskazała, iż wszelkie zarzuty, jakie zostały poczynione przez konsumenta i które legły u podstaw wszczęcia niniejszego postępowania są bezpodstawne i nie poparte żadnymi dowodami.
Skarżona oświadczyła, iż jest żoną Irańczyka Ali Reza Shabani, który to przez wiele lat współpracował w zakresie sprzedaży dywanów z M.Reza.Mohajerian z Iranu. Swoją działalność początkowo małżeństwo Shabani prowadziło przez wiele lat w Niemczech. Współpraca polegała na tym, iż wytwórca dywanów w Iranie M.Reza Mohajeran przekazywał dywany, za które płatność następowała dopiero w momencie ich sprzedaży w Niemczech czy też później w Polsce. Miało to charakter swoistego rodzaju kredytu kupieckiego z odroczonym terminem płatności i działało przez wiele lat na podstawie zaufania stron.
W 2008 r. Skarżona przeprowadziła się z mężem do Polski, gdzie założyła działalność gospodarczą pod nazwą Galeria Perskich Dywanów Beata Shabani i rozpoczęła w wynajętym lokalu zlokalizowanym w Sopocie przy ul. Bohaterów Monte Cassino 5 sprzedaż dywanów sprowadzanych w ramach współpracy jej męża z producentem z Iranu. (Dowód: Zaświadczenie z ewidencji działalności).
Skarżona wyjaśniła, że w styczniu 2012 r. otrzymała list od spadkobierców producenta dywanów z informacją, iż producent M.Reza.Mohajerian zmarł, natomiast jego dzieci nie zamierzają kontynuować działalności ojca i żądają w trybie natychmiastowym zapłaty należności w kwocie kilkudziesięciu tysięcy dolarów za przekazane w ramach współpracy dywany. Spadkobiercy oświadczyli też, iż nie są zainteresowani zwrotem dywanów. a jedynie zapłata należności w gotówce. Spadkobiercy zagrozili także postępowaniem sądowym, w razie braku zapłaty żądanych kwot. (Dowód: List spadkobierców M.Reza.Mohajerian).
W obliczu takiej sytuacji, Skarżona została zmuszona do natychmiastowego zlikwidowania działalności i przeprowadzenia jak najszybszej wyprzedaży swojego towaru, celem zwrócenia pieniędzy spadkobiercom producenta i uniknięcia poważnych konsekwencji prawnych, z ich strony.
Skarżona podjęła także decyzję o wyprowadzeniu się z całą rodziną do Niemiec we wrześniu 2012 r., skutkiem czego wypowiedziała zarówno najem swojego mieszkania, jak też lokalu użytkowego w którym prowadziła działalność. (Dowód: Aneks do umowy najmu, zdjęcia sklepu z ogłoszeniem o najmie).
Aby móc skutecznie w jak najkrótszym czasie zlikwidować działalność, Skarzona zleciła współpracującej z nią niemieckiej agencji reklamowej przygotowanie ulotek, które miały na celu jak najskuteczniejsze poinformowanie potencjalnych klientów o konieczności likwidacji sklepu.
Skarżona oświadczyła, iż wszystkie zawarte w ulotce informacje są prawdziwe i nie są zabiegiem reklamowym godzącym w standardy etyki reklamy, a jedynie dosłownym odzwierciedleniem zaistniałej sytuacji.
Skarżona wyjaśniła, iż zdjęcie, które zostało wykorzystane na ulotce NIE przedstawia prawdziwego M.Rna.Mohajerian, a jedynie nieznanego Irańczyka, którego zdjęcie w bazie miała agencja reklamowa.
Skarżona oświadczyła, że prowadzi likwidację swojej działalności i wyprzedaje swój pełnowartościowy towar, po cenie obniżonej nawet o 80%, a wszystko to w celu zwrotu należności spadkobiercom producenta, którzy zdecydowanie domagają się spłaty. (Dowód: Zdjęcia witryny sklepowej).
Skarżona nadmieniła, iż jej działania nie stoją w sprzeczności z obowiązującymi przepisami prawa polskiego i w żadnej mierze nie miały na celu obrażenie czy urażenie kogokolwiek.
Wobec powyższych argumentów, zdaniem Skarżonej należy uznać, iż skarga jest bezzasadna a działania Skarżonej są zgodne zarówno z prawem jak też zasadami etyki, na których straży stoi Rada Reklamy.
Jedynie na marginesie powyższych rozważań, pełnomocnik Skarżonej wskazała, iż wyznaczanie potencjalnych uczestnikom postępowań toczących się przez Radą Reklamy, w ten sposób, że termin 10 dniowy na zajęcie stanowiska jest Uczony od dnia wysłania pisma z Biura Rady Reklamy, jest dość oderwane od rzeczywistości, w szczególności ze względu na jakość pracy poczty polskiej i długie terminy doręczania przesyłek. Rozsądniejszymi i bardziej funkcjonalnym, byłoby chyba jednak „wyznaczanie terminu liczonego od dnia doręczenia pisma, lub też terminów dłuższych, dających realną, a nie potencjalną możliwość zajęcia stanowiska.
Wobec powyższego Skarżona wniosła jak we wstępie.
3. Zespół Orzekający zważył co następuje:
Zespół Orzekający uznał, że przedmiotowa reklama narusza normy Kodeksu Etyki Reklamy.
Zespół Orzekający dopatrzył się naruszenia dobrych obyczajów i uznał, że reklama nie mieści się w ramach przyjętych norm etycznych.
W opinii Zespołu Orzekającego reklama nie była prowadzona w poczuciu odpowiedzialności społecznej. Zespół Orzekający uznał, że przekaz reklamowy zbudowany na wykorzystaniu sytuacji losowej jaką jest śmierć producenta dywanów, przekracza granice dobrego smaku.
Zespół Orzekający zauważył, iż wykorzystywanie tego typu zdarzeń losowych w celach komercyjnych wymaga szczególnej wrażliwości.
W związku z powyższym, na podstawie pkt 37 ust. 1) lit c) Regulaminu Rozpatrywania Skarg Zespół Orzekający orzekł jak w pkt 1 uchwały.
Zgodnie z pkt.50 Regulaminu Rozpatrywania Skarg z dnia 16 maja 2012r., stronom przysługuje prawo do odwołania się od uchwały Zespołu Orzekającego w terminie 10 dni od daty doręczenia uchwały. Podstawę odwołania mogą stanowić wyłącznie nowe fakty i dowody, nieznane zainteresowanej stronie w dacie podjęcia przez Zespół Orzekający uchwały.